Την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις (Ελύτης)

Την άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις, έγραφε ο Ελύτης…

(…)

Δεν θα βρεις πουθενά την άνοιξη, αν δεν την έχεις μέσα σου. Αν εσύ δεν κρύβεις λίγα χρώματα στην καρδιά σου, ένα ματσάκι από μυρωδιές λεμονανθού και αρμπαρόριζας… Η άνοιξη είναι ένα ποίημα, το άγγιγμα δυο ερωτευμένων, τα πρώτα λογάκια ενός δίχρονου μικρούλη που τώρα ξεκινά να μιλάει. Η άνοιξη είναι μουσική, είναι το “κοπιάστε” & “καλωσορίσατε” που θα σου πει μια γερόντισσα… Η άνοιξη είναι ο πόνος που σκόρπισε πια, κι έγινε γέλιο δυνατό. Η άνοιξη είναι η αγάπη και η συγχώρεση, το “Δεν πειράζει ” και το “ξέχασε το. Το ξέχασα κι εγώ”. Η άνοιξη είναι στην ψυχή σου κ στην οπτική θεώρηση των πραγμάτων. Στην θετικότητα του χαρακτήρα σου, στον τρόπο που σε μεγάλωσαν. Σε αυτά που κουβαλάς μέσα σου. Η άνοιξη είναι ένα τραγούδι που θυμάσαι από τα μικράτα σου, είναι η χαρά μιας αγκαλιάς απρόσμενης και πολυπόθητης.

Κι ο Μάρτης, κι ο Απρίλης, κι ο Μάης, την άνοιξη δε την βαστούν αν εσύ δεν μπορείς να την καλοδεχτείς και να την κανακέψεις… Η άνοιξη είναι γυναίκα. Αγάπη θέλει! Φώναξε την και θα ‘ρθει! Μα να ξέρεις να την κρατήσεις κοντά σου. Μην έρθει πάλι η χειμωνιά και η κρυγιότη.