Όταν μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας με τους άλλους, ανοίγουμε μια πόρτα προς την πραγματική επικοινωνία. Μέσα από αυτήν, προσφέρουμε στον άλλο την ευκαιρία να μας κατανοήσει, να νιώσει το βάρος ή την ομορφιά της στιγμής που βιώνουμε, και να συνδεθεί μαζί μας βαθύτερα. Είναι σαν να προσκαλούμε τον άλλο σε έναν δικό μας εσωτερικό χώρο, γεμάτο αλήθεια και ευαισθησία.
Για παράδειγμα, όταν λέμε: “Νιώθω μόνη όταν το κάνεις αυτό”, εκθέτουμε ένα κομμάτι της ψυχής μας. Η μοναξιά που νιώθουμε δεν είναι απλώς μια κατάσταση, είναι η ανάγκη μας να γίνουμε κατανοητοί και να νιώσουμε αποδοχή. Το πώς θα ανταποκριθεί ο άλλος είναι άγνωστο – ίσως ακούσει το συναίσθημά μας και δείξει κατανόηση, ίσως όμως και όχι. Στην πρώτη περίπτωση, η σύνδεση συμβαίνει και η επικοινωνία μας βαθαίνει. Στη δεύτερη, αισθανόμαστε την απόσταση να μεγαλώνει, και αντιλαμβανόμαστε ότι η συναισθηματική αυτή γέφυρα δεν χτίστηκε.
Μιλώντας για το συναίσθημά μας, παίρνουμε ένα ρίσκο. Με τη φράση: “Απογοητεύομαι όταν μιλάς έτσι”, δεν κατηγορούμε, δεν ζητάμε να αλλάξει κάτι, απλώς δείχνουμε την αλήθεια μας. Και αυτή η αποκάλυψη είναι ένα μεγάλο βήμα προς τη συναισθηματική γυμνότητα, μια πράξη ειλικρίνειας και ευαλωτότητας. Αν ο άλλος μπορεί να ακούσει και να αποδεχτεί την απογοήτευσή μας, νιώθουμε πως μπορούμε να βασιστούμε σε αυτή τη σχέση, ότι βρισκόμαστε σε ασφαλές έδαφος όπου δεν χρειάζεται να φοβόμαστε να εκφραστούμε. Αν όμως ο άλλος δεν καταφέρει να νιώσει αυτό που του λέμε, τότε εμείς έχουμε την ευθύνη να σεβαστούμε τον εαυτό μας. Η αποδοχή της πραγματικότητας ότι ο άλλος δεν μπορεί –ή δεν επιθυμεί– να συναισθανθεί, μας προστατεύει από την ανάγκη να αποδείξουμε το συναίσθημά μας. Το να προσπαθούμε να πείσουμε τον άλλον, υποτιμά τη δική μας αλήθεια και θολώνει την αυθεντικότητα της επικοινωνίας μας.
Η πραγματική ευτυχία στις σχέσεις έρχεται όταν ο άλλος μπορεί και θέλει να μας ακούσει. Τότε, η επικοινωνία μετατρέπεται σε μια πράξη αγάπης και αμοιβαίου σεβασμού. Για παράδειγμα, νιώθουμε ευγνωμοσύνη όταν μας συναισθάνεται, αισθανόμαστε χαρά κάθε φορά που βρίσκει χρόνο να είναι μαζί μας, χαιρόμαστε να τον εμπιστευόμαστε γιατί αναγνωρίζουμε τη συνέπειά του, και η αγάπη του για ό,τι κάνει μας εμπνέει. Όλα αυτά ενισχύουν τη σύνδεση, δημιουργούν γέφυρες που μας ενώνουν, και μας δίνουν τη δύναμη να είμαστε ευάλωτοι, να εμπιστευόμαστε.
Στην αντίπερα όχθη, νιώθουμε άβολα, αισθανόμαστε άγχος, θυμώνουμε, λυπούμαστε, πληγωνόμαστε όταν οι βαθιές μας ανάγκες για αυθεντικότητα, κατανόηση, ειλικρίνεια και σεβασμό δεν αναγνωρίζονται. Κάθε φορά που κάποιος αποτυγχάνει να δει αυτές τις ανάγκες, αισθανόμαστε ότι κάτι πολύτιμο χάνεται, ότι οι προσπάθειές μας να χτίσουμε μια αληθινή επικοινωνία αποτυγχάνουν. Όμως, ακόμα και τότε, η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας είναι μια ένδειξη σεβασμού προς τον εαυτό μας. Αναγνωρίζοντας τις ανάγκες μας και υπερασπιζόμενοι το συναίσθημά μας, προστατεύουμε την αυθεντικότητά μας.
Είναι σημαντικό να είμαστε αληθινοί με τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας. Με αυτό τον τρόπο, όχι μόνο δημιουργούμε χώρο για βαθύτερη επικοινωνία, αλλά καταλαβαίνουμε κι αν όντως υπάρχει διάθεση για αμοιβαία σύνδεση. Η ειλικρίνεια γίνεται τότε το θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορούμε να χτίσουμε μια σχέση γεμάτη αμοιβαιότητα, σεβασμό και αλληλοκατανόηση.
