Το λιοντάρι και το κουνούπι
31 Αυγούστου 2023Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμες είναι οι αλλαγές
11 Σεπτεμβρίου 2023
Όταν ήσουν παιδί, τις περισσότερες φορές που μιλούσες, δεν ακουγόσουν. Όταν συνέβαιναν γεγονότα που σε επηρέαζαν αρνητικά, έπρεπε να μη μιλάς για να μην φανερώσεις όσα συνέβαιναν, τα οποία προσπαθούσαν να αποσιωπήσουν. Και όταν μιλούσες, ακολουθούσε μια δικαιολογία ή μια εκλογίκευση, όπου αναπόφευκτα έμαθες να δικαιολογείς τις συμπεριφορές των άλλων ή να τις εκλογικεύεις, και τα δικά σου συναισθήματα παραμερίζονταν.
-Ο μπαμπάς εργαζεται πολύ για αυτό και δεν έχει χρόνο για σένα. Η μαμά δεν αισθάνεται καλά, για αυτό μεταθέτει σε σένα τον εκνευρισμό που νιώθει για άλλους. Δεν σου φέρεται καλά, αλλά δεν το κάνει συνειδητά.
Με αυτό τον τρόπο το παιδί μαθαίνει να βλέπει το κάθε πρόβλημα μέσα από ένα φίλτρο άρνησης. Το βλέπει να διαιωνίζεται, νομίζοντας ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι για τον εαυτό του σε αυτό. Μαθαίνει να μην το βλέπει. Θα μπορούσε να το δει όπως είναι, αν κάποιος τον βοηθούσε να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του σε αυτό. Αν έπαιρνε την ευθύνη για τα λάθη του. Επειδή αυτό δεν συνέβη, εκλογικεύει τη μη φυσιολογική συμπεριφορά. Τη δικαιολογεί, φαντασιώνεται πως δεν συμβαίνει. Πλάθει μια δική του πραγματικότητα, όπου νομίζει πως δεν πονάει, πως ό,τι συμβαίνει, που τον επηρεάζει αρνητικά, θα έχει θετική έκβαση, αν κάνει το καλύτερο δυνατό σε αυτήν.
Μεγαλώνοντας, όταν συμβαίνει κάτι, που δεν συμφωνεί με αυτό, κάτι που επηρεάζει αρνητικά τα συναισθήματα και τη σκέψη του, κάνει σαν να μην συμβαίνει. Του είναι πιο εύκολο να μπαίνει στη θέση του άλλου και να τον κατανοεί, από το να είναι σε επαφή με τα συναισθήματά του και με την επίπτωση που έχουν τα γεγονότα σε αυτά.
Η απελπισία, η απόγνωση σε κάνουν να πιστεύεις πως αν αγνοήσεις το γεγονός, δεν θα σε πονάει. Αν το αγνοήσεις, θα πάψει να υπάρχει. Αν δικαιολογήσεις τις συμπεριφορές τους, θα σε προσέξουν. Αν αποσιωπήσεις αυτό που συμβαίνει, θα κερδίσεις την εύνοια τους, την αγάπη τους.
Όταν συμβαίνουν επώδυνα γεγονότα στη ζωή σου, φαντάζεσαι πως φταις. Αναλαμβάνεις την ευθύνη των άλλων, την ενοχή που θα έπρεπε να νιώθουν. Τους λυπάσαι για την αδυναμία τους και νομίζεις ότι μπορείς να τους σώσεις. Εκλογικεύεις τον πόνο σου, καταπιέζεις τα συναισθήματά σου, δεν εκφράζεις την ανάγκη σου, νομίζοντας πως δεν θα ακουστείς. Φροντίζεις να μην αναστατώνεις τους άλλους για αυτό και επιλέγεις τη σιωπή. Δεν μοιράζεσαι τον πόνο σου, τον φόβο σου, γιατί φοβάσαι πως θα δυσαρεστήσεις τους άλλους. Συνειδητοποιείς πως κανείς δεν είναι σε θέση να σε βοηθήσει, γιατί, μοιραία, απευθύνεσαι σε ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν, νομίζοντας πως αυτό δεν είναι εφικτό.
Νιώθεις ενοχές, φοβάσαι πως αν μιλήσεις, θα προδώσεις την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που όταν τους μιλάς δεν σε καταλαβαίνουν. Υποτιμάς τη σοβαρότητα μιας κατάστασης, πόσο πολύ επηρεάζει τα συναισθήματά σου η συμμετοχή σου σε αυτήν, και υπομένεις συμπεριφορές που δεν είναι αντάξιες της αξίας σου.
Κι όμως, αξίζει να μιλάς για ό,τι σου συμβαίνει.
Είναι υγιές να εκφράζεις τη γνώμη σου. Την επιθυμία σου. Τη θέληση σου.
Είναι υγιές να λες όχι. Κι ας δυσαρεστήσεις τους άλλους.
Ο σκοπός σου δεν είναι να επιλέγεις τη σιωπή, προκειμένου να ικανοποιείς τους άλλους.
Μίλα και βάλε τον εαυτό σου σε προτεραιότητα. Τι θέλεις όπως και τι δεν θέλεις.
Ικανοποιούνται οι ανάγκες σου σε μια σχέση; Αν δεν ικανοποιούνται, δεν είναι σχέση.
Όταν είσαι ειλικρινής και μοιράζεσαι, βρίσκεις την ανταπόκριση που επιθυμείς; Ακούγεσαι, πραγματικά;
Επιλέγεις τι σε κάνει να αισθάνεσαι καλά με σένα, αφήνεις ό,τι σε αρρωσταίνει;
Επιλέγεις να αναπτύσσεσαι, να εξελίσσεσαι, να καλλιεργείς τις δυνατότητές σου και επιλέγεις τα περιβάλλοντα όπου η ανάπτυξή σου ενισχύεται;
Μίλα, γιατί η φωνή σου έχει αξία και γιατί αξίζεις να ακούγεσαι.
Αγγελική Μπολουδάκη