Πιστεύω πως μια από τις μεγαλύτερες ουτοπίες που μαστίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο είναι το κυνήγημα της σιγουριάς. Χρειάζεται να καταλάβουμε όλοι μας ότι δεν υπάρχει σιγουριά. Αν δεν το καταλάβεις αυτό, μια ζωή θα υποφέρεις από ανασφάλεια, γιατί δεν θα έχεις καταλάβει ότι η ζωή από την ίδια της τη φύση είναι ανασφάλεια.
…
Το να ζούμε θα πει να είμαστε ανασφαλείς. Το μόνο που μας μένει είναι να μάθουμε να ζούμε σαν ανασφαλή όντα που είμαστε. Κυνηγώντας μια ζωή τη σιγουριά του αύριο χάνουμε τις χαρές του σήμερα. Κάνουμε μια ζωή πρόβες για το μέλλον. Και όταν το μέλλον γίνεται παρόν, πάλι δεν απολαμβάνουμε εκείνα για τα οποία τόσο προετοιμαστήκαμε, γιατί κάνουμε πάλι πρόβες για τα επόμενα.
Αν περιμένεις να σου λυθούν όλα τα ερωτήματα πάνω στο θέμα της συντροφικότητας, προκειμένου να κάνεις μια σχέση, θα πρέπει να είσαι πολύ δυστυχής. Δεν υπάρχει σιγουριά -και βάλε το καλά στο νου σου- οπως δεν υπάρχει και “τέλεια σχέση”. Πολλά από τα προβλήματα στις σχέσεις μας ξεκινάνε ακριβώς από την ουτοπία της τέλειας σχέσης.
Πως θα ξέραμε τι είναι έκσταση αν δεν ξέραμε τι είναι πόνος; Πως θα ξέραμε τι είναι συντροφικότητα αν δεν είχαμε γευτεί τη μοναξιά;
Σε ένα μπλε σύμπαν, το μπλε χρώμα θα έχανε το νόημά του.Το μπλε αποκτά νόημα μόνο και μόνο επειδή μπορούμε να το διαφοροποιήσουμε από το κόκκινο, το πράσινο και τα υπόλοιπα χρώματα. Αυτός που δεν έχει νιώσει το πνίξιμο της υπερβολικής εξάρτησης δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την αυτονομία. Πως να εκτιμήσει την αυτονομία ένας Ροβινσώνας της σύγχρονης ζωής; Να την συγκρίνει με τι; Να την διαφοροποιήσει από τι;
Πως να εκτιμήσει την συντροφικότητα ο εξαρτημένος άνθρωπος; Πως να νιώσεις την ομορφιά που έχει το “κοντά” όταν δεν υπάρχει καθόλου το “μακριά”;
Όχι μόνο είναι απαραίτητη η αυτονομία για να δοθεί νόημα στη συντροφικότητα, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει αυτονομία χωρίς συντροφικότητα. Μια διαρκής αυτονομία είναι συναισθηματική ερημιά. Ούτε μπορεί να πάρει νόημα η συντροφικότητα χωρίς την αυτονομία. Το παράδοξο της ζωής είναι ότι μόνο ο αυτόνομος άνθρωπος είναι ικανός για μια πραγματική συντροφική σχέση.
Η αυτονομία και η συντροφικότητα δεν είναι ασυμβίβαστες έννοιες μεταξύ τους, αλλά συμπληρωματικές. Η ύπαρξη της μιας δίνει νόημα στην άλλη. Η ύπαρξη της αβεβαιότητας δίνει ομορφιά και στις δυο.
Η πραγματική απόλαυση της ζωής ξεκινά από τη στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας.
Γιώργος Πιντέρης, συντροφικότητα και αυτονομία, θυμάρι