Μοναξιά και μοναχικότητα

Από την παιδική ηλικία, ο άνθρωπος συχνά έρχεται αντιμέτωπος  με την αδυναμία των γονιών του να τον κατανοήσουν συναισθηματικά. Η αδυναμία αυτή δεν οφείλεται στην έλλειψη αγάπης, αλλά στην προσωπική τους δυσκολία να εκφράσουν και να αντιληφθούν τις ανάγκες τους, άρα και τις δικές του. Το παιδί, μη μπορώντας να το ερμηνεύσει αυτό, αποδίδει την αποστασιοποίηση τους στην προσωπική του αξία, δημιουργώντας την πεποίθηση ότι δεν είναι αρκετό για να προσελκύσει την προσοχή και την αγάπη των άλλων. Αυτό το πρώτο συναίσθημα απόρριψης και μοναξιάς γίνεται μέρος της εσωτερικής πραγματικότητας του, και πολλές φορές, καθοδηγεί την πορεία του στην ενήλικη ζωή.

Μεγαλώνοντας, μαθαίνει να βασίζεται αποκλειστικά στον εαυτό του, προστατεύοντάς τον από το ενδεχόμενο της απογοήτευσης που προκύπτει από τις σχέσεις με τους άλλους. Δυσκολεύεται να ζητήσει βοήθεια γιατί η πεποίθησή του είναι πως δεν την αξίζει αλλά και να εμπιστευτεί την βοήθεια που του προσφέρεται. Η αποξένωση αυτή μπορεί να τον οδηγήσει σε έναν κύκλο μοναξιάς και απόσυρσης, καθώς φοβάται ότι αν ανοιχτεί στους άλλους, θα βιώσει ξανά τα ίδια επώδυνα συναισθήματα απόρριψης και ανικανοποίητης ανάγκης για αποδοχή. Παράλληλα, η εσωτερική του ανάγκη για να βρει την ταυτότητα και τη θέση του στον κόσμο γίνεται ισχυρή, αλλά διαρκώς συγκρούεται με το φόβο ότι οι άλλοι δεν θα τον αποδεχτούν για αυτό που είναι.

Αυτό το αίσθημα της αναξιότητας δημιουργεί δύο αντιφατικές συμπεριφορές. Από τη μία πλευρά,  μπορεί να αποσύρεται όταν δεν λαμβάνει την επιβεβαίωση που επιθυμεί, νιώθοντας ματαίωση και πικρία. Από την άλλη, μπορεί να γίνεται απαιτητικός, αναμένοντας από τους άλλους να καλύψουν όλες τις συναισθηματικές του ανάγκες, και όταν αυτό δεν συμβαίνει, απογοητεύεται ξανά.

Η μοναξιά είναι μια αίσθηση απομόνωσης, γεμάτη αρνητικά συναισθήματα, ενοχές και απόρριψη.

Η μοναχικότητα είναι μια δημιουργική πορεία όπου αξιοποιούμε τις στιγμές της για να έρθουμε κοντά στον εαυτό μας. Είναι γόνιμη και θετική, γιατί παρέχει χώρο για εσωτερική αναζήτηση, δημιουργία και αυτογνωσία.

Η μοναχικότητα εμπεριέχει την αποδοχή. Όταν αποδεχόμαστε την πραγματική μας αξία και αναγνωρίζουμε ότι δικαιούμαστε την αγάπη και την αποδοχή, τότε η μοναχικότητα γίνεται επιλογή. Είναι μια συνειδητή απόφαση να συνδεθούμε με τον εαυτό μας με τρόπο υγιή και δημιουργικό.

Η μετάβαση από τη μοναξιά στη μοναχικότητα απαιτεί συνειδητή προσπάθεια και αυτογνωσία. Χρειάζεται να πλησιάσεις τον εαυτό σου με συμπόνοια, να αναγνωρίσεις τις ανάγκες και τις αδυναμίες σου και να μάθεις να συντροφεύεις τον εαυτό σου με έναν τρόπο που σε ενισχύεις, αντί να σε επικρίνεις. Όταν δεν σε επικρίνεις αλλά σε κατανοείς, δεν σε απομονώνεις. Κάθε μηχανισμός που δημιούργησες για να προστατευτείς από την οδύνη, όπως η φαντασίωση, βρίσκει το χώρο του όταν τον κατανόησεις, όταν καταλάβεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες.

Η μοναχικότητα, λοιπόν, μπορεί να γίνει χώρος δημιουργίας και αυτογνωσίας.  Η πραγματική πρόκληση είναι να βρεις το θάρρος να συνδεθείς με σένα, να σε αποδεχτείς, να σε συγχωρέσεις, να δημιουργήσεις χώρο για σένα, να σου κάνεις παρέα, να γίνεις ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου. Όσο πιο κοντά έρχεσαι  στον εαυτό σου, τόσο πιο κοντά μπορεί να έρθεις και στους άλλους, σε σχέσεις αμοιβαιότητας, που μαζί  δημιουργείτε το αίσθημα πληρότητας που έχετε ανάγκη.

Αγγελική Μπολουδάκη