Η δική μας φωνή

Ένα παιδί που μεγαλώνει σε περιβάλλον γεμάτο συγκρούσεις, καταλήγει – λόγω της μνήμης του φόβου – να πιστεύει πως «τα καλά παιδιά δεν θυμώνουν». Ωστόσο, το μήνυμα που λαμβάνει δεν είναι πως «τα καλά παιδιά δεν θυμώνουν», αλλά πως «τα θυμωμένα παιδιά δεν αξίζουν να αγαπηθούν». Έτσι, καταπνίγει τα συναισθήματά του, επειδή, ενώ ένα παιδί μπορεί να ζήσει χωρίς θυμό, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη. Και καθώς μεγαλώνει, η καταπίεση αυτής της φωνής του γίνεται κατάθλιψη, που έρχεται να θυμίσει την ανάγκη σύνδεσης με τον αυθεντικό του εαυτό.

Ας είμαστε μια φωνή – η δική μας φωνή – και όχι η ηχώ των προσδοκιών των άλλων. Μια φωνή που άλλοτε μπορεί να είναι μελωδική, άλλοτε παράφωνη, αλλά πάντα η δική μας, αληθινή και αυθεντική φωνή.

Επικοινωνία σημαίνει να λέμε τη δική μας αλήθεια και να δίνουμε χώρο στον άλλον να πει τη δική του. Μπορεί να συναντιόμαστε κάπου στη μέση ή να μη συναντιόμαστε καθόλου· αυτό που έχει σημασία είναι να μην υπάρχει φόβος για τη διαφορά και τη διαφωνία.

Κάθε φορά που τολμάμε να εκφράσουμε τη δική μας άποψη, ερχόμαστε πιο κοντά στον εαυτό μας. Με θάρρος και χωρίς φόβο για απόρριψη, αποδοκιμασία ή εγκατάλειψη, εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε και πιστεύουμε. Επικοινωνία δεν σημαίνει ότι ο ένας μιλά και ο άλλος σιωπά· είναι μια διαδρομή απόψεων και συναισθημάτων, όπου άλλοτε βρίσκουμε κοινά σημεία και άλλοτε όχι. Αυτό είναι υγιές και φυσικό.

Κάθε φορά που συμβιβάζουμε την αλήθεια μας για να ευχαριστήσουμε τους άλλους, κάνουμε ένα βήμα πίσω στη σχέση μας με την αυθεντικότητά μας. Σε κάθε στιγμή, η σύνδεσή μας χάνει λίγο από την αλήθεια της, γιατί σχέση σημαίνει αυτοσεβασμός, έκφραση, μοίρασμα, ανεξάρτητα από τις προσδοκίες των άλλων. Ο καθένας έχει το δικό του μονοπάτι, και αν ο στόχος του είναι να μετακινείται διαρκώς στο μονοπάτι των άλλων, σταδιακά θα απομακρυνθεί από τον αληθινό του εαυτό. Όταν προστατεύουμε την αλήθεια μας και την επικοινωνούμε, κάνουμε βήματα προόδου, προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους.

Είναι όμορφο να ταιριάζουμε και να μοιραζόμαστε, συμμετέχοντας σε μια δημιουργική διαδικασία που μας τρέφει συναισθηματικά. Αυτή η διαδικασία, όμως, χρειάζεται ακεραιότητα – να παραμένουμε αυθεντικοί. Όταν η αλήθεια μας θυσιάζεται, η σχέση γίνεται επιφανειακή και χάνει τη γνησιότητά της.

Ας είμαστε, λοιπόν, μια αυθεντική φωνή, κι ας μη γινόμαστε καρικατούρες για να αρέσουμε σε όλους. Όπως ένα παιδί που, ενώ ονειρεύεται να αγαπηθεί από όλο τον κόσμο, τελικά συνειδητοποιεί ότι με κάποιους η διαδρομή είναι παράλληλη και όχι κοινή. Κι αυτό είναι εντάξει.

Ας εκφράσουμε ο καθένας τη δική του φωνή και ας τολμήσουμε να την αφήσουμε να ακουστεί. Έτσι, θα προσεγγίσουμε ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να ζουν κι εκείνοι τη δική τους αλήθεια. Αυτές οι σχέσεις έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν και να ωριμάσουν με τον χρόνο, καθώς μέσα σε αυτές μπορεί η επικοινωνία να είναι γνήσια. Η σύνδεση προκύπτει όταν η αλήθεια μας χτίζεται με σεβασμό και αγάπη – τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους άλλους.

Ας μην αποζητούμε την αποδοχή, αλλά την επικοινωνία. Ας μην είναι στόχος μας να προσελκύσουμε αλλά να μιλήσουμε και να ακούσουμε. Να δώσουμε χώρο και να διεκδικήσουμε χώρο. Να δεχτούμε να αλλάξουμε από την αλήθεια του άλλου, να εκτιμήσουμε τη δεκτικότητα όπου την αισθανόμαστε.