Αγκαλιάζοντας τα κύματα των συναισθημάτων μου

Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο… Ήμουν με μια αγαπημένη φίλη σε μια παραλία, απολαμβάνοντας το γαλήνιο τοπίο και μια εκ βαθέων συζήτηση. Η ατμόσφαιρα ήταν ήρεμη, μέχρι που ξαφνικά εμφανίστηκαν πελώρια κύματα.

Λίγο πιο πέρα, είχα το κλουβάκι με τον γάτο μου μέσα, και η αγωνία μου ήταν να προλάβω να το πάρω και να απομακρυνθώ. Προέτρεψα τη φίλη μου να φύγει γρήγορα, ενώ εγώ κινήθηκα προς το κλουβάκι, άρπαξα τον γάτο μου και κατάφερα να απομακρυνθώ κι εγώ εγκαίρως.

Όταν πλέον είχαμε σωθεί, μιλούσαμε για την αγωνία που περάσαμε, νιώθοντας ανακούφιση αλλά και μια βαθιά ικανοποίηση που ξεφύγαμε από τον κίνδυνο μαζί.

Τα όνειρα, συχνά, αποτελούν έναν καθρέφτη του εσωτερικού μας κόσμου, μια αλληγορία για όσα νιώθουμε, φοβόμαστε ή επιθυμούμε.

Στο όνειρό μου, απολάμβανα τη γαλήνη της παραλίας με μια αγαπημένη φίλη, μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκαν πελώρια κύματα. Αυτή η ανατροπή, από την ηρεμία στην αναστάτωση, από την ασφάλεια στην απειλή, μου έφερε έντονα συναισθήματα. Και μέσα σε αυτή την αναταραχή, η ανάγκη μου να προστατεύσω το γατί μου αντιπροσώπευε την τρυφερότητα, την ευαλωτότητα, ένα κομμάτι του εαυτού μου που ήθελα να διαφυλάξω από τον κυκλώνα των συναισθημάτων.

Το όνειρο αυτό ήταν μια υπενθύμιση ότι τα συναισθήματά μου είναι σαν τη θάλασσα: άλλοτε γαλήνια, άλλοτε ταραγμένα, αλλά πάντα σε κίνηση. Δεν μπορώ να τα ελέγξω πλήρως, μπορώ όμως να μάθω να τα διαχειρίζομαι. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι βρίσκομαι στο έλεος των συναισθημάτων μου, που με κατακλύζει η θλίψη, ο φόβος, η ανασφάλεια. Αυτές είναι στιγμές που απαιτούν φροντίδα, όχι αυστηρότητα. Αντιδρώ σε γεγονότα που συχνά ξυπνούν πληγές του παρελθόντος, προκαλώντας σύγχυση στο παρόν μου.

Μια ξαφνική κρίση άγχους, μια έντονη συναισθηματική αντίδραση, μια στιγμή αδυναμίας, δεν είναι αποδείξεις προσωπικής αποτυχίας. Είναι απλώς ενδείξεις ότι κουβαλάω μέσα μου κομμάτια που χρειάζονται φροντίδα. Το πιο σημαντικό είναι να μάθω να προστατεύω το ευάλωτο μέσα μου, όπως στο όνειρο έτρεξα να σώσω τον γάτο μου. Αυτό το κομμάτι του εαυτού μου δεν πρέπει να το εγκαταλείπω στην τρικυμία, ούτε να το καταπιέζω ή να το κρίνω αυστηρά.

Η αυτοσυμπόνια είναι η γέφυρα που μου επιτρέπει να περάσω από την αυτοκριτική στην αυτοαποδοχή. Όλοι μας κουβαλάμε πληγές, επηρεαζόμαστε από τις εμπειρίες μας και, αναπόφευκτα, από τις πληγές των άλλων. Η συμπεριφορά μου διαμορφώνεται από τα βιώματα που κουβαλάω, αλλά δεν χρειάζεται να παραμένω δέσμια αυτών. Μπορώ να αναγνωρίζω τις στιγμές που μια παλιά πληγή ξυπνά μέσα μου, να δίνω χώρο στα συναισθήματα χωρίς να τους επιτρέπω να με κατακλύσουν ολοκληρωτικά.

Η εσωτερική σύνδεση με τον εαυτό μου είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια που μπορώ να χτίσω. Όταν αντιδρώ σπασμωδικά, όταν παρασύρομαι στη δίνη των συναισθημάτων, εκείνη τη στιγμή χάνω τη σύνδεση με το παρόν και με τον εαυτό μου. Αντί να αυτοτιμωρούμαι, μπορώ να μάθω να δείχνω κατανόηση στον εαυτό μου. Να αναγνωρίζω ότι είμαι άνθρωπος, ότι θα υπάρχουν στιγμές αδυναμίας, ότι η δύναμη δεν έγκειται στην απουσία συναισθηματικών διακυμάνσεων, αλλά στην ικανότητά μου να επανέρχομαι στην ισορροπία μου.

Ας δώσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να νιώθει, να πέφτει, να σηκώνεται, να προχωρά. Και όταν τα κύματα γίνονται απειλητικά, ας θυμόμαστε πως μέσα μας υπάρχει πάντα η δύναμη να προστατεύσουμε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε: την αυθεντικότητά μας, την τρυφερότητά μας, τον εαυτό μας.

Αγγελική Μπολουδάκη