Το άτομο, αιχμάλωτο ενός παλιού πόνου, μοιάζει να κουβαλάει μέσα του έναν αόρατο δεσμό με το παρελθόν. Αυτός ο δεσμός, αν και άυλος, είναι ισχυρός. Καθώς προσπαθεί να προχωρήσει, να μιλήσει, να δράσει, βρίσκει τον εαυτό του εγκλωβισμένο. Λέει λόγια που δεν συνδέονται με την πραγματικότητα, σαν να παλεύει να επικοινωνήσει, αλλά κάθε φράση του μοιάζει να έρχεται από έναν παλιό, θολό καθρέφτη. Οι πράξεις του, γεμάτες απόγνωση, δεν οδηγούν πουθενά· σαν να βαδίζει μέσα σε ένα λαβύρινθο που δεν έχει έξοδο.
Ο πόνος του παρελθόντος έχει αφήσει ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα, επηρεάζοντας τον τρόπο που βλέπει το παρόν. Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω του, αυτός παλεύει να αντιμετωπίσει μια κατάσταση που δεν είναι πια εδώ, ένα πρόβλημα που ίσως κάποτε υπήρχε αλλά τώρα έχει μόνο τη μορφή σκιάς. Κι όμως, η σκιά αυτή είναι βαριά, πιέζει το στήθος του, θολώνει την κρίση του, αλλοιώνει το χρώμα της ζωής.
Μέσα του, υπάρχει ένα ηφαίστειο συναισθημάτων. Οργή, θλίψη, φόβος, ενοχές – όλα ανακατεύονται, δημιουργώντας ένα τρομερό βάρος. Τα συναισθήματα αυτά δεν ανήκουν στο παρόν, μα μοιάζουν τόσο αληθινά. Είναι σαν το σώμα του και η ψυχή του να ζουν σε δύο διαφορετικούς χρόνους: το σώμα εδώ, στην πραγματικότητα, αλλά η ψυχή φυλακισμένη σε μια στιγμή που πονάει, σε μια πληγή που δεν έκλεισε.
Όμως το άτομο αυτό δεν είναι χαμένο· έχει μέσα του δύναμη. Ο πόνος του μαρτυρά τη σημασία όσων έχει ζήσει, την ευαισθησία που κουβαλά. Κι ίσως, μέσα από την κατανόηση και την ενσυναίσθηση, βρει τον δρόμο να αφήσει αυτό το φορτίο. Να δει τον παλιό πόνο όχι σαν δεσμά, αλλά σαν μάθημα. Και τότε, ίσως, αρχίσει να λέει πράγματα που έχουν νόημα, να κάνει πράγματα που οδηγούν κάπου, και να ζει συναισθήματα που ανήκουν στην παρούσα στιγμή – ελεύθερος πια.
Αγγελική Μπολουδάκη