Η αόρατη μάχη της αφοσίωσης

Υπάρχουν φορές που η καρδιά μας λαχταρά κάτι, αλλά το μυαλό μας μοιάζει να απομακρύνεται. Θέλουμε να επικεντρωθούμε, να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, όμως κάτι μας κρατά πίσω. Αυτή η εσωτερική δυσκολία δεν είναι ένδειξη αδυναμίας· είναι ένα πολύπλοκο φαινόμενο που συνδέεται με τον τρόπο που λειτουργεί ο νους μας, τα βιώματά μας και τον κόσμο γύρω μας.

 Διαταραχή προσοχής: Η πρόκληση της συγκέντρωσης

Για κάποιους, η συγκέντρωση είναι σαν ένας άνεμος που έρχεται και φεύγει χωρίς προειδοποίηση. Τα άτομα με ΔΕΠ-Υ συχνά αισθάνονται πως η προσοχή τους δεν είναι δική τους, σαν να είναι επισκέπτης που έρχεται και φεύγει απρόσκλητα. Δεν σημαίνει ότι δεν νοιάζονται ή δεν ενδιαφέρονται· απλώς ο εγκέφαλός τους επεξεργάζεται τα ερεθίσματα διαφορετικά.

 Άγχος και στρες: Όταν το μυαλό βαραίνει

Το άγχος είναι σαν ένας αόρατος τοίχος που μπαίνει ανάμεσα σε εμάς και στις επιθυμίες μας. Όταν ανησυχούμε υπερβολικά για το μέλλον ή αναμασάμε σκέψεις για το παρελθόν, η ενέργειά μας εξαντλείται. Σε έναν κόσμο που απαιτεί συνεχώς αποδοτικότητα, το να νιώθουμε αγχωμένοι και καταπονημένοι είναι φυσιολογικό. Αυτό που χρειάζεται είναι αυτοσυμπόνια: να αποδεχτούμε ότι κάποιες φορές η αφοσίωση απαιτεί πρώτα τη φροντίδα του εαυτού μας.

Έλλειψη κινήτρου: Όταν δεν υπάρχει φλόγα

Το κίνητρο δεν είναι κάτι που μπορούμε πάντα να ελέγξουμε. Ακόμα κι αν αγαπάμε κάτι, αν δεν βλέπουμε άμεσα αποτελέσματα ή αν η διαδικασία μας φαίνεται ατελείωτη, μπορεί να χαθεί το ενδιαφέρον. Ο καθένας μας έχει διαφορετικούς τρόπους να παραμένει παρακινημένος. Ίσως χρειάζεται να βρούμε νέους τρόπους να βλέπουμε τη διαδρομή και όχι μόνο τον προορισμό.

 Περιορισμένος χρόνος: Η σύγχρονη παγίδα

Όταν η καθημερινότητα μας συνθλίβει με υποχρεώσεις, η αφοσίωση σε κάτι που αγαπάμε μπορεί να φαίνεται πολυτέλεια. Όμως, η αλήθεια είναι πως αξίζουμε να δίνουμε χρόνο σε ό,τι μας γεμίζει. Δεν είναι εύκολο, αλλά μπορούμε να μάθουμε να διεκδικούμε τον χώρο μας με μικρά, σταθερά βήματα.

 Αυτοκριτική και φόβος αποτυχίας: Ο εσωτερικός σαμποτέρ

Κάποιες φορές, η μεγαλύτερη δυσκολία δεν είναι εξωτερική, αλλά μέσα μας. Αν φοβόμαστε ότι δεν θα τα καταφέρουμε, μπορεί να αποφεύγουμε να ξεκινήσουμε. Το μυστικό είναι να αλλάξουμε τη σχέση μας με την αποτυχία: να τη δούμε ως μέρος της διαδικασίας και όχι ως απόδειξη ανεπάρκειας. Η αξία μας δεν κρίνεται από το αν πετύχουμε ή όχι, αλλά από το ότι προσπαθούμε.

 Έλλειψη οργάνωσης: Όταν ο δρόμος φαίνεται χαοτικός

Αν νιώθουμε ότι δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε, μπορεί να παγιδευτούμε στην ακινησία. Το χάος δημιουργεί σύγχυση, ενώ η οργάνωση μπορεί να μας δώσει την αίσθηση του ελέγχου. Δεν χρειάζεται να έχουμε ένα τέλειο σχέδιο, αλλά μπορούμε να κάνουμε μικρά βήματα κάθε μέρα για να χτίσουμε τη διαδρομή μας.

Εξωτερικές πιέσεις: Η ανάγκη να ικανοποιούμε τους άλλους

Πόσες φορές θυσιάζουμε αυτό που μας ενδιαφέρει για χάρη των άλλων; Οι κοινωνικές και επαγγελματικές απαιτήσεις μπορεί να μας απομακρύνουν από τον εαυτό μας. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η ζωή μας ανήκει και ότι η δική μας ευτυχία έχει αξία.

 Απόσπαση προσοχής από την τεχνολογία: Ο ψηφιακός περισπασμός

Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο ειδοποιήσεις, συνεχείς πληροφορίες και αδιάκοπα ερεθίσματα. Η τεχνολογία είναι χρήσιμη, αλλά μπορεί να μας απομακρύνει από αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Η συνειδητή χρήση της και η δημιουργία χώρου για πραγματική αφοσίωση μπορούν να μας βοηθήσουν να ξαναβρούμε τη συγκέντρωσή μας.

9. Δυσκολία στη ρύθμιση προτεραιοτήτων: Όταν όλα μοιάζουν εξίσου σημαντικά

Αν δεν ξέρουμε τι είναι πιο σημαντικό για εμάς, μπορεί να σπαταλάμε χρόνο σε πράγματα που δεν μας γεμίζουν. Ο καθορισμός προτεραιοτήτων είναι μια πράξη αυτοσεβασμού: επιλέγουμε συνειδητά να επενδύσουμε τον χρόνο μας σε ό,τι μας τρέφει ψυχικά και πνευματικά.

10. Χαμηλή αυτοπεποίθηση: Όταν δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας

Ίσως η βαθύτερη αιτία της δυσκολίας μας να αφοσιωθούμε είναι ότι δεν νιώθουμε αρκετοί. Αν μέσα μας υπάρχει η φωνή που μας λέει «Δεν θα τα καταφέρεις», «Δεν είσαι αρκετά καλός», τότε είναι λογικό να αναβάλλουμε ή να αποφεύγουμε όσα μας ενδιαφέρουν. Όμως, αξίζουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Η αφοσίωση σε κάτι δεν απαιτεί να είμαστε τέλειοι· απαιτεί μόνο να κάνουμε το πρώτο βήμα.

Η αφοσίωση ως πράξη αυτοεκτίμησης

Η αφοσίωση δεν είναι απλώς ένας στόχος· είναι μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό μας. Είναι η επιλογή να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να δημιουργήσει, να μάθει, να εξελιχθεί. Και πάνω απ’ όλα, είναι η αποδοχή ότι είμαστε ανθρώπινοι, με αδυναμίες, αλλά και με απεριόριστη ικανότητα για ανάπτυξη.

Ας είμαστε ευγενικοί με τον εαυτό μας. Και ας θυμόμαστε ότι κάθε μικρό βήμα αφοσίωσης, όσο ασήμαντο κι αν φαίνεται, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό που αγαπάμε.

Αγγελική Μπολουδάκη