Να διαβάζετε παραμύθια στα παιδιά, παραμύθια παιδαγωγικά που καλλιεργούν τον αυτοσεβασμό, τη φιλία, την αυτοεκτίμηση, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την αποδοχή, την πίστη στους στόχους, την αγάπη για τη δημιουργικότητα, την ενσυναίσθηση. Το μυαλουδάκι τους σε αυτήν την ηλικία απορροφάει τα πάντα, τα απομνημονεύει και τα αναπαράγει.
Μην τους διαβάζετε όμως παραμύθια όπως την Κοκκινοσκουφίτσα. Ποιος γονέας που αγαπάει πραγματικά το παιδί του το εγκαταλείπει μόνο του στο δάσος; Ποια γιαγιά που έχει τα λογικά της μπερδεύει ένα ξένο με το εγγονάκι της, εκτός κι αν έχει άνοια, που αν έχει γιατί να την αφήσουν μόνη της στο δάσος; Ποιο παιδάκι αξίζει να τιμωρηθεί με αυτόν τον τρόπο επειδή έκανε ένα λάθος για το οποίο υπεύθυνοι ήταν οι γονείς της;
Μην τους διαβάζετε τον Μόγλη, που οι γονείς του ήταν τόσο ανεύθυνοι που τον έχασαν. Πώς να νιώθει ένα παιδί που εγκαταλείπεται; Αντί για να εκφράσει τα συναισθήματα του θυμού, εξιδανικεύει το γεγονός ότι αναγκάστηκε να μεγαλώνει με άγρια θηρία.
Μην τους διαβάζετε παραμύθια που η παραμέληση των γονιών εξιδανικεύεται, που είναι αναγκασμένα να βρουν βοήθεια από μια εξωτερική δύναμη, διότι οι γονείς βάζουν σε προτεραιότητα τα ένστικτα της δικής τους επιβίωσης, ενώ οι συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Μην τους διαβάζετε παραμύθια που οι γονείς δεν ενδιαφέρονται ή έχουν εγκαταλείψει τα παιδιά τους, που τα παιδιά αισθάνονται την υποχρέωση και την ενοχή να πρέπει να πάρουν την επιβίωση στα άγουρα χέρια τους, γιατί τα κάνετε να φοβούνται και να νομίζουν ότι ο ρόλος του γονιού μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη, οπότε εκείνα νιώθουν αόρατα, χωρίς εμπιστοσύνη σε σας και στον εαυτό τους.
Μην τους διαβάζετε την ωραία κοιμωμένη που περιμένει έναν άντρα για να την ξυπνήσει, λες και κριτήριο για τη σχέση είναι να ξυπνά ο ένας τον άλλον από την παθητικότητά του και να ξυπνούν τους κοιμισμένους γονείς τους και όχι οι δεξιότητες που πρέπει να έχουν για να χτίσουν μια σχέση που θα τη χαίρονται και οι δυο. Ενθαρρύνετε τα κορίτσια σας να αξιοποιούν κάθε κόκκο δημιουργικότητάς τους και να καλλιεργούν την αυτονομία και την ανεξαρτησία τους. Στόχος τους να είναι η προσωπική τους ευτυχία, η ανάπτυξη της δημιουργικότητας τους και στη συνέχεια η δημιουργία ισότιμων σχέσεων, όπου εκείνο που πρέπει να υπάρχει είναι η αμοιβαία αλληλοεκτίμηση και ο αλληλοσεβασμός και οτιδήποτε άλλο πρέπει να αποφεύγεται.
Μην τους διαβάζετε την πεντάμορφη και το τέρας. Ποιος ισορροπημένος πατέρας θα θυσίαζε την κόρη του για να σώσει τη ζωή του; Ποιος πατέρας που αγαπά το παιδί τους θα του ζητούσε σαν απόδειξη για την αγάπη της προς εκείνον τη θυσία της; Ποιο τέρας θα αλλάξει από την αγάπη ενός ανθρώπου που προσπαθεί για δυο; Με ποιο δικαίωμα πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά ότι πρέπει από λύπηση προς τον γονιό να θυσιάζουν τον εαυτό τους ή από λύπηση προς ένα σύντροφο να βλέπουν σε εκείνον αυτό που θα ήθελαν να δουν και να παραβλέπουν πως το τέρας παραμένει τέρας;
Αυτά τα παραμύθια έχουν όλα ωραίο τέλος, στη ζωή όμως δεν είναι έτσι. Το παιδί που εγκαταλείπεται, εγκαταλείπει τον εαυτό του. Το παιδί που παραμελείται συναισθηματικά δεν ωριμάζει ποτέ. Το παιδί που περιμένει από τον άλλον να τον σώσει αναζητά ένα πατέρα ή μια μητέρα σε κάθε άνθρωπο που σχετίζεται με κίνδυνο την εξάρτηση ή την εκμεταλλευση. Το παιδί που νομίζει πως θα αλλάξει τον άλλον, δεν αναλαμβάνει τον εαυτό του, τη δημιουργικότητά του, τη ζωή του γιατί σπαταλά κάθε ενέργεια του, κάθε σκέψη και συναίσθημα του στην προσπάθεια του να αλλάξει ο άλλος που δεν έχει σκοπό να αλλάξει. Το παιδί που μεγαλώνοντας ματαιώνεται συνεχώς σε σχέσεις, πλήττεται η αυτοεκτίμησή του και χωρίς αυτοεκτίμηση η ζωή του δεν έχει νόημα.
Πολλά από αυτά που μάθαμε ήταν λάθος. Ας μην συνεχίζουμε αυτήν την τραγωδία. Οι νέοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από ερεθίσματα που θα τους κάνουν να πιστέψουν στον εαυτό τους, να εκτιμήσουν την αξία τους, να συνδέονται με ειλικρίνεια, να αγαπάνε με ενσυναίσθηση, να αναγνωρίζουν την ισοτιμία και να επενδύουν όπου υπάρχει ισορροπία και συναισθηματική ωριμότητα στη σχέση.
Επειδή εμείς επουλώνουμε τα τραύματά μας και θα τα επουλώνουμε μια ζωή από αυτά που μάθαμε, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα μεταφέρουμε στους νέους ανθρώπους. Και αν επικαλείστε τα τραύματά σας για να μην αλλάξετε, να γνωρίζετε ότι αυτό λέγεται επίκληση στο συναίσθημα, χειραγώγηση και έλεγχος.
Οι νέοι άνθρωποι χρειάζονται όραμα, να πιστέψουν σε μια ζωή όπου η ζωή τους αξίζει, όπου η κάθε ζωή αξίζει, όπου αλληλεγγύη και μοίρασμα δεν σημαίνει προσωπική θυσία αλλά δοτικότητα και ισοτιμία, όπου αλτρουισμός δεν σημαίνει έλλειψη σεβασμού προς τον εαυτό αλλά αλληλοσεβασμός.
Καλή χρονιά να έχουμε και να αξιολογούμε το καθετί όπως είναι, χωρίς να του δίνουμε τη οπτική που θα θέλαμε να έχει από άρνηση να αλλάξουμε αυτά που μάθαμε. Το οφείλουμε στον εαυτό μας και στους νέους ανθρώπους που περιμένουν από εμάς να αλλάξουμε, για να μην αναλώσουν τη ζωή τους σε ερωτηματικά γιατί δεν το κάναμε.
Αγγελική Μπολουδάκη