Αποδέχομαι την αλήθεια μου

Το να αποδεχόμαστε την αλήθεια μας σημαίνει πως αποδεχόμαστε κάθε πτυχή του εαυτού μας, τόσο τις θετικές όσο και τις πιο «σκοτεινές» πλευρές, με κατανόηση και σεβασμό. Δεν αρκεί να αναγνωρίζουμε απλώς τα θετικά στοιχεία μας· είναι εξίσου σημαντικό να τα αξιοποιούμε, να τα ενσωματώνουμε στην καθημερινότητά μας, και να τα καλλιεργούμε για να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Η αποδοχή της αλήθειάς μας, όμως, δεν σημαίνει εφησυχασμό. Αντίθετα, προϋποθέτει την αναγνώριση των ελλειμμάτων μας και την προθυμία μας να δουλέψουμε πάνω σε αυτά, όχι από θέση ενοχής ή κριτικής, αλλά με την πρόθεση της βελτίωσης και της αυτοπραγμάτωσης.

Αυτή η διαδικασία είναι βαθιά και πολύπλοκη, καθώς περιλαμβάνει το να δίνουμε αξία στα χαρίσματα και τα ταλέντα μας, να τα αναγνωρίζουμε ως δώρα ζωής και να τα κουβαλάμε με υπερηφάνεια και χαρά. Τα ταλέντα μας είναι μοναδικά και αποτελούν πηγή προσωπικής ευθύνης και εκπλήρωσης. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη τους, διατηρούμε ζωντανή τη σύνδεσή μας με αυτά και με την αυθεντική μας φύση. Ταυτόχρονα, ο δρόμος προς την αυτοαποδοχή μας ζητά να τολμήσουμε να ξεφύγουμε από το συνηθισμένο και να διαφοροποιηθούμε από οτιδήποτε παλιό, κουρασμένο ή δυσλειτουργικό, που δεν εξυπηρετεί πλέον την εξέλιξή μας.

Η τόλμη που απαιτείται για να εκφράσουμε και να ζήσουμε την αλήθεια μας συνοδεύεται συχνά από ανασφάλειες και φόβους. Αυτά τα συναισθήματα, όμως, δεν πρέπει να αγνοηθούν ή να καταπιεστούν. Χρειάζεται να τα εξετάσουμε, να τα αποδεχτούμε και να τα διαχειριστούμε, ώστε να μην καταλήξουμε να ακυρώνουμε την ελευθερία μας. Η μετατόπιση από παλιές συνήθειες και τρόπους σκέψης μπορεί να είναι δύσκολη και να προκαλεί μια αίσθηση απώλειας, αφού το παλιό, όσο και αν μας κρατούσε πίσω, αποτελεί μέρος μας. Η αλλαγή, όμως, δεν σημαίνει άρνηση του εαυτού. Αντίθετα, είναι μια διαδικασία βαθύτερης σύνδεσης με τον αληθινό μας εαυτό.

Μαθαίνοντας να εξοικειωνόμαστε με τα ελλείμματά μας, αναγνωρίζουμε πως η συνειδητοποίηση των αδυναμιών μας δεν είναι λόγος για ντροπή ή δυσαρέσκεια. Αντίθετα, κάθε τέτοια συνειδητοποίηση γίνεται αφορμή για ανάπτυξη και για πιο ουσιαστική επένδυση σε εκείνες τις πλευρές του εαυτού μας που επιδέχονται βελτίωση. Όταν αποδεχόμαστε τα δύσκολα συναισθήματα που προκύπτουν από τη διαδικασία της αλλαγής, χωρίς να τα επικρίνουμε ή να τα καταπιέζουμε, αναγνωρίζουμε πως η μετατόπιση από έναν παλιότερο τρόπο σκέψης προκαλεί αναστάτωση. Αυτή η αναστάτωση, ωστόσο, είναι φυσικό μέρος της διαδικασίας του μετασχηματισμού και της προόδου.

Η συμφιλίωση με τις «ρωγμές» μας είναι καθοριστική. Αλλάζοντας τον τρόπο που τις βλέπουμε, τις αποδεχόμαστε ως σημαντικό κομμάτι της ιστορίας μας και του εαυτού μας. Κάθε ρωγμή, κάθε αδυναμία, κάθε πληγή στην αυτοεκτίμησή μας συνδέεται με καταστάσεις στις οποίες επιρρίπταμε ευθύνες στον εαυτό μας για τις αποτυχίες ή τις αδυναμίες μας. Όταν, όμως, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μάθει από αυτές τις εμπειρίες και να αποδεχτεί πως έκανε το καλύτερο που μπορούσε τη δεδομένη στιγμή, αρχίζουμε να οικοδομούμε μια πιο αυθεντική σχέση αυτοσεβασμού και αυτοεκτίμησης.

Επιπλέον, η αποδοχή της αλήθειάς μας μας επιτρέπει να διαχειριστούμε τις σχέσεις μας με τους άλλους από μια θέση ισορροπίας και σεβασμού προς τον εαυτό μας. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τα πάντα για τους άλλους προκειμένου να κερδίσουμε την αποδοχή τους. Οι άνθρωποι που μας εκτιμούν πραγματικά θα το κάνουν για αυτό που είμαστε και όχι για το τι μπορούμε να προσφέρουμε. Κάθε υπερβολή στην προσφορά μας υπονοεί πως δεν εκτιμάμε αρκετά την αξία μας και πως αισθανόμαστε την ανάγκη να παραδώσουμε πλήρως τον εαυτό μας για να κερδίσουμε την εύνοια των άλλων. Όταν, όμως, εστιάζουμε σε αυτό που πραγματικά είμαστε και επιτρέπουμε στους άλλους να μας εκτιμήσουν γι’ αυτό, οι σχέσεις μας γίνονται πιο γνήσιες και πιο αμοιβαίες.

Η αποδοχή της αλήθειας μας μάς επιτρέπει επίσης να τιμήσουμε τα συναισθήματά μας για τους ανθρώπους που αγαπάμε. Η αυθεντική επικοινωνία βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και στην εμπιστοσύνη, και όταν οι σχέσεις μας βασίζονται σε αυτές τις αξίες, ανθίζουν. Οι αλλαγές που κάνουμε, τόσο εντός μας όσο και στις σχέσεις μας, μας βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να τον αποδεχτούμε ακόμα πιο βαθιά.

Τελικά, το να αποδεχόμαστε την αλήθεια μας σημαίνει πως βρίσκουμε μέσα μας έναν πολύτιμο σύντροφο, τον ίδιο μας τον εαυτό, που μας συνοδεύει σε κάθε βήμα. Η αυτοαγάπη και η αυτοαποδοχή είναι τα θεμέλια για μια πλήρη και ουσιαστική ζωή, γεμάτη ευγνωμοσύνη για τη γνώση και την εμπειρία που έχουμε αποκτήσει. Όταν αγαπάμε και τιμούμε τον εαυτό μας, η ζωή μας αποκτά νέο νόημα και οι σχέσεις μας με τους άλλους γίνονται πιο αυθεντικές, πιο ουσιαστικές και γεμάτες σεβασμό.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας