Ο μοναδικός τρόπος να αφήσεις κάποιον σημαντικό πίσω για να προχωρήσεις απρόσκοπτα μπροστά είναι συμβολικά να τον συναντήσεις. Να συναντήσεις όλα αυτά που εκείνος αντιπροσώπευε και συνεχίζει να αντιπροσωπεύει για σένα. Να γίνεις ο ίδιος μάρτυρας μιας επιθυμητής και μαζί αποφευκταίας συνάντησης, και να αντιπαρατεθείς με τα δεδομένα της. Να τα μετουσιώσεις μέσα από την προσωπική σου ερμηνευτική πινελιά και κάλεσμα, από εξιδανικευμένη, παρελθούσα και ακίνητη ιστορία, σε ρέουσα κι απρόβλεπτη ζωή.
Δεν θα ήταν λοιπόν ποτέ δυνατόν να επιλέξω να γίνω ενσυνείδητα πατέρας αν πρώτα δεν μου το επέτρεπα να γίνω γιος. Γιός σημαίνει κληρονόμος. Κληρονόμος γίνεται αυτός που έχει πενθήσει μέχρι τέλος τον πατέρα που δεν είχε. Πως όμως να πενθήσεις έναν ζωντανό; Ή –ακόμα πιο δύσκολα- έναν μισό-ζωντανό πατέρα; Δηλαδή κάποιον που ακόμα δεν έχεις βουλητικά και εν επιγνώσει συναντήσει; Πώς να προσχωρήσεις στο χτίσιμο της προσωπικής σου ιστορίας αν δεν έχεις μείνει ανά χείρας με το δυσβάσταχτο κενό μιας ασυνέχειας; Αν δεν έχεις εμπεριέξει μια πληγή που μένει για χρόνια αθέατη και γι αυτό δεν είναι ιάσιμη…!
Για να μου επιτραπεί η μετάβαση στην πατρότητα έπρεπε –με καίριο συνεργάτη την ψυχή μου, δηλαδή την ασυνείδητη επιθυμία- να διεκδικήσω ηρωικά την κατάκτηση της υιότητας. Μιας θέσης καθόλου αυτονόητης σε μια κοινωνία που οι πατεράδες μας δεν γνώρισαν πατέρα, που άφησαν το τραύμα της απουσίας ανέγγιχτο, γι’ αυτό και δεν ξέρουν τι σημαίνει πατρότητα. Μεγαλωμένοι από μητέρες που συχνά -δανειζόμενες από τις δικές τους μάνες μια ασαφή και περιοριστική εικόνα μητρότητας- υπερέβαλαν του ρόλου τους, καταχρώμενες και υποκαθιστώντας τον φυσικό τους ρόλο με εκείνο ενός πατέρα που δεν είναι αρκετά εκεί για να τον διεκδικήσει πίσω.
Γρηγόρης Βασιλειάδης
Ευχαριστώ: Το Ψυχοθεραπευτικό ταξίδι: Απ’ τον φόβο της σκιάς, στο φως της επίγνωσης