Σύνθεση και σύνδεση

Κάποτε άκουσα για την ιστορία ενός πολύ δημιουργικού ανθρώπου, που πριν από ένα αιώνα ζούσε στη χώρα του. Σε ένα ταξίδι του σε μια άλλη χώρα γνώρισε τη γυναίκα που αγάπησε και αποφάσισαν να παντρευτούν. Η οικογένειά του αντέδρασε με την επιλογή του κι έτσι πούλησε την επιχείρησή του κι έφυγε, γνωρίζοντας πως όπου κι αν πήγαινε θα δημιουργούσε από την αρχή. Όπως κι έγινε. Ένιωθε ευτυχισμένος με τη γυναίκα του, την οποία αγαπούσε πολύ και δεν μετάνιωσε στιγμή για την απόφασή του. Παρότι όμως ένιωθε ευτυχισμένος, ένιωθε παράλληλα θυμό για την στάση που κράτησε η οικογένειά του στην απόφασή του.

Μια από τις κόρες του ερωτεύτηκε έναν άνθρωπο που εργαζόταν στην επιχείρησή του. Αντέδρασε στην επιλογή της λέγοντάς της ότι δεν θα ήταν ευτυχισμένη μαζί του. Όταν εκείνη του είπε ότι εκείνος σεβάστηκε την επιθυμία του και την πραγματοποίησε, της είπε ότι η δική του επιλογή ήταν επιλογή αγάπης. Η κόρη του του είπε ότι με αυτόν τον άνθρωπο μπορούσε να είναι ο εαυτός της. Μπορούσε να θυμώνει μαζί του.

Έφυγε κι εκείνη θυμωμένη, ζώντας σε ένα μικρό σπίτι που της παραχώρησε ο πατέρας της, το οποίο περιβαλλόταν από ένα μεγάλο κομμάτι γόνιμης γης, στην οποία θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν για να ζήσουν οι δυο τους. Ο ίδιος δεν επεδίωξε από τότε επαφή μαζί της. Η μεγάλη του περιουσία μοιράστηκε στα άλλα του παιδιά.

Το τραύμα που μεταφέρει ένας άνθρωπος γίνεται βάρος που το κουβαλάει. Αλλοιώνει τον τρόπο που βλέπει την πραγματικότητα. Και οι δυο αισθάνθηκαν εγκαταλειμμένοι, ο καθένας για τον δικό του λόγο. Η αντίδρασή της πυροδότησε το δικό του τραύμα, η αντίδρασή του προκάλεσε το δικό της τραύμα. Στη συνέχεια, αυτό που αισθάνθηκε για τον πατέρα της και υποσυνείδητα από τον πατέρα της καθόρισε τις αντιδράσεις της, τα κριτήρια που έκανε τις επιλογές της, τον τρόπο που χάραξε την πορεία της ζωής της.

Πόσες φορές ένα συναίσθημα μας αναζητά την κατανόησή του, την αποδοχή και κυρίως την ερμηνεία του ώστε να μην το μεταφράζουμε λάθος; Κι όταν δεν το κάνουμε, τελικά αυτό γίνεται οδηγός μας στις αποφάσεις της ζωής μας…

Πόσες φορές αυτό το περιβόητο “είμαι ο εαυτός μου” κρύβει τόση παραπλάνηση, που όταν αναγνωρίζουμε την αλήθειά του, συνειδητοποιούμε πως νομίζοντας πως ήμασταν ο εαυτός μας υπαγορεύαμε και υποβάλλαμε τα συναισθήματα, τη λογική και τις πράξεις μας, με τρόπο όπου απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τον δημιουργικό εαυτό μας. Γιατί το “είμαι ο εαυτός μου” μπορεί να σημαίνει επανάληψη και αναβίωση συναισθημάτων και σκέψεων που νιώσαμε ή μεταφέρουμε. Ενώ “είμαι ο εαυτός μου” σημαίνει ότι προάγω τον καλό δημιουργικό εαυτό μου σε σύνδεση με την αυθεντικότητά μου, εκείνον τον εαυτό που με ανοίγει στο σεβασμό του εαυτού μου, στην εκτίμηση της δημιουργικότητάς μου, όπου συνδέομαι με ανθρώπους όπου μπορεί ο καθένας να συγχωρεί και να τιμά τον εαυτό του στις σχέσεις μας.

