Πόσο εύκολο, άραγε, είναι να σεβαστούμε την επιθυμία μας. Να σκύψουμε μέσα μας και να την αναγνωρίσουμε, να την εκτιμήσουμε, να την βοηθήσουμε να αναδυθεί;
Πόσο εύκολο είναι να ελευθερωθούμε από ό,τι δεν μας εκφράζει και να ζυμωθούμε με αυτό που αληθινά θέλουμε μέσα μας;
Τι διεργασίες χρειάζονται;
Όταν εκτιμάμε τον εαυτό μας, αναγνωρίζουμε κάθε στιγμή τι θέλουμε πραγματικά. Ερχόμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας και μας καθοδηγούν εκείνα. Η λογική μας συντροφεύει για να μας βοηθήσει να απαντήσουμε στα ερωτήματά μας: Με αυτό που θέλουμε, δείχνουμε στον εαυτό μας πως τον σεβόμαστε πραγματικά; Δείχνουμε πως τον εκτιμάμε; Αυτό που θέλουμε μας οδηγεί στη βελτίωση του εαυτού μας;
Όταν γεννιέται μια επιθυμία μέσα μας, όταν ερχόμαστε σε επαφή με αυτό που θέλουμε αληθινά για μας, αρχικά αμφιβάλλουμε και δεν γνωρίζουμε τι είναι αυτό που αληθινά θέλουμε, τι ανταποκρίνεται σε αυτό που είμαστε εμείς.
Τη στιγμή που ερχόμαστε σε επαφή με το μεγάλωμά μας, οι εξαρτήσεις μας από τους άλλους προκειμένου να είμαστε αρεστοί σε όλους, οι φόβοι μας μήπως κάνουμε λάθος και κριθούμε, αλλά και οι προσδοκίες μας να μην χαλάσουμε κανενός το χατήρι, συγκρούονται με την αλήθεια μας. Όταν είμαστε μικρά παιδιά δεν γνωρίζαμε αν η επιθυμία μας ήταν δική μας ή των άλλων. Υπακούαμε σε αυτό που μας έλεγαν νομίζοντας πως ήταν και δικές μας πεποιθήσεις. Τα ανώριμα κομμάτια του εαυτού μας, αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε, έρχονται σε σύγκρουση με τα ώριμα. Αυτό που ήθελαν οι άλλοι από μας ή αυτό που νόμιζαν πως είμαστε με αυτό που πραγματικά θέλουμε και είμαστε εμείς.
Όταν είμαστε ο εαυτός μας, δεν εξαρτιόμαστε από κανένα. Νιώθουμε ελεύθεροι να πορευτούμε σε αυτό που επιθυμούμε εκτιμώντας την κρίση μας χωρίς να χρειαζόμαστε επιβεβαίωση από άλλους.
Αρχικά νιώθουμε οδύνη. Δεν είναι εύκολο να ξεριζώσουμε συνήθειες χρόνων. Δεν είναι εύκολο να αποκοπούμε από τη συνήθεια του μικρού παιδιού να εξαρτάται από αυτό που θέλουν οι άλλοι, από αυτό που είναι και πιστεύουν οι άλλοι, ώστε να έχει παρέα. Προσπαθώντας όμως να αλλάξουμε τον εαυτό μας για τους άλλους ή να αλλάξουμε τους άλλους, που επιλέγει το ανώριμο κομμάτι του εαυτού μας- αυτό που νομίζει ότι είμαστε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε-, για να συντονιστούν μαζί μας, δεν ασχολούμαστε με τον πραγματικό εαυτό μας, με ό,τι αλλάζει για να συναντηθούμε. Δεν συνειδητοποιούμε μια θεμελιώδη αλήθεια: Ό,τι είναι ταιριαστό στον καθένα μας συντονίζεται με μας και εμεις με αυτό. Υπάρχει μια ροή σε αυτό που συμβαίνει, λες και το σύμπαν με ένα τρόπο συμμαχεί σε αυτό που θέλουμε. Και αυτό που πραγματοποιείται μας κάνει να δεσμευόμαστε πιο ουσιαστικά με την αλήθεια του εαυτού μας και επομένως αναδύεται αυτό που είμαστε.
Αν μάθουμε να ακούμε τα συναισθήματά μας και να τα σεβόμαστε οδηγούμαστε σε αυτό που θέλουμε αληθινά. Αν μάθουμε να παρατηρούμε ό,τι συντονίζεται με αυτό που θέλουμε. να χαιρόμαστε και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για ό,τι ανοίγεται μαζί με μας ταξιδεύουμε με ελεύθερο τρόπο μαζί του.
Ό,τι μας ανοίγει, μας οδηγεί στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Νιώθουμε ελεύθεροι να είμαστε η δική μας αλήθεια, ένας εαυτός με ευθύνη και σεβασμό σε αυτό που πραγματικά είμαστε. Η απόφαση μας για δέσμευση με ό,τι είναι ταιριαστό σε μας και με αυτό που πραγματικά θέλουμε, μας κάνει να νιώθουμε μια πρωτόγνωρη ελευθερία που μας χαρίζει σιγουριά και δύναμη.
Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας