Ένα παιδί έχει ανάγκη από προσοχή

Έχει ανάγκη από συνέχεια και συνέπεια για να αισθανθεί ασφαλής, διαφορετικά η σταθερότητά του επηρεάζεται, το ίδιο και η πίστη στον εαυτό του.

Μεγαλώνοντας, το αίτημά του είναι να συνδεθεί. Πως, όμως, να συνδεθεί όταν η σύνδεση χρειάζεται τον αμοιβαίο σεβασμό, την αναγνώριση της προσωπικότητας του κάθε ατόμου και αυτά δεν τα γνώρισε, δεν τα έζησε στο ψυχικό του δέρμα;

Η προσφορά του γίνεται μέσο για να έχει την προσοχή που χρειάζεται, νομίζοντας πως έτσι δεν θα τον αφήσουν ποτέ. Και η ισοτιμία θυσιάζεται.

Ήταν παρόντες, του πρόσφεραν υλικά αγαθά, τον φρόντιζαν, δεν τον είδαν όμως ποτέ όπως ήταν. Δεν τον συναισθάνθηκαν, δεν μπήκαν στη θέση του όταν του υπεδείκνυαν τι να κάνει.

Δημιουργεί σχέσεις, όπου η ανάγκη του είναι να ικανοποιεί την ανάγκη του άλλου για προσοχή. Πόσο παράδοξο και πόσο μοναχικό. Μοιάζει τόσο οικείο όμως.

Όσο περισσότερο καλύπτει την ανάγκη του άλλου για προσοχή, όσο περισσότερο ενθουσιάζεται ο άλλος από την προσφορά, τόσο πιο απαραίτητος νιώθει.

-Με εκτιμούν, νομίζει. Με βλέπουν, σκέπτεται.

Φοβάται να δει ότι δεν συνδέονται με ό,τι είναι ο ίδιος.

Η ανάγκη του είναι να εκτιμηθεί για κάθε πλευρά της προσωπικότητάς του, όχι μόνο για τις πράξεις του.

Εκτιμουν την προσφορά του όσο την χρειάζονται. Όσο δεν ζητάει πολλά. Τον θέλουν για τις πράξεις του, όχι για τον ίδιο. Τον επιθυμούν για όσα κάνει για εκείνους, όχι για την προσωπικότητά του.

Δεν φανερώνει την ανάγκη του. Και η αυθεντικότητά του θυσιάζεται.

Αν εκφράσει την ανάγκη του για εκτίμηση, για αναγνώριση, για βοήθεια, αν αποκαλύψει το ευάλωτο κομμάτι του, θα τον ακούσουν, θα τον προσέξουν;

Προστατεύει την απουσία επικοινωνίας, αποσιωπά την απουσία ευθύνης, καλύπτει την έλλειψη συναισθηματικής σύνδεσης, προσπερνά την μονομερή ανταπόκριση. Έχουν δίκιο, σκέπτεται. Τι αξία έχουν τα δικά του συναισθήματα, άλλωστε; Προτεραιότητα είχαν και έχουν οι ανάγκες των άλλων, ακόμα κι αν δεν συναντούσαν τις δικές του.