Ένας από τους λόγους που εμείς οι γυναίκες δυσκολευόμαστε να αφήσουμε τις σχέσεις όπου νιώθουμε ότι δεν μας αγαπούν ή μας κακοποιούν, είναι επειδή όταν ερωτευόμαστε έναν άντρα συνδεόμαστε με το φοβισμένο παιδί μέσα του.
Έχουμε τόση ικανότητα ενσυναίσθησης που μπερδεύουμε την αγάπη ενός ζευγαριού με την μητρική αγάπη και θέλουμε να βοηθήσουμε αυτό το αθώο παιδί να ξεπεράσει τα τραύματα του κ τις ελλείψεις του.
Νομίζω ότι πολλές από εμάς είμαστε τρυφερές σχετικά με την ευθραυστότητα της πατριαρχικής αρρενωπότητας: κατά κάποιο τρόπο λυπόμαστε για τους φόβους του, για όλα όσα έπρεπε να υποστεί για να γίνει μάτσο, για την αδυναμία του να δείξει στοργή, για την έλλειψη των δεξιοτήτων του να διαχειριστεί συναισθήματα που έχει κληρονομήσει από τους γονείς του, την αδεξιότητα του όσον αφορά την επίλυση των συγκρούσεων, τα προβλήματα του με την αυτοεκτίμηση του κ το Εγώ του.
Δικαιολογούμε τον λανθάνον ανδρισμό του, νομίζοντας ότι αυτό το μικρό κι ανυπεράσπιστο αγόρι υπέστη τόση βία, που είναι “φυσιολογικό” να την αναπαράγει και να μας την παραδώσει…
Μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχει υποφέρει από την βιαιότητα, αλλά πιστεύουμε ότι το καημένο δεν μπορεί να κάνει αλλιώς…
Παρηγοριόμαστε νομίζοντας ότι η αγάπη μας θα τον θεραπεύσει, ότι είμαστε πολύ δυνατές και μπορούμε να τον βοηθήσουμε να αλλάξει, ότι όταν καταφέρει να συνδεθεί με το εσωτερικό παιδί μέσα του, θα απελευθερωθεί από τον μάτσο εαυτό του ως δια μαγείας.
Πιστεύουμε ότι οι μάτσο άντρες είναι καλοί άνθρωποι και ότι δεν μας βλάπτουν για την ευχαρίστηση τους, αλλά επειδή τα καημένα είναι άντρες, και οι άντρες είναι έτσι, απόλυτοι, βίαιοι, και ανασφαλεις.
Νομίζω ότι γι’ αυτό συχνά γινόμαστε συγκαταβατικές όταν θέλουν να είναι το κέντρο της ζωής μας, όταν απαιτούν όλη την προσοχή, όταν φωνάζουν για μια ολοκληρωτική κ άνευ όρων παράδοση εκ μέρους μας.
Ξέρουμε ότι “πρέπει” να αισθάνονται ισχυροί κ σημαντικοί, τόσες φορές τους κάνουμε να πιστέψουν ότι είναι, για να ανακουφιστούν λίγο, από αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας και ανωτερότητας που τους κάνει τόσο κυρίαρχους αλλά και ανασφαλείς.
Λοιπόν αυτή είναι μια θανατηφόρα παγίδα για εμάς: Το τραυματισμένο παιδί δεν πρόκειται να θεραπευτεί, ο βίαιος άνθρωπος δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί σε ήρεμο άνθρωπο μόνο με την αγάπη μας.
Οι άντρες πρέπει να δουλέψουν πάνω στην αρρενωπότητα τους και τα πατριαρχικά τους σύνδρομα, τα τραύματα και τους φόβους τους, τον ανδρισμό τους και την βία τους, την συναισθηματική τους ανημπόρια, την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν, την ανάγκη τους για πιστή σύζυγο-μητέρα-υπηρέτη στο πλευρό τους, που να ανέχεται τα πάντα και να τους υποστηρίζει.
Και εμείς πρέπει να είμαστε ξεκάθαρες ότι αξίζουμε συντρόφους που ξέρουν να μας αγαπούν καλά.
Πρέπει να σταματήσουμε να δείχνουμε τόση κατανόηση και να δώσουμε προσοχή στους εαυτούς μας, να συνδεθούμε με το κορίτσι που κουβαλάμε μέσα μας, για να την προστατέψουμε από αυτά τα βίαια κ ανασφαλή ξεσπάσματα.
Γιατί εάν δεν την φροντίσουμε εμείς ποιος θα την φροντίσει?
Μην επιτρέπετε σε κανέναν άντρα να βλάψει αυτό το κορίτσι, να καταστρέψει την αυτοεκτίμηση της, να εκμεταλλευτεί αυτήν και την ικανότητα της να αγαπά.
Αυτό το κορίτσι που έχεις μέσα σου είναι όλα όσα έχεις..
Όταν την φροντίζεις, φροντίζεις όλες εμάς..
Όταν ελευθερώνεις τον εαυτό σου, ελευθερώνουμε όλες τους εαυτούς μας…
~Bali Bali~
Via:The soul journey with Sarah Moussa.
Ανάκτηση δημοσίευσης από Katerina Kotsifakou
art | Sara Shakeel
