Κάθε βίωμα γίνεται μοτίβο που προσδιορίζει συμπεριφορές μέχρι την αναγνώρισή τους
6 Μαρτίου 2018
Αγάπη και αυτογνωσία
7 Μαρτίου 2018

Το εσωτερικό μας παιδί και οι φόβοι μας

Συχνά, οι άνθρωποι νιώθουμε σαν να πνιγόμαστε από τα συναισθήματά μας, τα οποία μοιάζουν τόσο έντονα, ώστε η ψυχή μας να μην μπορεί να τα χωρέσει. Αυτή η αίσθηση υπερβολής είναι που οδηγεί στην ανέγερση των ψυχικών «τειχών».  Αυτά τα τείχη δεν είναι μόνο αμυντικοί μηχανισμοί απέναντι στις αρνητικές εμπειρίες, αλλά και απέναντι στη χαρά, στην αγάπη και στην ευτυχία. Στην προσπάθειά μας να προστατεύσουμε την ψυχή μας από πληγές, καταλήγουμε να φράσσουμε την πρόσβαση σε αυτά που μπορεί να μας προσφέρουν ζωή και φως.

Η συνήθεια γίνεται αυτή η καθημερινή συνοδός μας, που διστάζει να φύγει, ακόμα και όταν η ανάγκη της αλλαγής γίνεται επιτακτική. Ο φόβος της αλλαγής και του άγνωστου είναι τόσο ισχυρός, που μας αναγκάζει να προσκολληθούμε στο γνώριμο, ακόμη κι αν αυτό δεν μας γεμίζει. Είναι το οικείο, το ασφαλές, ακόμα κι αν στερεί τη χαρά και την εξέλιξή μας.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα συναισθημάτων, παραμονεύει το παιδί που κουβαλάμε μέσα μας. Ένα παιδί που, αν και λαχταρά να μεγαλώσει και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, ταυτόχρονα τρέμει μπροστά στην προοπτική της ενηλικίωσης. Το μικρό αυτό παιδί δεν έχει μάθει να εμπιστεύεται ούτε τον κόσμο ούτε τον εαυτό του. Αναζητά ασφάλεια, σταθερότητα, και φοβάται την απογοήτευση που ενδέχεται να συναντήσει.

Αυτός ο φόβος, που προκύπτει από τις παιδικές ανασφάλειες, δημιουργεί μια αντίσταση στην εξέλιξη. Το παιδί θέλει να μείνει κρυμμένο, να μην εκτεθεί στα ρίσκα που συνεπάγεται η ανάληψη ευθύνης. Αλλά εμείς, ως ενήλικες, έχουμε την ευθύνη να βοηθήσουμε αυτό το παιδί να αναπτυχθεί, να ωριμάσει, να το πάρουμε από το χέρι και να το καθοδηγήσουμε με αγάπη.

Στον λαβύρινθο των ψυχικών μας τειχών παραμονεύει ένας Μινώταυρος – η προσωποποίηση των βαθύτερων φόβων μας. Αυτός ο Μινώταυρος δεν είναι άλλο από την επιθυμία μας για ασφάλεια και σταθερότητα, η οποία, όμως, λειτουργεί περιοριστικά. Ο φόβος μπροστά στην αλλαγή, στο άγνωστο, στην αποτυχία μας εμποδίζει να εξερευνήσουμε τις δυνατότητές μας.

Αυτός ο Μινώταυρος αναζητά συνεχώς την ασφάλεια, αλλά η ψυχική εξέλιξη απαιτεί να πάρουμε ρίσκα, να αφήσουμε πίσω μας τη βολή του οικείου. Κάθε φορά που υψώνουμε έναν τοίχο, κάθε φορά που εμποδίζουμε μια πλευρά του εαυτού μας να εκδηλωθεί, η αγάπη είναι το μόνο εργαλείο που μπορεί να μας βοηθήσει να διαπεράσουμε αυτά τα εμπόδια. Όταν ο φόβος μας παρουσιάζει τις πιο δύσκολες αλήθειες της ψυχής μας, ο ενήλικας εαυτός μας έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις με εμπιστοσύνη και κατανόηση.

Το παιδί μέσα μας χρειάζεται περισσότερο από όλα μια ζεστή αγκαλιά, μια αγκαλιά που θα το βοηθήσει να εμπιστευτεί τον εαυτό του. Μέσα από την υπομονή και την κατανόηση, μπορούμε να ξυπνήσουμε τα φτερά του, να το βοηθήσουμε να αναπτυχθεί σταδιακά, χωρίς βία και χωρίς κριτική. Η αναζήτηση της ψυχικής ανάτασης δεν μπορεί να γίνει με πίεση ή καταπίεση. Χρειάζεται στοργή, ευγένεια και χρόνος.

Αυτό το παιδί, που επαναστατεί και δοκιμάζει τα όριά του, αξίζει την κατανόησή μας. Τα λάθη που κάνει δεν είναι αποδείξεις αδυναμίας, αλλά αναπόφευκτο μέρος της ανάπτυξής του. Ο τρόπος που το παιδί μαθαίνει να περπατάει, να πέφτει και να σηκώνεται, είναι ο τρόπος που και η ψυχή μας μαθαίνει να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες. Και εμείς, ως ενήλικες, πρέπει να στεκόμαστε πλάι του, να μην το εγκαταλείπουμε όταν αποτυγχάνει, να το στηρίζουμε όταν φοβάται και να το αγαπάμε, χωρίς όρους και προσδοκίες.

Όταν το παιδί μέσα μας νιώθει ότι το αγαπάμε για αυτό που είναι, όταν κατανοεί ότι δεν το απορρίπτουμε για τις αδυναμίες και τους φόβους του, τότε αρχίζει να εμπιστεύεται τον εαυτό του. Μέσα από αυτήν την αποδοχή, γεννιέται η ελπίδα, η δημιουργικότητα και η χαρά της ζωής. Το παιδί δεν φοβάται πλέον να μεγαλώσει, γιατί γνωρίζει ότι η ανάπτυξη δεν σημαίνει εγκατάλειψη της αθωότητας, αλλά ενσωμάτωσή της σε έναν πιο ώριμο και ολοκληρωμένο εαυτό.

Κάθε τοίχος που υψώνεται μπροστά μας είναι μια ευκαιρία να δείξουμε στον εαυτό μας αγάπη και κατανόηση. Ο φόβος δεν θα εξαφανιστεί ποτέ εντελώς, αλλά με την αγάπη μπορούμε να τον κατευνάσουμε. Μέσα από την αγάπη και την εμπιστοσύνη, μπορούμε να ανοίξουμε τις ψυχές μας στην αλλαγή και να επιτρέψουμε στο παιδί μέσα μας να μεγαλώσει με ασφάλεια και χαρά.

Υπάρχει η ανάγκη να συμφιλιωθούμε με τα εσωτερικά μας κομμάτια, να αγκαλιάσουμε τους φόβους και τις ανασφάλειές μας, και να προσφέρουμε στον εαυτό μας την αγάπη και την υποστήριξη που χρειάζεται για να ωριμάσει. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, ανακαλύπτουμε την πραγματική δύναμη της ψυχής μας – τη δύναμη να αγαπήσουμε, να δημιουργήσουμε και να ζήσουμε με πληρότητα και αυθεντικότητα.

 

Αγγελική Μπολουδάκη