Λύπη ή δράμα προσοχής;

Η λύπη και η αναζήτηση προσοχής μέσω δραματικών συμπεριφορών είναι δύο φαινομενικά παρόμοιες, αλλά ουσιαστικά πολύ διαφορετικές εκφράσεις της ανθρώπινης ανάγκης για κατανόηση και σύνδεση.

Κατανοώντας τις διαφορές, μπορούμε να προσφέρουμε την κατάλληλη στήριξη στους ανθρώπους γύρω μας, αναγνωρίζοντας τα σημάδια της αυθεντικότητας και της ειλικρίνειας.

Η διαφορά ανάμεσα στο να λυπάται κάποιος και στο να προκαλεί δράμα για να έχει την προσοχή των άλλων βρίσκεται κυρίως στην αυθεντικότητα των προθέσεων.

Η λύπη είναι μια φυσική, αυθεντική αντίδραση όταν βιώνουμε μια απώλεια, όταν απογοητευόμαστε, όταν βρισκόμαστε σε δύσκολες καταστάσεις. Όταν εκφράζουμε τη λύπη μας, η καρδιά μας βαραίνει και νιώθουμε την ανάγκη να μοιραστούμε τον πόνο μας. Δεν επιδιώκουμε όμως να τραβήξουμε την προσοχή. Ζητάμε κατανόηση, μοίρασμα, νιώθουμε ευγνωμοσύνη για την ενσυναίσθηση, δεν επιδιώκουμε θέαμα. Η θλίψη μας γίνεται μια αληθινή γέφυρα προς τους άλλους, φέρνοντας μας κοντά με τους άλλους με έναν τρόπο βαθύ, αυθεντικό. Αποδεχόμαστε τη βοήθεια όταν μας προσφέρεται χωρίς να την απαιτούμε ή να την χειριζόμαστε. Εκείνο που έχουμε ανάγκη είναι να βρουν ανακούφιση τα συναισθήματά μας και όχι να εστιάσουμε στη θεατρικότητα ή στην ανάγκη μας για επιβεβαίωση από τις αντιδράσεις των άλλων.

Αντίθετα, το δράμα για προσοχή συχνά φέρει μια υπερβολή, έναν θόρυβο που σκεπάζει την ουσία. Δεν είναι πως ο άνθρωπος που το προκαλεί δεν έχει ανάγκη· η ανάγκη του είναι πραγματική, αλλά ίσως χάνεται μέσα στις στρατηγικές του. Προκαλώντας κρίσεις ή μεγεθύνοντας τα προβλήματά του, ζητά αυτό που φοβάται ότι δεν μπορεί να λάβει: αγάπη και αποδοχή. Το δράμα αποσκοπεί στην προσοχή. Το άτομο προκαλεί συναισθηματική ένταση ή υπερβολικές αντιδράσεις με κύριο σκοπό να τραβήξει την προσοχή των άλλων. Συχνά μεγαλοποιεί καταστάσεις ή προβλήματα που ίσως δεν υπάρχουν πραγματικά. Η προσοχή και η αντίδραση των άλλων είναι ο κύριος «στόχος», όχι η διαχείριση του προσωπικού πόνου ή των συναισθημάτων. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει κούραση ή απογοήτευση στους γύρω του, καθώς τους τοποθετεί σε μια θέση να υπηρετούν τα αιτήματά του, χωρίς να συνδέεται αυθεντικά μαζί τους, χωρίς να επιδιώκει τη σύνδεση.

Η διαφορά κρύβεται στην πρόθεση, στην ειλικρίνεια και την επανάληψη. Ένα άτομο που λυπάται και ζητά τη στήριξή μας, θα δεχτεί τη βοήθεια με ευγνωμοσύνη και θα εργαστεί προς τη θεραπεία. Αντίθετα, το άτομο που δραματοποιεί συχνά απορρίπτει τις λύσεις ή δημιουργεί νέες “κρίσεις” όταν η παλιά έχει περάσει για να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής.

Είναι σημαντικό να δείχνουμε κατανόηση και στα δύο, αλλά να αναγνωρίζουμε ποτε κάποιος έχει πραγματικά ανάγκη στήριξης και πότε η συμπεριφορά του αποσκοπεί μόνο στην αναζήτηση προσοχής.

Στη λύπη, ας γίνουμε το απαλό καταφύγιο, ακούγοντας χωρίς να κρίνουμε. Στο δράμα, ας προσπαθήσουμε να δούμε πέρα ​​από την εξωτερική υπερβολή, ρωτώντας τον εαυτό μας: Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητά αυτός ο άνθρωπος; Και ποια είναι η κατάλληλη ανταπόκριση από τη μεριά μας;

Αγγελική Μπολουδάκη