Σύνδεση, δοτικότητα ή θυσία;

Βαθιά μέσα στην καρδιά μας, η ανάγκη να δίνουμε μια θεμελιώδη κίνηση που γεννιέται από την πυρήνα της υπάρξεώς μας. Είναι ένας ψίθυρος της ψυχής που μας καλεί να βγούμε από το καβούκι της μοναξιάς μας και να συνδεθούμε με τους άλλους, να μοιραστούμε κάτι από εμάς, κάτι αληθινό. Όταν δίνουμε, οι καρδιές μας ανοίγουν, σαν να αναπνέουν πιο βαθιά, γεμίζοντας με τη χαρά της σύνδεσης, με την αίσθηση ότι μέσα από το μοίρασμα, το «εγώ» και το «εσύ» μπορεί να γίνουν «εμείς».

Αυτή η πράξη της προσφοράς, όμως, είναι λεπτή, σχεδόν ιερή, γιατί ακουμπά στις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας. Η διαφορά ανάμεσα στη δοτικότητα και τη θυσία μπορεί να μοιάζει ανεπαίσθητη, αλλά είναι καθοριστική. Να δίνεις από την καρδιά σου σημαίνει να προσφέρεις χωρίς προσδοκία, με πληρότητα και ελευθερία. Να θυσιάζεσαι, όμως, σημαίνει να παραμελείς τον ίδιο σου τον εαυτό, να παραδίδεις κάτι από σένα σε έναν αγώνα να κερδίσεις αποδοχή, αναγνώριση, ίσως και λίγη αγάπη.

Όταν η δοτικότητα πηγάζει από τη χαρά, γεμίζουμε φως. Είναι σαν να δημιουργούμε έναν ανοιχτό χώρο μέσα μας, όπου η αγάπη μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα, να μοιράζεται και να μας επιστρέφει με τη μορφή ευγνωμοσύνης. Όταν, όμως, δίνουμε από φόβο ή ανάγκη, το βάρος της προσφοράς μας σβήνει την εσωτερική μας φλόγα. Ο φόβος της απόρριψης ή η αγωνία να γίνουμε αποδεκτοί μάς οδηγεί σε μια εσωτερική πάλη, όπου το «εγώ» καταρρέει κάτω από το βάρος των προσδοκιών των άλλων.

Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο θυσιάζουμε τις δικές μας συχνά, αγνοώντας τη φωνή μέσα μας που ψιθυρίζει: «Κι εγώ τι θέλω;» Όταν προσφερόμαστε με έναν τρόπο που εξαντλείται η ψυχή μας, που μας στερεί τη δυνατότητα να είμαστε αυθεντικοί, τότε αρχίζουμε να χάνουμε κάτι πολύτιμο: τη σύνδεση με τον εαυτό μας. Αν η ανάγκη να δίνουμε γίνεται εργαλείο για να «κερδίσουμε» αγάπη ή αποδοχή, τότε παύουμε να είμαστε αληθινοί και βυθιζόμαστε σε ένα αίσθημα κενού.

Η πραγματική αγάπη, η αγάπη που ανθίζει και αντέχει στον χρόνο, δεν ζητά θυσίες. Δεν χρειάζεται να αποδείξουμε την αξία μας με πράξεις που μας αποδυναμώνουν. Η αγάπη που γεμίζει την καρδιά μας στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό, στην ειλικρίνεια, στη δυνατότητα να είμαστε εμείς, με όλες μας τις αντιφάσεις, τις αδυναμίες και τα χαρίσματα. Αυτή η αγάπη δεν εξαρτάται από το «πόσα» δίνουμε, αλλά από το πώς δίνουμε—αν κάνουμε με αληθινή χαρά και χωρίς να αρνηθούμε την ανάγκη μας για ισορροπία.

Για πολλούς από εμάς, η συνήθεια να παραμερίζουμε τον εαυτό μας για χάρη των άλλων είναι βαθιά ριζωμένη. Ίσως διδαχθήκαμε από παιδιά ότι η αγάπη πρέπει να κερδίζεται, ότι η αξία μας εξαρτάται από το πόσο εξυπηρετούμε τους άλλους. Όμως, το ότι η αγάπη δεν χρειάζεται αυτοθυσία είναι ένα από τα πιο βαθιά μαθήματα που μπορούμε να μάθουμε.

Αυτή η αποδοχή ξεκινά από τη σχέση μας με τον ίδιο μας τον εαυτό. Να βλέπουμε τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι—όχι τέλειο, αλλά μοναδικό. Να αγαπάμε τις ατέλειές μας, γιατί αυτές μας κάνουν ανθρώπινους. Όταν μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας μέσα από τον καθρέφτη της αυτοσυμπόνιας, κατανοούμε ότι η αγάπη που αξίζουμε δεν χρειάζεται να θυσιάζουμε την αυθεντικότητά μας.

Η δοτικότητα που γεννιέται από την πληρότητα είναι μια πράξη ελευθερίας. Δίνουμε γιατί θέλουμε, γιατί μας γεμίζει, γιατί η αγάπη μας υπερχειλίζει και αναζητά να μοιραστεί. Και όταν δίνουμε έτσι, η καρδιά μας δεν νιώθει εξάντληση· αντίθετα, γεμίζει. Στις σχέσεις όπου κυριαρχεί η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα, το μοίρασμα γίνεται πηγή χαράς. Εκεί δεν χρειάζεται να φοβόμαστε να είμαστε ευάλωτοι, γιατί η αυθεντική αγάπη δεν πληγώνει· θεραπεύει, εμπνέει, μας ελευθερώνει.

Η ισορροπία ανάμεσα στη δοτικότητα και τη φροντίδα για τον εαυτό μας είναι το κλειδί για να ζούμε και να αγαπάμε χωρίς να χάνουμε τη σύνδεση με την ψυχή μας. Σε αυτήν την ισορροπία, η αγάπη βρίσκει το χώρο να αναπνεύσει, να ανθίσει. Και τότε, μπορούμε να δίνουμε και να λαμβάνουμε, αληθινά, βαθιά, χωρίς φόβο. Γιατί η αληθινή αγάπη είναι μια πράξη ελευθερίας, όχι μια πράξη επιβολής. Είναι μια πρόσκληση να είμαστε αυθεντικοί, να μοιραζόμαστε, να ζούμε.

Αγγελική Μπολουδάκη