Μαζί για τον δρόμο

Κυριακή 22 Μαρτίου 2020, 6.30 το πρωί.
Τα πουλιά και σήμερα ανέμελα τραγουδούν κι ελεύθερα πετούν από κλαδί σε κλαδί.
Ο ουρανός δεν φαίνεται να σιγοντάρει. Βαρύς, σκυθρωπός, θλιμμένος, θαρρείς πως αφουγκραζεται την κατάφωρη αγωνία που επικρατεί στα ανθρώπινα όντα τον τελευταίο καιρό και συμπάσχει μαζί τους.
Μια αλλιώτικη Κυριακή ξημέρωσε. Μας βρίσκει ταμπουρωμένους μέσα στα σπίτια μας, εξαιτίας αυτού του φοβερού ιού που μαστίζει σχεδόν όλον τον πλανήτη.
Αρχικά, όλοι μας λίγο πολύ αντιδράσαμε σ αυτήν την αιφνίδια αλλαγή της ρουτίνας μας. Αμάθητοι, απροετοίμαστοι για τα δύσκολα, ήρθαν τα πάνω κάτω: σταματήσαμε να δουλεύουμε, τα χρήματα για πολλούς δεν επαρκούν, το οικονομικό αντίκτυπο για όλα τα έθνη τεράστιο, τα σχολεία και οι επιχειρήσεις έκλεισαν, οι μετακινήσεις απαγορεύτηκαν. Στριμωχτήκαμε στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας να περνάμε εξετάσεις αυτοελέγχου και ψυχραιμίας σε καθημερινή βάση, οι διαπροσωπικές σχέσεις να υποβάλλονται σε τεστ αντοχής και γνησιότητας.
Κι όμως… Είναι η πρώτη φορά που είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Μια εξαιρετική ευκαιρία ξεδιπλώνεται για να βρεθούμε ενώπιος ενωπίω με την ευθύνη σε ότι αφορά τόσο την ζωή μας όσο και των άλλων. Ο χρόνος απλόχερα μας προσφέρεται για να συλλογιστούμε τις καταστροφικές συνέπειες μιας αδιάκοπης κατάχρησης εξουσίας στην γη που μας φιλοξενεί και που στο πέρασμά μας πάσχουμε από την χειρότερη φρεναπάτη: ότι ορίζουμε την φύση, τα παιδιά μας, τους συνανθρώπους μας.
Όσο περνάνε οι μέρες, θλιβερό να διαπιστώνουμε ότι κανείς και τίποτα δεν μας ανήκει.
Μάλλον υπάρχει κάτι που μας ανήκει: η ιερή ευθύνη να σεβαστούμε επιτέλους αυτό τον πλανήτη κι ότι βρίσκεται πάνω σε αυτόν. Να τον κληροδοτήσουμε όσο το δυνατόν πιο ασφαλή στις νεότερες γενεές. Να τον προστατεύσουμε αφού είναι το σπίτι μας, να τον καλλωπίσουμε και να τον τιμήσουμε όπως του αρμόζει.
Αυτό το υπερτροφικό Εγώ ας προσπαθήσουμε να το τιθασεύσουμε παραδίδοντας την σκυτάλη περήφανα στο Εμείς κι επικεντρωμένοι σε αυτό να επιτεύξουμε τους όποιους στόχους μας.
Πόσο στ’ αλήθεια αδύναμοι είμαστε υπό την απειλή ενός αοράτου, αιμοσταγή εχθρού ντυμένου με φορεσιά παραλλαγής να παραμονεύει μοχθηρά για να μπει μέσα μας…
Πόσο ίσοι όλοι γινόμαστε σε αυτή την φρικτή, επικείμενη προοπτική. Πόσο, όλο και περισσότεροι από εμάς συνειδητοποιούμε ότι μόνο μέσα απ’ την αλληλεγγύη και την υπευθυνότητα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον όποιο εχθρό μας με τις λιγότερο δυνατόν απώλειες.
Από την άλλη, αυτός ο άπλετος χρόνος στο σπίτι με τους αγαπημένους μας, είθε να είναι η απαρχή μιας νέας, με πιο γερά θεμέλια σχέσης μαζί τους.
Ας ανοίξουμε την καρδιά μας, τ’ αυτιά μας, τα μάτια μας, για να αφουγκραστούμε τις πραγματικές τους ανάγκες κι επιθυμίες, ας μοιραστούμε ποιοτικό χρόνο μαζί τους μιας και η συνήθης ρουτίνα δεν μας το επιτρέπει.
Επιτέλους. Ας σταματήσουμε να τρέχουμε πανικόβλητοι για υλικό πλούτο. Ο άνθρωπος με τα λίγα είναι καλά. Η ομορφιά του μεγαλείου της ψυχής είναι απαράμιλλη κι αληθινά τυχεροί εκείνοι που την ανακαλύπτουν.
Οι αυθεντικές, ζεστές, ανθρώπινες σχέσεις είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ευτυχίας, ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη για την γενναιοδωρία της ζωής είναι απαραίτητα συστατικά για την συνταγή της ψυχικής ανάτασης κι εσωτερικής γαλήνης.
Είθε αυτή η δυσβάσταχτη περίοδος που διανύει όλη η ανθρωπότητα να αποτελέσει την διδαχή για ένα καλύτερο μέλλον, πιο φωτεινό, πιο χαρούμενο, πιο ανθρώπινο.
Χαμογελάστε, τραγουδήστε, χορέψτε με τους ανθρώπους σας! Ερωτευτείτε, αγαπήστε βαθιά τον εαυτό σας και ότι σας περιβάλλει με ταπεινότητα κι όλα θα πάνε καλά.
Όλοι μαζί μπορούμε το αδύνατο να κάνουμε δυνατό, το δύσκολο εύκολο, μα κυρίως να ζήσουμε ελεύθεροι το μοναδικό θαύμα της ζωής… Μας αξίζει!

Κατερίνα Ροκάκη

Ευχαριστώ: Katerina Rokaki