“Άκουσες Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα;
Σε καραντίνα μ’ έκλεισαν δεν βγαίνω πλιό στη στράτα.
Δύο βδομάδες μοναχά, σπίτι μου ‘παν να μένω
κι από τις δυο και ύστερα τσ’ ειδήσεις ν’ ανιμένω.
Και πώς τον κόσμο ν’αρνηθώ, τους φίλους να μακρύνω
και πώς να κόψω γήπεδο, freddo και cappuccino;
Κατέχω το κι ο κύρης σου δε θε να σε παιδεύει
κι ατή σου μέσα να κλειστείς σαν όλους μας γυρεύει.
Και ‘συ θέλεις ν’ αντισταθείς, λεύτερη να σ’ αφήσουν
ειν’ Άνοιξη, χαρά θεού, μέσα δε θα σε κλείσουν!
Μια χάρη αφέντρα, σου ζητώ και κείνη θέλω μόνο
και μετά ‘κεινη κλείνομαι στο σπίτι κι ένα χρόνο.
Όντας λιγάκι θε να βγεις, αέρα για ν’ αλλάξεις
αν βήξεις, αν τύχει φταρνιστείς, αν βαριαναστενάξεις
βάλε ένα χαρτομάντηλο στα κόκκινά σου χείλη
τι αλλιώς ο κορονοϊός κι άλλους πολλούς θα στείλει!
Να πλένεις τα χεράκια σου συχνά και με σαπούνι
βότανα πίνε μπόλικα: μέντα, τίλιο, φλισκούνι!
Φρούτα να τρως, λαχανικά κι όχι γλυκά διόλου
όσπρια και γάλα, Αρετή, δεν βλάφτουνε καθόλου!
Και τάσσω σου, ογλήγορα θε να βρεθούμε ομάδι
και δεν θα στερηθείς φιλί και αγκαλιά και χάδι.
Η αγάπη, ζει παντοτινά και να ’χεις πάσα ελπίδα:
τούτος ο κορωνοϊός δεν βλάπτει την πατρίδα.”
Μαργαρίτα Νικολοπούλου, 2020
Ευχαριστώ: https://www.facebook.com/TouTati