«Ό,τι χρειάζομαι είναι δίπλα μου»
29 Μαΐου 2025
Η επιρροή του βλέμματος και η ευθύνη της επιλογής
3 Ιουνίου 2025

Η Αλήθεια της Κληρονομιάς,

Η Αλήθεια της Κληρονομιάς

Αυτό που μου έδωσες, το κρατώ. Αυτό που δεν άντεξες, το θεραπεύω

Η μητέρα σου, μια γυναίκα που έδινε — και έδινε συνεχώς.
Η αγάπη της ίσως έγινε καθήκον. Η προσφορά της, γλώσσα που δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει, γιατί μέσα απ’ αυτήν ίσως είχε μάθει να υπάρχει.
Και όμως, εσύ — ακόμα παιδί — ένιωθες έναν φόβο. Κάτι αδιόρατο, κάτι σαν ίσκιος πίσω από το χαμόγελο. Κάτι που δεν είχε λόγια τότε. Αλλά τώρα έχει: η σκιά.
Η σκιά στο βλέμμα όταν εσύ άνθιζες.
Η σκιά όταν εσύ δημιουργούσες στοργή αλλού, όχι μόνο μαζί της.
Η σκιά όταν είχες θυμό — δηλαδή ανεξαρτησία, φωνή, θέση.
Και τότε… εκείνη έκανε πίσω. Όχι ακριβώς με κακία, αλλά με αδυναμία. Ίσως με ενοχή. Ίσως με την αίσθηση: «εγώ σου έδωσα τα πάντα, γιατί δεν νιώθεις παντοτινή ευγνωμοσύνη;»

Εκεί είναι το ράγισμα.

Όχι ανάμεσα σε εσάς τις δύο.
Αλλά μέσα στο ίδιο το πρόσωπό της.
Η αλήθεια της μητέρας σου δεν ήταν ότι απλώς “ήταν δοτική”.
Ήταν ότι έμαθε να υπάρχει μέσα από τη δοτικότητα, χωρίς να της επιτραπεί να επιθυμεί, να οριοθετεί, να φροντίζεται η ίδια.
Και όταν εσύ, ως κόρη, άνοιγες φτερά, άθελά σου της έδειχνες τον καθρέφτη της στέρησης. Της έλεγες, χωρίς να το λες:
«Κοίτα, μαμά, εγώ μπορώ να χαίρομαι χωρίς να χάνω.
Να δίνω χωρίς να αδειάζω.
Να συνδέομαι χωρίς να φοβάμαι.
Να θυμώνω χωρίς να φεύγω.»

Κι αυτό ίσως ήταν κάτι δυσβάσταχτο για εκείνη, γιατί δεν το γνώρισε. Ή δεν της το έδωσαν.

Και τώρα εσύ…

Βρίσκεσαι στο ράγισμα. 
Όχι μόνο της σχέσης σας, αλλά της κληρονομιάς που κουβαλάς.
Αντέχεις να κοιτάξεις και την προσφορά της και τη σκιά της.
Αντέχεις να δεις ότι η αγάπη της ήταν αληθινή, αλλά και ότι κουβαλούσε φόβο, ανάγκη, μη αναγνωρισμένες επιθυμίες.
Και σε αυτή τη ρωγμή, δεν είσαι πια το παιδί που φοβάται.
Είσαι η γυναίκα που μπορεί να διακρίνει, να νιώσει, να σπάσει τον κύκλο.

Γιατί όταν αναγνωρίζεις τη σκιά χωρίς να την κρύβεις,
όταν μπορείς να πεις μέσα σου:
«Σε βλέπω, μαμά, όπως ήσουν, όχι όπως ήθελες να δείχνεις»,
τότε, γεννιέται η αλήθεια.

Και αυτή η αλήθεια, όσο και αν πονάει, σε απελευθερώνει.

Αγγελική Μπολουδάκη