Πόσες φορές η ανάγκη μας για εξάρτηση δεν μας αφήνει να δούμε το παρελθόν μας όπως πραγματικά ήταν και το ερμηνεύουμε με εγωιστικό τρόπο και όχι με ανθρώπινο.  Όταν σκεπτόμαστε ανθρώπινα, κοιτάμε στα θετικά του σημεία εσωτερικεύοντας όσα ταιριάζουν στην προσωπικότητά μας και βλέποντας τα αρνητικά, κατανοώντας τα με τρόπο που αυτά δεν γίνονται πυξίδα μας. Πόσος θυμός και πόση θλίψη (η θλίψη είναι μεταμφιεσμένος θυμός) υπάρχει μέσα μας, γιατί ο άλλος δεν συνεχίζει να μας παρέχει αυτά που μας πρόσφερε ως βρέφη ή γιατί ο άλλος δεν είναι πλέον βρέφος αλλά έχει τις δικές του επιθυμίες. Και αυτήν την εξάρτηση φυσικά την μεταφέρουμε, την διαιωνίζουμε, την απαιτούμε. Πόσες φορές η υποσυνείδητή μας ανάγκη για εξάρτηση από ένα συναίσθημα, νομίζοντας ότι μόνο αυτό έχουμε για να συνδεθούμε, γίνεται έλεγχος και ο έλεγχος είναι ένας οδηγός που γνωρίζει ένα και μόνο δρόμο… το δρόμο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Πόσες φορές η δέσμευση μεταμορφώνεται σε απαίτηση ή σε παραίτηση, επιδιώκοντας να μας αγαπήσουν οι άλλοι ή να αγαπήσουμε με το οποιοδήποτε κόστος;

Αν αντί για την εξάρτηση αυτοί οι άνθρωποι δίνανε αξία στη σύνδεση, και οι δυο άνθρωποι όχι μόνο ο ένας, τότε ο ένας θα αναγνώριζε στην άλλη την ικανότητά της να εμπιστεύεται την επιθυμία της, να δεσμεύεται, να δίνεται, να αφοσιώνεται και να αγαπά, κι η άλλη θα αναγνώριζε σε εκείνον τη δημιουργική του ικανότητα, την εργατικότητά του, την αποφασιστικότητά του, την αφοσίωση και συγκέντρωση στον στόχο του, την διορατικότητα του, την ευφυία του. Αυτά τα στοιχεία θα αποτελούσαν τους χάρτες αξίας τους για εκείνους όπως και για τις επόμενες γενιές. Αν δίνανε αξία στη σύνδεση, θα νιώθανε πόσο πολύ αγαπούσαν ο ένας τον άλλον και ο φόβος τους δεν θα τους απομάκρυνε αλλά θα τους έφερνε πιο κοντά. Αν οριοθετούσαν την παρόρμησή τους να βλέπουν τον άλλον με συγκεκριμένο τρόπο, τα όρια θα τους βοηθούσαν να αναγνωρίσουν ότι η αποδοχή της ετερότητας είναι διαδικασία διαρκούς ζύμωσης, όπου η σύνδεση τους ανοίγει στον πιο ανθρώπινο εαυτό τους.

Όταν τα συναισθήματα παραμένουν απωθημένα, η ψυχή, το πνεύμα και το σώμα αρρωσταίνουν. Όταν μεταφέρουμε στην πραγματικότητα συναισθήματα του παρελθόντος, δεν την βλέπουμε ούτε την αντιμετωπίζουμε όπως είναι. Όταν εκφράζουμε ένα συναίσθημα απαιτώντας ή προσδοκώντας, η έκφραση δεν συνδέει αλλά αποσυνδέει. Θεραπεύοντας τα συναισθήματα του παρελθόντος δεν τα διαιωνίζουμε στο σήμερα. Κατανοώντας κάθε συναίσθημα μας, συγχωρώντας τις πράξεις μας, συγχωρούμε και κατανοούμε τον άνθρωπο. Όταν κάποιος δεν είναι έτοιμος να συγχωρέσει, ας προσπαθήσει να μην χρησιμοποιεί χαρακτηρισμούς, γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός γίνεται δική σας εικόνα τελικά. Αυτή η εικόνα μεταφέρεται και στις επόμενες γενιές. Αυτή η εικόνα δεν προκαλεί άπωση αλλά έλξη. Αυτή η εικόνα δεν βοηθά τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις πράξεις μας να εκφράζονται με τρόπο όπου συνδεόμαστε, αλλά με τρόπο όπου αποσυνδεόμαστε.

Δίνοντας χώρο στην κατανόηση στις μνήμες μας, δίνουμε χώρο στο συναίσθημα και στη σκέψη μας παραμένοντας ανοιχτοί στο κάλεσμα της ζωής. Εκφραζόμαστε, επιδιώκοντας τη σύνδεση, οπότε το συναίσθημα ή η σκέψη δεν αναζητά να κυριαρχήσει αλλά συναντά ένα σημείο σύνδεσης και κατανόησης μέσα μας, οπότε και με τον κόσμο ολόγυρά μας.

Αγγελική Μπολουδάκη