Εγκώμιο της λήθης

Καλή είναι η λήθη – καλή!
Πώς αλλιώς, άραγε,
θα χώριζε ο γιός απ’ τη μάνα που τον εβύζαξε,
που του γιόμισε δύναμη χέρια-πόδια
και που τον εμποδίζει τώρα να δοκιμάσει
να δει αν και πως δουλεύει η δύναμη αυτή;

Και πώς αλλιώς θα παρατούσε ο μαθητής τον δάσκαλο
που τον εγιόμισε με γνώσεις;
Όταν ο μαθητής τη γνώση κατακτήσει,
το δικό του έπειτα πρέπει να τραβήξει δρόμο.

Στο σπίτι το παλιό
καινούργιοι μπαίνουν ένοικοι.
Αν αυτοί που τό ’χτισαν μέναν ακόμα μέσα,
για όλους τους εκεί μικρό θε νά ’τανε το σπίτι.

Καίει το τζάκι. Τον τζακά
κανείς δεν τον θυμάται.
Ούτε ο καματευτής γνωρίζει πια το στάρι
που ’χει γίνει ψωμί ζυμωμένο
και το τρώει.

Πώς θα σηκωνότανε το πρωί ο άνθρωπος,
αν δεν είτανε η νύχτα
απ’ τον νου να του σβήνει άχρηστα χνάρια;
Και πώς αυτός που έξη φορές χτυπήθηκε
και πίστομα και τις έξη βρέθηκε στο χώμα
θα σηκωνότανε
για έβδομη φορά
την πέτρινη να οργώσει γης,
στον απειλητικό ουρανό να πετάξει;

Η αδύναμη μνήμη – αυτή
ναι, α υ τ ή , η μνήμη η αδύναμη
στον άνθρωπο χαρίζει δύναμη.

BERTOLT BRECHT

Ευχαριστώ: http://alonakitispoiisis.blogspot.com/2008/07/blog-post_7685.html