Πως καταλαβαίνετε ότι αντιμετωπίζετε καλύτερα το τραύμα σας;

Καθώς συνδέεστε με τα συναισθήματά σας, νιώθετε την καρδιά σας να ανοίγει, να δέχεται, να κατανοεί. Επιτρέπετε στον εαυτό σας να νιώσει θυμό, να αναγνωρίσει την ένταση που τον συνοδεύει, αλλά και να διακρίνει τη βαθύτερη πηγή του – τον πόνο, τη λύπη, την απογοήτευση, την πικρία. Αναγνωρίζετε ότι ο θυμός δεν είναι παρά ένας αγγελιαφόρος που σας καλεί να δείτε τι σας πλήγωσε, τι χρειάζεστε. Και καθώς το κάνετε αυτό, ο θυμός μαλακώνει, μεταμορφώνεται σε αποδοχή. Μιλάτε για τα συναισθήματά σας. Ανοίγετε χώρο για την ευαλωτότητά σας και, σε αυτόν τον χώρο, συναντάτε την ενσυναίσθηση των άλλων. Νιώθετε την αξία της σύνδεσης.

Μαθαίνετε να λειτουργείτε με συνείδηση. Αντί να χάνεστε στη φαντασίωση όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, επιλέγετε να μείνετε παρόντες. Παρατηρείτε τα αίτια της συμπεριφοράς σας, χωρίς να κρίνετε. Καταλαβαίνετε πότε οι πράξεις σας πηγάζουν από τραύμα και πότε από αυτοσεβασμό. Και όταν κάνετε λάθος, δεν νιώθετε ντροπή. Αντίθετα, επανορθώνετε, επιτρέποντας στον εαυτό σας να μαθαίνει και να μεγαλώνει. Αποδέχεστε ότι δεν μπορείτε να αλλάξετε τα πάντα, αλλά βρίσκετε τη δύναμη να αλλάξετε ό,τι μπορείτε. Ό,τι δεν μπορείτε, το αγκαλιάζετε με υπομονή και σοφία. Παίρνετε την ευθύνη που σας αναλογεί, αλλά σταματάτε να αναλαμβάνετε την ευθύνη των άλλων. Σέβεστε τον εαυτό σας, τους άλλους, και μαθαίνετε να εμπιστεύεστε.

Αναγνωρίζετε ότι για χρόνια, ίσως και για γενιές, ακολουθούσατε μοτίβα που σας κρατούσαν μακριά από τις δικές σας ανάγκες. Σας ήταν πιο εύκολο να φροντίζετε τους άλλους, να τους ικανοποιείτε, συχνά εις βάρος του εαυτού σας. Τώρα, όμως, συνειδητοποιείτε ότι αυτή η αλυσίδα μπορεί να σπάσει. Δεν χρειάζεται να κουβαλάτε αυτά τα βάρη. Μαθαίνετε να σέβεστε τις δικές σας ανάγκες, να βάζετε όρια, να αναγνωρίζετε τις δικές σας προτεραιότητες. Στις σχέσεις σας, πια, η επικοινωνία, η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα γίνονται οι πυλώνες. Δεν προσπαθείτε να “διορθώσετε” ή να αλλάξετε τους άλλους. Παρατηρείτε την ποιότητα της σύνδεσης – πώς τα λόγια και οι πράξεις των άλλων αντανακλούν την ικανότητά τους να είναι παρόντες μαζί σας.

