Η Αγάπη Δεν Έρχεται Να Μας Σώσει – Έρχεται Να Μας Αγγίξει

Η πίστη στην αγάπη… Πόσο εύκολα φθείρεται όταν πληγωνόμαστε, και πόσο δύσκολα αναγεννιέται όταν νιώθουμε προδομένοι ή εγκαταλελειμμένοι. Συχνά, μεγαλώνουμε μαθαίνοντας – άμεσα ή έμμεσα – πως η αγάπη είναι κάτι που θα έρθει να μας θεραπεύσει, να μας ολοκληρώσει, να μας βγάλει από τον πόνο ή την αίσθηση ανεπάρκειας. Περιμένουμε τον άλλον, τον “σωστό”, τον “μοιραίο”, να μας δει, να μας καταλάβει, να μας σώσει.

Μα η αγάπη δεν είναι σωτηρία. Ούτε είναι ο άλλος σωτήρας.

Η αληθινή, βαθιά πίστη στην αγάπη μπορεί να ανθίσει μόνο όταν πάψουμε να την ταυτίζουμε με τη λύτρωση από τον εαυτό μας. Όταν σταματήσουμε να ζητάμε από τον άλλον να κουβαλήσει τα βάρη που εμείς δεν αντέχουμε, να γεμίσει τα κενά που εμείς αρνούμαστε να κοιτάξουμε.

Η “σωτηρία” στην οποία ελπίζαμε ήταν, στην πραγματικότητα, μια παλιά ανάγκη για αποδοχή, για ασφάλεια, για νόημα. Κι όταν κατανοήσουμε βαθιά πως δεν χρειαζόμαστε σωτηρία – όχι γιατί είμαστε τέλειοι, αλλά γιατί είμαστε ήδη αρκετοί όπως είμαστε – τότε, αθόρυβα, κάτι αλλάζει.

Τότε, δεν ζητάμε πια την αγάπη για να γλιτώσουμε από τη μοναξιά μας· τη ζητάμε για να τη μοιραστούμε. Δεν ψάχνουμε να γίνουμε το “μισό” κάποιου άλλου· στεκόμαστε ακέραιοι δίπλα σε κάποιον που είναι επίσης ακέραιος. Η αγάπη παύει να είναι ανάγκη και γίνεται επιλογή. Δεν είναι “πιάσιμο” σωσίβιου – είναι ελεύθερη ένωση δύο ψυχών που δεν φοβούνται να σταθούν μόνες, αλλά διαλέγουν να είναι μαζί.

Και τότε, ναι. Τότε η πίστη στην αγάπη αναγεννιέται. Όχι ως παραμύθι που τελειώνει με “ζήσαν αυτοί καλά”, αλλά ως εσωτερική γαλήνη, ως πράξη αυθεντικής σύνδεσης. Αναγεννιέται μέσα από την ωριμότητα του να γνωρίζεις τον εαυτό σου, να τον φροντίζεις, να τον αγαπάς — ώστε όταν αγαπήσεις τον άλλον, να μπορείς να τον δεις για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελες να γίνει για να σε θεραπεύσει.

Αγγελική Μπολουδάκη