Αν αλλάξουμε τις πεποιθήσεις που μας επηρεάζουν αρνητικά και δεν μας αφήνουν να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι, θα δημιουργήσουμε ειρήνη στη ζωή μας

Βαθιά μέσα μας, όλοι έχουμε κάποιες πεποιθήσεις που καθοδηγούν τις επιλογές μας, τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας και τους άλλους, και τη στάση μας απέναντι στη ζωή. Όμως, αυτές οι πεποιθήσεις δεν είναι πάντα σύμμαχοί μας. Συχνά γίνονται βάρη που μας απομακρύνουν από την αυθεντικότητά μας, από την ελευθερία να ζήσουμε τη ζωή που πραγματικά μας ταιριάζει. Είναι οι αόρατοι καθρέφτες που μας κρατούν φυλακισμένους, όχι σε αυτό που είμαστε, αλλά σε αυτό που φοβόμαστε να εγκαταλείψουμε.

Όταν προσπαθούμε να κάνουμε να λειτουργήσει κάτι που δεν είναι εφικτό, μοιάζουμε με εκείνους που επιμένουν να χτίσουν γέφυρες πάνω σε άμμο. Στηρίζουμε την ευτυχία μας σε μια φαντασίωση, γιατί έτσι έχουμε μάθει να βρίσκουμε νόημα. Φοβόμαστε την αποτυχία, γιατί τη συγχέουμε με την αξία μας. Και όταν προσκολλιόμαστε σε ό,τι δεν λειτουργεί, δεν δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να δει τι αληθινά του αξίζει. Η πραγματική μας ανάγκη δεν είναι να διορθώσουμε το παρελθόν ή να αλλάξουμε τους άλλους, αλλά να αναγνωρίσουμε τη δική μας αξία και να αποδεχθούμε ότι είμαστε άνθρωποι, με όρια, τραύματα και αλήθειες.

Η απόρριψη είναι μια εμπειρία που φοβίζει βαθιά. Όμως, αν κοιτάξουμε μέσα μας, θα δούμε ότι φοβόμαστε περισσότερο τη δική μας απορριπτική ματιά. Φοβόμαστε να αντικρίσουμε τη γύμνια μας, να αποδεχθούμε τις ατέλειές μας. Και όμως, μέσα από την αποδοχή έρχεται η απελευθέρωση. Όταν αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας, γινόμαστε αληθινοί και ειλικρινείς. Δεν μας φοβίζει πια η γνώμη των άλλων, γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι ο τρόπος που βλέπει ο καθένας τη ζωή είναι αποτέλεσμα των δικών του φόβων και αντιλήψεων. Η αυτοαποδοχή μας ανοίγει δρόμους επικοινωνίας και σύνδεσης, όπου κάθε διάλογος γίνεται γόνιμος και κάθε αλήθεια φωτίζει τη ζωή μας.

Στις σχέσεις μας, συχνά επιμένουμε να μείνουμε στο ταξίδι μαζί με τους άλλους, ακόμη κι όταν η πορεία μας έχει αλλάξει. Θεωρούμε αποτυχία το να αποδεχθούμε ότι μπορεί να έχουν δημιουργηθεί νέες ανάγκες, διαφορετικές διαδρομές. Όμως, η πραγματική επιτυχία στις σχέσεις δεν είναι να παραμείνουμε ενωμένοι με κάθε κόστος, αλλά να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τον άλλον, ακόμα κι όταν οι δρόμοι μας χωρίζουν. Μόνο τότε μπορούμε να δούμε τα οφέλη της αλλαγής, να ανακαλύψουμε νέες μορφές σχέσεων, όπου δεν κυριαρχεί η εξάρτηση, αλλά η ισοτιμία.

Η αφοσίωση είναι μια έννοια παρεξηγημένη. Νομίζουμε ότι σημαίνει θυσίες, υποταγή, απώλεια του ελέγχου. Όμως, η αληθινή αφοσίωση δεν είναι παρά μια δέσμευση στην αλήθεια μας, ένας δρόμος που μας οδηγεί να τιμάμε τις επιλογές μας και να αναγνωρίζουμε την ιερότητά τους. Κάθε φορά που αφοσιωνόμαστε πραγματικά, δεν αποφεύγουμε τον πόνο του πένθους – τον βιώνουμε, γιατί ξέρουμε ότι μέσα του βρίσκεται η ζωή. Η ζωή και το πένθος είναι αχώριστα. Το ένα δίνει βάθος στο άλλο.

Αν καταφέρουμε να αναθεωρήσουμε τις πεποιθήσεις μας, να αφήσουμε πίσω τις άκαμπτες αντιλήψεις που μας κρατούν παγιδευμένους, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ζωή γεμάτη ειρήνη και σύνδεση. Μπορούμε να συντονιστούμε με τους άλλους σε μια κοινή χορογραφία που δεν βασίζεται στη φαντασίωση, αλλά στην πραγματικότητα. Μέσα από την ενσυναίσθηση, την αυθεντικότητα και την αποδοχή, μπορούμε να ανοίξουμε δρόμους επικοινωνίας όπου οι ατέλειες δεν είναι εμπόδια, αλλά γίνονται το έδαφος πάνω στο οποίο ανθίζει η κάθε σχέση.

Η ζωή είναι γεμάτη απώλειες, αλλαγές και προκλήσεις. Όμως, κάθε τέλος είναι και μια αρχή. Κάθε φορά που αφήνουμε κάτι πίσω, δίνουμε χώρο σε κάτι νέο να ανθίσει. Και όταν δίνουμε προτεραιότητα στην αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό μας, μπορούμε να αφοσιωθούμε πραγματικά. Να αφοσιωθούμε όχι μόνο σε ό,τι αγαπάμε, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό – γιατί μέσα από αυτήν τη δέσμευση προκύπτει η αληθινή μας δύναμη, η ικανότητά μας να ζούμε με αλήθεια, ελευθερία και αγάπη.

Αγγελική Μπολουδάκη