Αποδοχή και σύνδεση

Από μικροί μάθαμε πως η τελειότητα φέρνει επιβράβευση. Αν κάνεις κάτι σωστά, αν πετύχεις το «τέλειο», τότε οι άλλοι σε προσέχουν, σε αγαπούν, σε αποδέχονται. Έτσι μεγαλώσαμε πιστεύοντας πως το λάθος, η αστοχία, η ατέλεια είναι κάτι που πρέπει να κρύβουμε, να αποφεύγουμε. Αλλά αυτός ο δρόμος της τελειότητας είναι μοναχικός. Είναι φορτωμένος με άγχος και απογοήτευση, γιατί δεν υπάρχει κάτι πιο βέβαιο από το ότι όλοι κάνουμε λάθη.

Μεγαλώνοντας, έρχεται μια στιγμή που αναρωτιέσαι: είναι η τελειότητα αυτή που πραγματικά ζητάμε; Ή μήπως, βαθιά μέσα μας, ψάχνουμε τη σύνδεση; Το αίσθημα ότι μας βλέπουν, μας νιώθουν, μας αποδέχονται για αυτό που πραγματικά είμαστε, με όλα μας τα κομμάτια – τα δυνατά και τα αδύναμα.

Η σύνδεση ξεκινά από μέσα μας. Όταν αποδεχόμαστε την αλήθεια μας, τις ατέλειές μας, όταν είμαστε ευγενικοί με τον εαυτό μας, όταν σταματάμε να πολεμάμε τις αδυναμίες μας σαν να είναι κάτι ξένο, κάτι ντροπιαστικό. Αντί να κρύβουμε όσα θεωρούμε ελαττώματα, μπορούμε να τα κοιτάξουμε με καλοσύνη, με ενσυναίσθηση. Να πούμε στον εαυτό μας: «Είσαι ανθρώπινος. Είναι εντάξει να κάνεις λάθη. Είναι εντάξει να μην είσαι τέλειος».

Όταν σταματάμε να επιδιώκουμε την τέλεια εικόνα, βλέπουμε τη ζωή όπως είναι. Βλέπουμε τους ανθρώπους γύρω μας με τα δικά τους ελαττώματα και τις δικές τους αδυναμίες. Και μέσα από αυτή την αληθινή ματιά γεννιέται η πραγματική σύνδεση. Η ενσυναίσθηση που μας λέει: «Σε νιώθω, γιατί κι εγώ έχω πονέσει». Η αποδοχή που μας ψιθυρίζει: «Σε αγαπώ, όχι για αυτό που προσπαθείς να είσαι, αλλά για αυτό που είσαι».

Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πια πίσω από ρόλους και μάσκες. Δεν χρειάζεται να πιέζουμε τον εαυτό μας να γίνει κάτι που δεν είναι. Όσο περισσότερο αποδεχόμαστε εμάς, τόσο περισσότερο χώρο δίνουμε και στους άλλους να είναι ο εαυτός τους. Και μέσα σε αυτή την αλληλεπίδραση, δημιουργούμε κάτι βαθύ και ουσιαστικό: μια σχέση βασισμένη στον αμοιβαίο σεβασμό και την αληθινή επικοινωνία.

Οι στιγμές που νιώθουμε περισσότερο ανθρώπινοι δεν είναι όταν τα κάνουμε όλα σωστά. Είναι όταν τολμάμε να δείξουμε τις πληγές μας και βρίσκουμε απέναντί μας έναν άνθρωπο που λέει: «Σε καταλαβαίνω. Είμαι κι εγώ σαν εσένα». Είναι όταν, αντί να προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους για την τελειότητά μας, δείχνουμε την αυθεντικότητά μας.

Και τότε συμβαίνει κάτι μαγικό: σταματάμε να φοβόμαστε την κριτική, γιατί έχουμε συμφιλιωθεί με τον εαυτό μας. Σταματάμε να φοβόμαστε την απόρριψη, γιατί καταλαβαίνουμε ότι η αληθινή αποδοχή δεν έχει να κάνει με το να είσαι τέλειος. Έχει να κάνει με το να είσαι εσύ. Και αυτό είναι αρκετό.

Αγγελική Μπολουδάκη