Αποδοχή αλλαγής και αυτοαγάπη

Ένας από τους πιο βαθιά ριζωμένους φόβους μας είναι η αλλαγή. Φέρνει μαζί της την αβεβαιότητα, την αίσθηση ότι ίσως χάνουμε κάτι οικείο, κάτι που μας κρατά ασφαλείς. Συχνά, οι φόβοι αυτοί δεν είναι παρά αντανάκλαση των δικών μας εσωτερικών ανασφαλειών. Η προβολή των συναισθημάτων μας στους άλλους δημιουργεί μια παραμορφωμένη εικόνα της πραγματικότητας. Φανταζόμαστε έναν κόσμο γεμάτο κριτική και απόρριψη, ενώ στην ουσία, οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δεν κατέχουν τη δύναμη ή την πρόθεση να εμποδίσουν την προσωπική μας πορεία.

Αν μπορέσουμε να δούμε τον κόσμο ως έναν καθρέφτη των συναισθημάτων μας, θα ανακαλύψουμε ότι οι φόβοι που θεωρούμε πως μας απειλούν είναι συχνά δικοί μας εσωτερικοί περιορισμοί. Αυτή η συνειδητοποίηση δεν έρχεται εύκολα. Χρειάζεται θάρρος να κοιτάξουμε μέσα μας και να παραδεχτούμε ότι οι φωνές της αμφιβολίας δεν προέρχονται από τον εξωτερικό κόσμο, αλλά από τις δικές μας ευάλωτες πλευρές. Όταν το κατανοήσουμε αυτό, όταν αναγνωρίσουμε ότι ο φόβος είναι μια κατασκευή του νου μας, μπορούμε να αρχίσουμε να τον αποδομούμε, κομμάτι-κομμάτι, με αγάπη και κατανόηση προς τον εαυτό μας.

Η αλλαγή συχνά παρεξηγείται. Την αντιλαμβανόμαστε ως μια απειλή, ως κάτι που έρχεται να καταστρέψει όσα ξέρουμε. Στην πραγματικότητα, η αλλαγή δεν είναι μια διαδικασία διάλυσης, αλλά δημιουργίας. Όταν αλλάζουμε, δεν εγκαταλείπουμε την ταυτότητά μας. Την εμπλουτίζουμε. Την εξελίσσουμε. Με κάθε μικρό βήμα προς την αλλαγή, ανακαλύπτουμε νέες πλευρές του εαυτού μας, επεκτείνουμε τα όριά μας και συνδεόμαστε πιο βαθιά με τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Δεν πρόκειται για άρνηση του ποιοι είμαστε, αλλά για μια πράξη συμφιλίωσης. Μια πράξη που μας επιτρέπει να δούμε τον εαυτό μας ολόκληρο – τόσο τις ισχυρές όσο και τις ευάλωτες πτυχές μας – και να τον αγαπήσουμε όπως ακριβώς είναι.

Αυτό που μπορεί πραγματικά να μας βοηθήσει να αγκαλιάσουμε την αλλαγή είναι να την δούμε μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Τι θα γινόταν αν αντί να βλέπουμε την αλλαγή ως απειλή, τη βλέπαμε ως ευκαιρία; Ως έναν δρόμο που ανοίγει μπροστά μας για δημιουργία, εξέλιξη, νέες δυνατότητες; Η αλλαγή μας καλεί να ανακαλύψουμε τον κόσμο ξανά, όχι μόνο γύρω μας, αλλά και μέσα μας. Είναι μια πρόσκληση να φέρουμε στην επιφάνεια κρυμμένες δυνάμεις και ταλέντα, να δώσουμε μορφή σε όνειρα που ίσως παραμελήσαμε. Και, πάνω απ’ όλα, είναι μια πράξη αγάπης – αγάπης προς τον εαυτό μας. Γιατί, μέσα από την αλλαγή, αναγνωρίζουμε τη βαθύτερη ανάγκη μας να ζούμε με αυθεντικότητα, να είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας και τους άλλους.

Η αλλαγή είναι μια υπενθύμιση ότι έχουμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε τη ζωή που επιθυμούμε. Όταν την αγκαλιάσουμε, μπορούμε να αφήσουμε πίσω τις αλυσίδες που μας κρατούν δεμένους στην ακινησία. Μπορούμε να ζήσουμε με πληρότητα, να νιώσουμε την ελευθερία της εξέλιξης, να αναγνωρίσουμε ότι η ζωή είναι γεμάτη πολυπλοκότητα αλλά και ομορφιά.

Και έτσι, η αποδοχή της αλλαγής γίνεται μια πράξη θάρρους. Είναι το θάρρος να πιστέψουμε στη δική μας δύναμη. Να σταθούμε αντιμέτωποι με τους φόβους μας και να τους κοιτάξουμε στα μάτια, λέγοντας: “Σε βλέπω, αλλά δεν σε αφήνω να με κρατήσεις πίσω.” Είναι το θάρρος να αποδεχτούμε όλα τα συναισθήματά μας, ακόμη και τα δύσκολα, και να αγαπήσουμε όλες τις πτυχές μας – ακόμη και εκείνες που νομίζαμε πως πρέπει να κρύψουμε.

Η αλλαγή δεν είναι μια προδοσία του εαυτού μας. Είναι η μεγαλύτερη πράξη αποδοχής. Είναι η υπενθύμιση ότι αξίζουμε να ζήσουμε αληθινά, να δημιουργήσουμε, να εξελιχθούμε και να αγαπήσουμε τη ζωή – όπως είναι, όπως είμαστε. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, ανακαλύπτουμε ότι η αληθινή μας δύναμη βρίσκεται στην ικανότητά μας να προσαρμοζόμαστε, να εξελισσόμαστε και να παραμένουμε πιστοί στην ουσία μας.

Αγγελική Μπολουδάκη

Εικόνα: Lisa Aisato