Σύνδεση

Μετά από λίγο ο Γιώργος το κάνει πάλι με πολύ δύναμη.

“Γιώργο δεν σου επιτρέπω. Αυτό πονάει πολύ. Αν με ξαναχτυπήσεις το έχω πάρει και το έχω πετάξει. Κατάλαβες; Εσύ αποφασίζεις.” λέει δυνατά και απειλητικά.

Σχεδόν αμέσως ο Γιώργος το παίρνει και χτυπάει πάλι τον μπαμπά του.

“Αυτό ήταν. Πάει το παιχνίδι, πέταμα. Για να μάθεις να μην χτυπάς. Και τώρα δεν έχω και όρεξη να παίξουμε. Να πας να παίξεις μόνος σου.”

Ο Γιώργος κλαίει, φωνάζει και θέλει τον μπαμπά του.

Ίσως

“Βρε συ, πόνεσε πολύ αυτό. Αουτς, το κεφάλι μου. Όχι έτσι Γιώργο μου, μαλακά το αυτοκίνητο και το παίζουμε στο πάτωμα ή το χτυπάμε στο πάτωμα αν θέλουμε.. Κοίτα, έλα να το κάνουμε μαζί” λέει σταθερά ο μπαμπάς, αφού παίρνει ένα λεπτό για καμιά ανάσα, να μπορέσει να επανέλθει από τον πόνο γνωρίζοντας ότι μπορεί να το χάσει αλλιώς. Σιδερένιο αυτοκίνητο έφαγε στο κεφάλι 🙂

Μετά από λίγο ο Γιώργος το κάνει πάλι με δύναμη. Ο μπαμπάς του κάνει λίγο πίσω, το περίμενε ότι μπορεί να το επαναλάβει, για να μην πονέσει.

“Γιώργο το αυτοκίνητο όχι στο κεφάλι, πονάει, στο πάτωμα ή μακριά από εμένα, εκεί, κοίτα, έτσι, όπως είπαμε” λέει πάλι σταθερά ο μπαμπάς του, με ηρεμία.

Ο Γιώργος κάνει πάλι το ίδιο.

“Γιώργο μου φαίνεται ότι δυσκολεύεσαι τώρα να παίξεις αλλιώς και εγώ πονάω έτσι. Θα το κρατήσω λίγο το αυτοκινητάκι εγώ γιατί αγχώνομαι να μην πονέσω πάλι και θα το πάρουμε πάλι μετά. Μπορούμε να φτιάξουμε αυτό το παζλ μαζί αν θέλεις. ”

Ο γονέας σε όλη τη διαδικασία δεν χάνει τη θέση του ως ενήλικας με αυτοέλεγχο και αυτοπεποίθηση. Έχει απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων του και των αντιδράσεων του.

Δεν χάνεται σε παιχνίδια εξουσίας, δεν αντιδρά στην προκλητική συμπεριφορά του παιδιού, παραμένει σταθερός στο μήνυμα του και δεν νιώθει αδύναμος ή ανίσχυρος μπροστά σε αυτήν την συμπεριφορά.

Δεν χρησιμοποιεί την εξουσία του, είτε σωματική (τραβολογάω, πετάω παιχνίδια, χτυπάω κι εγώ) είτε ψυχολογική (ξέρω πόσο σε ενδιαφέρει η αποδοχή μου και την παίρνω με άνεση για να σε διδάξω).

Βοηθάει το παιδί να αντιληφθεί πώς αυτό το παιχνίδι μπορεί να πονέσει και πώς μπορεί να το κάνει αλλιώς.

Κρατάει το παιχνίδι όχι για να μάθει το παιδί να μην χτυπάει, για να μάθει ότι υπάρχουν συνέπειες, για να κάνει το παιδί να νιώσει άσχημα, αλλά γιατί βλέπει ότι αυτή τη στιγμή για κάποιο λόγο δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, δεν μπορεί να έχει αυτοέλεγχο. Η πρόσκληση για σύνδεση είναι ορθάνοιχτη. Ποτέ δεν απειλείται.

Και μετά σκέφτεται ο ίδιος γιατί μπορεί το παιδί να έχει αυτήν την συμπεριφορά και αν υπάρχει εκεί κάποια ακάλυπτη ανάγκη.

Εμπνευσμένο από το course “Sharing Control” by Dr Tracy Cassels of Evolutionary Parenting

Ευχαριστώ: https://www.facebook.com/AkouKaiMenaMama/