Αν το αίτημά σου είναι: “Χρησιμοποίησέ με για να με αγαπάς”

Ποιο είναι το αίτημα “αγάπης” σου, άραγε;

-Πρέπει να με χρειάζεται η φίλη μου, ο συγγενής μου, ο συνεργάτης μου κ.α. Πρέπει να με χρειάζεται κι ας με χρησιμοποιεί. Αν με χρησιμοποιεί, με αγαπάει…

Πρέπει να δώσω για να με αγαπάνε και όχι δίνω όπου με αγαπάνε. Πρέπει να με χρειάζονται, να χρειάζονται αυτό που τους δίνω και όχι να με αγαπάνε για αυτό που είμαι, για αυτό που γίνονται από αυτό που είμαι, το οποίο προσφέρει σε εκείνους, εφόσον είναι δεκτικοί σε αυτό. Πρέπει να με χρησιμοποιούν γιατί έτσι ο εαυτός μου και αυτό που τους δίνω αποκτά αξία. Πρέπει να εκφράζουν την ανάγκη τους για μένα γιατί έτσι αισθάνομαι ότι υπάρχω στη ζωή τους. Πρέπει να εξαρτιόμαστε ο ένας από τον άλλον γιατί αυτό είναι το πάθος.

Αυτό το αίτημα έχει εγγραφεί στη μνήμη σου ως παιδί. Μπορεί να ένιωσες ως παιδί ότι χρησιμοποιήθηκες, μπορεί να το φαντασιώθηκες, μπορεί να ταυτίστηκες με ένα πρόσωπο που λειτουργούσε με τον ίδιο τρόπο, μπορεί από αντίδραση σε ένα γονιό που σου ζητούσε τα πάντα να “έδωσες υπόσχεση” ότι εσύ θα λειτουργείς στο αντίθετο άκρο.

Στις σχέσεις σου, στις συνεργασίες σου, προσεγγίζεις με αυτό το αίτημα. Εξαρτάσαι όπου χρειάζεται να χρησιμοποιηθείς για να υπάρξεις. Προσκολλάσαι προσπαθώντας να αποδείξεις είσαι χρήσιμη -ος.

Τι γίνεται, όμως, άραγε, στις σχέσεις εκείνες, όπου αυτό που είσαι αναγνωρίζεται και εκτιμάται, όπου δημιουργείται χώρος για σένα; Πως λειτουργείς στις σχέσεις εκείνες που δεν σε θέλουν για να υξυπηρετείς δικές τους ανάγκες, τα δικά τους συμφέροντα, αλλά σε αγαπάνε γιατί βλέπουν μέσα σου τη δική σου αλήθεια την οποία αφενός την αποδέχονται αφετέρου τους αρέσει. Στις σχέσεις όπου υπάρχει αποδοχή, έγνοια, κατανόηση, σεβασμός, στις σχέσεις όπου ο άνθρωπος αλλάζει για να σε συναντήσει, διακρίνεις μια αλήθεια που σε φέρνει σε επαφή με σένα. Με αυτό που έζησες, με ό,τι δεν χάρηκες. Με την συνειδητοποίηση ότι αναλώθηκε πολύτιμος χρόνος.

Αρχικά αντιδράς με θυμό γιατί συνειδητοποιείς ότι είχες τοποθετήσει τον εαυτό σου σε ένα ρόλο νομίζοντας ότι έτσι θα σε αγαπάνε, ότι αυτός είναι ο τρόπος να αγαπάς. Ότι υπέβαλες τον εαυτό σου σε μια ανάγκη για επιβεβαίωση, η οποία φυσικά δεν γινόταν ποτέ εκτίμηση. Ότι αυτό που νόμιζες σαν αγάπη ήταν εξάρτηση.  Θυμώνεις γιατί επικρίνεις τον εαυτό σου, νομίζοντας πως θα έπρεπε να λειτουργούσες διαφορετικά για να προστατεύσεις τον εαυτό σου.

Μόνο όταν σε κατανοεί, συνειδητοποιείς, πως έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες. Αναζητούσες τον εαυτό σου σε κάθε λόγο, σε κάθε πράξη, σε κάθε εμπειρία προσπαθώντας να συνθέσεις την εικόνα του εαυτού σου. Κάθε εμπειρία δεν ήταν τυχαία, ήρθε για να σου δείξει κάτι, για να σε βοηθήσεις να καταλάβεις τον εαυτό σου περισσότερο. Ακόμα κι εκείνες που ήταν επώδυνες για σένα σε έφεραν σε επαφή με τον πόνο μέσα σου, ο οποίος είχε ανάγκη να εκφραστεί.

Όταν σε κατανοείς σε σέβεσαι. Αναγνωρίζεις ποια είναι δικά σου κομμάτια και ποια είναι προβολές άλλων. Μπορεί τις αμφιβολίες των άλλων για σένα να τις υιοθέτησες, μπορεί την δυσκολία τους να σε καταλάβουν και να σε εμπιστευτούν να έγινε έλλειψη εμπιστοσύνης για σένα. Την πίεση των άλλων να την ερμήνευσες ως αγάπη. Την ανάγκη τους ως έρωτα και πάθος.