Μαθαίνετε να λέτε “όχι” χωρίς ενοχές, αλλά και “ναι” όταν αυτό σας γεμίζει χαρά και εσωτερική πληρότητα. Νιώθετε καλά με τον εαυτό σας στη μοναχικότητά σας, όπως και στις σχέσεις σας. Δεν περιμένετε από τις σχέσεις να σας γεμίσουν, αλλά τις ζείτε ως αμοιβαίες συνδέσεις που σας εμπλουτίζουν. Το άγχος μειώνεται, οι ανασφάλειες υποχωρούν. Νιώθετε ασφαλείς. Εμπιστεύεστε. Επιτρέπετε στον εαυτό σας να είναι ευάλωτος. Μιλάτε ανοιχτά για ό,τι σας απασχολεί, φανερώνετε την αλήθεια σας. Και όταν κλαίτε, δεν κρύβεστε. Αναγνωρίζετε ότι η θλίψη είναι μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας, όπως και η χαρά. Είναι μια πράξη θάρρους να δείχνετε τα συναισθήματά σας.

Παρατηρείτε τις αδυναμίες σας, χωρίς να τις αφήνετε να σας καθορίσουν. Δεν νιώθετε λάθος. Είστε αρκετοί, ακόμα και με τις ατέλειές σας. Ζητάτε βοήθεια όταν τη χρειάζεστε. Αφήνετε τις άμυνες να πέσουν και εκφράζετε τις ανάγκες σας. Αναγνωρίζετε ότι το να βάζετε πάντα τους άλλους πάνω από τον εαυτό σας δεν είναι πια χρήσιμο. Αγκαλιάζετε την έννοια της αλληλεξάρτησης, της αμοιβαιότητας, της σύνδεσης. Όταν μοιράζεστε τη λύπη σας, τη στενοχώρια, τη δυσκολία σας, δεν το κάνετε από αδυναμία. Το κάνετε από μια βαθιά δύναμη που πηγάζει από την αυθεντικότητα. Αναγνωρίζετε ότι κάποιες φορές χρειάζεστε βοήθεια και τη ζητάτε, χωρίς ντροπή.

Η συνείδησή σας αφυπνίζεται. Δεν αντιδράτε πια μηχανικά. Παίρνετε χρόνο να σκεφτείτε, να αναρωτηθείτε. Ξέρετε ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας επηρεάζονται από τα τραύματά σας, αλλά δεν τους δίνετε τον έλεγχο. Αποδέχεστε ότι δεν μπορείτε να ελέγξετε τα πάντα – και αυτό είναι εντάξει. Χρησιμοποιείτε το χιούμορ σαν φως, σαν εργαλείο ανακούφισης, χωρίς να κοροϊδεύετε τον πόνο σας. Δεν περιμένετε να έρθει κάτι εξωτερικό για να σας φέρει ευτυχία. Αντίθετα, βρίσκετε χαρά στο παρόν, σε μικρές στιγμές που σας γεμίζουν.

Κατανοείτε ότι και οι αντιδράσεις των άλλων πηγάζουν από τα δικά τους τραύματα – φόβους απόρριψης, εγκατάλειψης, ανασφάλειες. Αντί να τους κρίνετε, τους παρατηρείτε με συμπόνια. Νιώθετε ασφαλείς μέσα στην αλήθεια σας, και αυτό σας επιτρέπει να εμπιστεύεστε τη ζωή. Δέχεστε το πένθος. Αντιμετωπίζετε τη θλίψη σας για ό,τι δεν μπορέσατε να κάνετε στο παρελθόν, για τις φορές που δεν βάλατε τον εαυτό σας προτεραιότητα. Δεν επικρίνετε πια τον εαυτό σας. Τον κατανοείτε, τον αγκαλιάζετε.

Μιλάτε με το εσωτερικό σας παιδί. Το ακούτε, το φροντίζετε. Δεν περιμένετε πια από τους άλλους να καλύψουν τις ανάγκες του – αναλαμβάνετε εσείς τη φροντίδα του. Και καθώς το κάνετε αυτό, νιώθετε βαθιά συγκίνηση. Παρά τα τραύματά σας, έχετε κάνει το καλύτερο που μπορούσατε. Και αυτό είναι αρκετό. Αυτή η αποδοχή ανοίγει τον δρόμο για την αυτοσυμπόνια, για μια ζωή γεμάτη αλήθεια, ενσυναίσθηση και αγάπη.