Εμπιστοσύνη στη ζωή

Το να αμφιβάλλουμε για τη δική μας σκέψη και να μην εμπιστευόμαστε την ικανότητά μας να προχωρήσουμε προς τους στόχους μας μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των παιδικών εμπειριών μας, των στερεοτύπων που διαμορφώσαμε στη συνέχεια και τα οποία επηρεάζουν την αντίληψή μας για τον εαυτό μας και τις δυνατότητές μας.

Όταν κάθε φορά που ανατρέχουμε στο παρελθόν, συνειδητοποιούμε ότι τα βιώματα μας είχαν μια συνέχεια όπου μας φανέρωναν κάτι σημαντικό για να το μάθουμε, μας είναι πιο εύκολο να πιστέψουμε και να εμπιστευτούμε. Τον εαυτό μας, τη ζωή μας.

Η ζωή είναι δίκαιη, πρέπει όμως να βλέπουμε εκείνα που χρειάζεται, για να δεχτούμε τα μαθήματα που μας είναι χρήσιμα. Σε κάθε βίωμά μας, αναγνωρίζουμε την ευλογία τους στη ζωή μας, ακόμα κι αν νιώσαμε επώδυνα συναισθήματα, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν ήταν συμπτώσεις, αλλά είχαν τη σημασία τους στην ανάπτυξη και στην εξέλιξή μας. Ήταν οι καθρέφτες μας που αντανακλούσαν μια πλευρά του εαυτού μας, που έπρεπε να την αποχωριστούμε γιατί δεν εξέφραζε την αλήθεια μας ή έπρεπε να διαφοροποιηθούμε από ένα τρόπο σύνδεσης που κυριαρχούσε η φροντίδα, η ανάγκη για μητρικά και πατρικά υποκατάστατα και όχι η ωριμότητα και η ισορροπία.

Όσο δεσμευόμαστε με τις ώριμες πλευρές μας, αναγνωρίζουμε ότι έπρεπε να βιώσουμε κάθε συναίσθημα, ακόμα και τον πόνο, για να αποχωριστούμε κάθε πλευρά, που εξυπηρετούσε μια προσδοκία να παραμείνουμε παιδιά, ώστε να κάνουμε τις αλλαγές μας, να συμφιλιωθούμε με αυτό που πραγματικά είμαστε, με την αλήθειά μας. Κάποιες φορές που απομακρυνθήκαμε από τον εαυτό μας, που δεν εκτιμήσαμε αρκετά ένα χαρακτηριστικό μας, ήρθαμε σε επαφή με ένα καθρέφτισμα που μας πόνεσε για να γυρίσουμε πίσω σε μας, να το αναγνωρίσουμε, να το εκτιμήσουμε, να του δώσουμε την αξία που έχει, να δεσμευτούμε μαζί του.

Εκείνο που μας κάνει να μην εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, τη ζωή γενικότερα είναι ότι αντιλαμβανόμαστε σαν τιμωρία τα γεγονότα που συμβαίνουν, χωρίς να αναγνωρίζουμε τη χρησιμότητα και την αξία τους, αν τους δώσουμε ένα νέο νόημα και τα διαχειριστούμε διαφορετικά. Νομίζουμε ότι συνέβησαν για να τιμωρηθούμε, ενώ αντίθετα ό,τι έγινε, έγινε συνειδητά για να ολοκληρωθούμε. Και ολοκλήρωση δεν μπορεί να επιτευχθεί, χωρίς να αποχωριστούμε εικόνες εαυτού που δεν μας ανήκουν, μοτίβα σχέσεων που δεν μας εξυπηρετούν. Όπως και η ωριμότητα δεν επιτυγχάνεται αν δεν βιώσουμε όλα τα στάδια του πένθους, την άρνηση, το θυμό, τις ενοχές, τη θλίψη, τη συγχώρεση για όλες τις συμπεριφορές μας, την επανόρθωση, και τελικά την αποδοχή που μας βοηθάει να μας εκτιμήσουμε, να πιστέψουμε σε μας, να νιώσουμε ευγνωμοσύνη και σύνδεση. Αυτό δεν σημαίνει ότι μετατρέπουμε τα αρνητικά γεγονότα σε θετικά ούτε ωραιοποιούμε τα συναισθήματα, αλλά δεχόμαστε την πραγματικότητα, τα συναισθήματά μας σε αυτήν, τον ενεργητικό ρόλο στη ζωή μας, ένα διαφορετικό τρόπο διαχείρισης που μας συνδέει με μας, γιατί κάθε επικριτική ματιά μας αποσυνδέει, μας διχάζει, μας κάνει να αμφιβάλλουμε για μας.

Κάθε φορά που αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις επιλογές μας, συνειδητοποιώντας την αξία τους στη ζωή μας, πιστεύουμε σε μας. Στη ζωή και σε ό,τι ζούμε σε αυτήν. Εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και επιλέγουμε τι μας ταιριάζει και τι όχι, χωρίς να χαρακτηρίζουμε τον εαυτό μας ή τις επιλογές μας. Η ζωή μας είναι δίκαιη και γενναιόδωρη. Μας δείχνει το δρόμο, μας φέρνει σε επαφή με γεγονότα για να ολοκληρωθούμε, για αυτό και πρέπει να την εμπιστευόμαστε, τόσο αυτήν όσο και τον εαυτό μας σε αυτήν. Να πιστέψουμε ότι αυτό που είμαστε είναι μοναδικό, χρειάζεται όμως να μας γνωρίσουμε, γιατί έτσι θα είμαστε πιστοί σε εμάς αφενός, αφετέρου θα αναγνωρίζουμε τη συγχρονικότητα, τη δημιουργία αρμονίας σε ό,τι αναζητάμε σχετικά με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και την πραγματικότητα γύρω μας, ώστε να αλλάζουμε κάτι σε μας αν χρειάζεται ή να καλλιεργούμε ό,τι δίνει μορφή στην αλήθειά μας.

Αγγελική Μπολουδάκη