Οταν συνειδητοποιείς ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες,  σε εκτιμάς. Νιώθεις ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή που αισθάνθηκες σεβασμό, εκτίμηση, αποδοχή, κατανόηση. Επιτρέπεις να σε διαπεράσουν τα συναισθήματα που ένιωσες αυτές τις στιγμές. Γίνονται η κόλα που ενώνει το ψυχικό σου σύστημα. Κάθε εμπειρία ζωής που σε γέμισε αγάπη, αποτελεί

Και όταν έρχονται στη ζωή σου άνθρωποι οι οποίοι δεν σε πιέζουν αλλά σε αποδέχονται όπως είσαι, όταν αποτελείς προτεραιότητα για εκείνους, όταν σου δείχνουν το ενδιαφέρον τους με σεβασμό, όταν σέβονται τα όρια σου και τα καταλαβαίνουν, χρειάζεται να αλλάξεις για να τους δεχτείς.

Χρειάζεται να πιστέψεις στη δυνατότητά σου να εμπιστεύεσαι τις δυνάμεις σου και να λειτουργείς με αυτόνομο τρόπο και ότι οι άλλοι δεν θα αμφιβάλλουν για σένα αλλά θα το χαίρονται. Χρειάζεται να μην φοβάσαι όταν οι άλλοι δεν θα είναι εξαρτημένοι από σένα αλλά θα λειτουργούν με ελευθερία στη ζωή τους και θα μοιράζεστε στιγμές, συναισθήματα, σκέψεις μαζί. Χρειάζεται να

Όταν βάζεις τα όρια σου, όταν συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι παντοδύναμη -ος αλλά ότι έχεις έναν εαυτό ο οποίος σε χρειάζεται, χαίρεσαι με τη ζωή σου. Όταν βάζεις όρια στις σχέσεις σου και δεσμεύεσαι με τους ανθρώπους που επιμένουν στην αλήθεια των συναισθημάτων σας, κάθε πράξη αγάπης ανάμεσά σας σώζει την αγάπη μέσα σας για τον εαυτό σας, τη σχέση σας, τους άλλους ανθρώπους, τη ζωή σας. Όταν βάζεις όρια σε αυτά που θέλεις για τον εαυτό σου όπως και σε αυτά που δεν θέλεις βάζεις σε προτεραιότητα την επιθυμία σου: Να αγαπήσεις, να δημιουργήσεις, να ζήσεις.

Το αίτημα “πρέπει να με χρησιμοποιείς για να με αγαπάς” αλλάζει και γίνεται “αγαπώ τη ζωή, τη δημιουργικότητά μου, αγαπώ τους ανθρώπους, νιώθω ελεύθερη ος να δεσμευτώ με τα συναισθήματα μου σε σχέσεις όπου αισθάνομαι ότι αξίζω να αγαπιέμαι, αξίζω να αγαπώ ανθρώπους που εκτιμούν την αξία της αγάπης στη ζωή τους

Η πορεία της σχέσης προσδιορίζεται από το αίτημα: θα με χρησιμοποιήσεις; Χρησιμοποίησέ με για να με αγαπήσεις.

Όσο περισσότερο με χρειάζεται για να χρησιμοποιήσει αυτά που σκέπτομαι, αισθάνομαι λέω ως δική του τροφή, όσο παραποιεί την πραγματικότητα προσαρμόζοντάς την στα δικά του μέτρα και σταθμά τόσο δικαιώνομαι γιατί αυτό που νομίζω ως αγάπη υπάρχει.

Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει σεβασμός, εκτίμηση, μοναχά ανάγκη να με χρειάζεται ο άλλος για να με χρησιμοποιήσει.

Όσο πιο πολύ με χρησιμοποιεί για τις δικές του ανάγκες, τόσο πιο χρήσιμη νιώθω.

Μια σχέση είναι σχέση αγάπης όταν δυο ελεύθεροι άνθρωποι αγαπάνε ο ένας τον άλλον. Ελεύθεροι από ανάγκες, προσδοκίες και εξαρτήσεις. Ελεύθεροι να αγαπήσουν, να μοιραστούν, να συνδεθούν. Ελεύθεροι από δόλο, από μίσος, από ενοχές. Δόλο γιατί ο πόνος δεν έχει εκφραστεί, μίσος γιατί κάθε αλήθεια προκαλεί οδύνη και άρα θυμό και ενοχές στη θέση του θυμού που θα έπρεπε να νιώθω.

Η μοναδική σχέση αγάπης που έχω είναι στο γάμο μου. Ίσως γιατί όταν έκφρασα και εκεί αυτό το αίτημα, αυτό οριοθετήθηκε και η απάντηση που πήρα: σε χρειάζομαι γιατί σε αγαπώ καθησύχασε μέσα μου το δικό μου αίτημα: πρέπει να με χρειάζεσαι για να με αγαπάς.

Η σχέση όμως με τους φίλους μου, τους συνεργάτες ακόμα και με το παιδί μου χρειάζονται όρια. Όρια όχι μόνο για μένα αλλά και για εκείνους, όπως και για τη σχέση μας