Φαντάσου τον εαυτό σου σαν ένα παιδί, που κοιτάζει τον κόσμο με μάτια γεμάτα περιέργεια, δίψα για κατανόηση, για αγάπη. Μιλάς, αλλά η φωνή σου δεν φτάνει πουθενά. Είναι σαν να χάνεται στον άνεμο. Και όταν κάτι συμβαίνει που σε πληγώνει, σε κάνει να νιώθεις μικρός και αβοήθητος, δεν το μοιράζεσαι. Διστάζεις. Κρατάς τη σιωπή, γιατί έτσι νομίζεις ότι προστατεύεις τον εαυτό σου. Ή ίσως, έτσι προστατεύεις εκείνους που αγαπάς.
Ακούς λόγια που προσπαθούν να εξηγήσουν τη σιωπή των άλλων, την απουσία τους, την ψυχρότητά τους:
“Ο μπαμπάς δουλεύει σκληρά, δεν φταίει που δεν έχει χρόνο για σένα.”
“Η μαμά είναι κουρασμένη, για αυτό είναι τόσο απότομη.”
Και κάπως έτσι, μαθαίνεις να βρίσκεις δικαιολογίες. Να λες πως οι άλλοι έχουν δικούς τους λόγους για να μη σε βλέπουν, να μη σε ακούνε. Μαθαίνεις να πνίγεις τα δικά σου συναισθήματα, να προσποιείσαι πως όλα είναι καλά, πως δεν πονάς.
Μα η αλήθεια είναι ότι πονάς. Και η σιωπή, αυτή η επιλογή που κάποτε έμοιαζε με προστασία, γίνεται μια φυλακή. Ένα φίλτρο που παραμορφώνει την πραγματικότητα. Αντί να αντικρίζεις το πρόβλημα, το αποφεύγεις. Αντί να διεκδικείς τον χώρο σου, δικαιολογείς την απουσία του. Αντί να απαιτείς την αγάπη και τη φροντίδα που σου αξίζουν, πείθεις τον εαυτό σου πως πρέπει να κάνεις υπομονή, πως κάποια στιγμή θα έρθουν από μόνες τους.
Μεγαλώνοντας, αυτή η συνήθεια γίνεται τρόπος ζωής. Όταν κάποιος σου φέρεται άσχημα, δεν αντιδράς. Όταν μια κατάσταση σε πληγώνει, την αγνοείς. Όταν νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά, προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως όλα είναι εντάξει. Γίνεται πιο εύκολο να μπεις στη θέση του άλλου, να τον κατανοήσεις, να τον συγχωρήσεις, παρά να αντικρίσεις τα δικά σου συναισθήματα κατάματα.
Όμως, αυτή η φυγή έχει ένα τίμημα. Καταπιέζεις τον εαυτό σου, τις ανάγκες σου, τα συναισθήματά σου. Υπομένεις καταστάσεις και ανθρώπους που σε πληγώνουν, γιατί φοβάσαι πως αν μιλήσεις, θα χάσεις την αγάπη τους. Αναλαμβάνεις την ευθύνη για τα λάθη και τις ελλείψεις τους. Νιώθεις ενοχές για πράγματα που δεν φταις. Φοβάσαι πως αν εκφραστείς, αν πεις την αλήθεια σου, θα προδώσεις την εμπιστοσύνη τους.
Μα δεν είναι έτσι.
Η φωνή σου έχει αξία. Τα συναισθήματά σου έχουν σημασία. Και όσο κι αν το παρελθόν σου σε δίδαξε να σιωπάς, να υπομένεις, να αντέχεις, μπορείς να αλλάξεις. Μπορείς να επιλέξεις να μιλήσεις. Να πεις τι νιώθεις, τι θέλεις, τι δεν αντέχεις. Να διεκδικήσεις τον χώρο και την αγάπη που σου αξίζουν.
Μπορεί να φοβάσαι πως η αλήθεια σου θα δυσαρεστήσει τους άλλους. Και ίσως όντως συμβεί. Αλλά ο σκοπός σου δεν είναι να ικανοποιείς τους πάντες εις βάρος του εαυτού σου. Ο σκοπός σου είναι να είσαι εσύ. Να είσαι αυθεντικός, ειλικρινής, ελεύθερος.
Άρχισε να ρωτάς τον εαυτό σου:
- Τι θέλω πραγματικά;
- Πώς νιώθω μέσα στις σχέσεις μου;
- Ικανοποιούνται οι ανάγκες μου ή ζω μια μόνιμη έλλειψη;
- Με βλέπουν, με ακούνε, με καταλαβαίνουν;
Αν η απάντηση είναι όχι, τότε ίσως ήρθε η στιγμή να αφήσεις πίσω ό,τι δεν σου προσφέρει την αγάπη, τον σεβασμό και την κατανόηση που χρειάζεσαι. Να αφήσεις πίσω ό,τι σε αρρωσταίνει, ό,τι σε κρατάει στάσιμο.
Η αλλαγή είναι δύσκολη. Αλλά αξίζει. Γιατί όταν αρχίσεις να μιλάς, να λες τη δική σου αλήθεια, θα νιώσεις την απελευθέρωση. Θα νιώσεις τη δύναμη που έχεις μέσα σου. Και θα δεις πως η ζωή μπορεί να γίνει πιο φωτεινή, πιο ειλικρινής, πιο γεμάτη.
Μίλα. Γιατί αξίζεις να ακούγεσαι. Γιατί αξίζεις να ζήσεις μια ζωή που δεν θα χρειάζεται να την εκλογικεύεις ή να την αποφεύγεις. Μια ζωή όπου θα είσαι αληθινός. Μια ζωή όπου η φωνή σου θα αντηχεί δυνατά, και ο κόσμος θα την ακούει.
