Αλλαγή πεποιθήσεων και αυτογνωσία
17 Σεπτεμβρίου 2021
Όλοι ξεκινάμε τη διαδικασία προτού είμαστε έτοιμοι…
19 Σεπτεμβρίου 2021

Αφήστε κάποιον να σας αγαπήσει όπως είστε…

“Αφήστε κάποιον να σας αγαπήσει όπως ακριβώς είστε – όσο ελαττωματικός μπορεί να είστε, όσο μη ελκυστικός μερικές φορές αισθάνεστε, και όσο ανολοκλήρωτος νομίζετε ότι είστε. Το να πιστεύεις ότι πρέπει να κρύψεις όλα τα κομμάτια σου που είναι σπασμένα, από φόβο ότι κάποιος άλλος δεν μπορεί να αγαπήσει αυτό που είναι λιγότερο από τέλειο, σημαίνει να νομίζεις ότι το φως του ήλιου είναι ανίκανο να εισέλθει σε ένα σπασμένο παράθυρο και να φωτίσει ένα σκοτεινό δωμάτιο.”

Marc Chernoff

Ένας άνθρωπος  κάθεται σε ένα ήσυχο δωμάτιο, κοιτώντας ένα παλιό, σπασμένο παράθυρο. Οι ακτίνες του ήλιου περνούν μέσα από τις ρωγμές, δημιουργώντας μαγικά μοτίβα φωτός στους τοίχους. Παρόλο που το παράθυρο έχει ραγίσματα, δεν έχει χάσει την ικανότητά του να φέρνει φως, να δίνει ομορφιά και να διατηρεί την ουσία του.

Αυτό ακριβώς είμαστε κι εμείς. Όλοι μας κουβαλάμε ρωγμές. Είναι οι πληγές από τις μάχες μας, τα σημάδια από την προσπάθεια να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, οι ατέλειες που συχνά προσπαθούμε να κρύψουμε. Πιστεύουμε ότι αυτές οι ατέλειες μας κάνουν ανεπαρκείς ή μη αντάξιους της αγάπης. Αλλά η αλήθεια είναι πως, όπως το φως περνά μέσα από το σπασμένο παράθυρο, η αγάπη μπορεί να εισέλθει μέσα μας και να φωτίσει ακόμα και τα πιο σκοτεινά, πιο ευάλωτα κομμάτια μας.

Το να αφήνουμε κάποιον να μας αγαπήσει έτσι όπως είμαστε είναι πράξη θάρρους. Δεν είναι εύκολο να αποκαλύπτουμε τις αδυναμίες μας, τα «λάθη» μας, τα κομμάτια που νιώθουμε ότι μας βαραίνουν. Αλλά μόνο όταν ανοίγουμε την καρδιά μας και δείχνουμε όλα όσα είμαστε, δίνουμε τη δυνατότητα σε κάποιον να μας αγαπήσει αληθινά. Γιατί η αγάπη δεν γεννιέται από την τελειότητα – είναι ο δεσμός που δημιουργείται όταν δύο άνθρωποι βλέπουν ο ένας τις πληγές του άλλου και επιλέγουν να τις αγκαλιάσουν, αντί να τις αποφύγουν.

Και ναι, χρειάζεται πίστη, όχι μόνο σε αυτόν που μας αγαπά, αλλά και στον εαυτό μας. Πίστη ότι οι ρωγμές μας δεν μας μειώνουν. Είναι τα σημεία από όπου περνάει το φως. Κάθε ατέλεια μας είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Είναι αυτά που μας κάνουν μοναδικούς, ανθρώπινους, αυθεντικούς. Κι αν κάποιος μας αγαπήσει για όλα αυτά, τότε η αγάπη αυτή δεν είναι μόνο μια πηγή χαράς – είναι μια θεραπεία, μια αποδοχή που φτάνει βαθιά στην ψυχή μας.

Ας μην κλείσουμε, λοιπόν, τα «παράθυρα» της καρδιάς μας από φόβο μήπως δει κάποιος τις ρωγμές. Ας επιτρέψουμε στο φως να εισέλθει. Ας αφήσουμε την αγάπη να μας βρει όπως ακριβώς είμαστε. Γιατί το φως του ήλιου δεν κρίνει το παράθυρο. Απλώς το γεμίζει με φως. Και η αληθινή αγάπη δεν κρίνει. Απλώς μας αγκαλιάζει, πλήρεις και ολόκληρους, με όλα όσα είμαστε.

Αγγελική Μπολουδάκη