Να χορτάσουμε τα προσωπικά μας θαύματα, ως τρωτοί και αμελείς, και τούτη την Άνοιξη

Για μένα, για να είναι κάτι «ωραίο», πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Σε μένα ήρθε, από τότε που συμφιλιώθηκα με μια αλήθεια, που με παίδεψε από τα πρώιμα μου χρόνια. Πως να συμφιλιωθείς με το γεγονός, πως ότι έχουμε μέσα μας, είναι βάρβαρο και πως τα κατωφόρια της βίας και των ενορμήσεων, θα στριμώχνονται αιώνια με τα πανωφόρια της επιθυμίας μας; Τότε μπόρεσα να κατανοήσω τις αμέλειες μου, τις νευρωτικές αποφυγές μου και να αποδεχθώ τη βαρβαρότητα μου. Τώρα που γερνώ.

Υπάρχουν λέξεις που δεν αντέχονται, ούτε σαν εφιάλτης. Εξημερώνει κανείς τα τέρατα του, κάτι τέτοιες στιγμές που βιώνει την αγάπη, που φτιάχνει έναν Θεό πανταχού παρών, που σταυρώνεται και ανασταίνεται, ξανά σαν άνθρωπος, τρωτός και αμελής. Εύχομαι ετούτη η αγάπη, ως επιτελεστής θαυμάτων, να διατελεί πρωτίστως, τα προσωπικά μας θαύματα, ακόμα και τώρα που γερνάμε.