Μαθήματα από τις εμπειρίες

Η ζωή είναι ένας ανεξάντλητος δάσκαλος, και κάθε εμπειρία, είτε ευχάριστη είτε δύσκολη, κρύβει μέσα της δώρα που μας προσκαλούν να ωριμάσουμε, να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας, να γίνουμε καλύτεροι. Όμως, για να αγγίξουμε αυτά τα δώρα, χρειάζεται να στραφούμε βαθιά μέσα μας, να κοιτάξουμε τον εαυτό μας με κατανόηση και να αναλάβουμε την ευθύνη για το πώς αντιδρούμε σε όσα μας συμβαίνουν.

Πολλές φορές, όταν η ζωή μας φέρνει αντιμέτωπους με προκλήσεις, νιώθουμε θυμό, απογοήτευση, στεναχώρια. Είναι ανθρώπινο. Αναζητούμε απαντήσεις, συχνά ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους ή επικρίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, με αυστηρότητα που μας καταπονεί. Όμως, αν σταθούμε για λίγο στη σιωπή, αν κοιτάξουμε πίσω από τα συναισθήματά μας, θα δούμε πως κάθε δυσκολία φέρει μαζί της μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε και τι πραγματικά χρειαζόμαστε.

Το να αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες μας δεν είναι ένδειξη αδυναμίας αλλά δύναμης. Είναι το πρώτο βήμα για να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας με κατανόηση και αγάπη. Πώς, άλλωστε, θα βελτιωθούμε αν δεν παραδεχθούμε αυτά που μας κρατούν πίσω; Όταν, αντί να επικρίνουμε, επιλέγουμε να κατανοήσουμε, ανοίγουμε τον δρόμο για την αλλαγή. Και αυτή η αλλαγή ξεκινά από μέσα μας.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας. Αυτό που μπορούμε, όμως, είναι να διαχειριστούμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας απέναντι σε αυτά. Κάθε στιγμή, όταν δίνουμε νόημα στις εμπειρίες μας, θυμόμαστε πως η ζωή είναι ένα συνεχές ταξίδι μάθησης και ανάπτυξης. Κάθε γεγονός είναι μια ευκαιρία να εξελιχθούμε, να βρούμε βαθύτερη σημασία και να συνδεθούμε ουσιαστικά με τον εαυτό μας και τους άλλους.

Οι εμπειρίες μας δεν είναι τυχαίες. Καθεμία αντανακλά πτυχές του εαυτού μας—άλλοτε την ωριμότητά μας, άλλοτε την ανάγκη μας για περαιτέρω εξέλιξη. Είναι μέσα από αυτές που ερχόμαστε πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά είμαστε. Ωριμάζουμε, όταν αξιοποιούμε τα μαθήματα της ζωής. Κατανοούμε, αναθεωρούμε, μαθαίνουμε να ζούμε με αλήθεια και αυθεντικότητα.

Κι όμως, πόσες φορές χαθήκαμε σε ερωτηματικά, σε παράπονα, σε κριτική προς τον εαυτό μας ή τους άλλους; Όταν το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν κατανόηση—κατανόηση για τη δική μας διαδρομή, για τα δικά μας λάθη, για το γιατί κάποια γεγονότα μας πληγώνουν ή μας θυμώνουν. Συχνά, τα συναισθήματα της λύπης, του θυμού, της απογοήτευσης θολώνουν την όρασή μας. Μας εμποδίζουν να δούμε το δώρο που κρύβεται μέσα στο μάθημα.

Χωρίς να αγκαλιάσουμε τις αδυναμίες μας, πώς μπορούμε να τις μεταμορφώσουμε σε δύναμη; Κάθε εμπειρία είναι ένας καθρέφτης. Μας δείχνει τον τρόπο που λειτουργούμε, τα σημεία που χρειάζεται να αλλάξουμε, ώστε να ζούμε και να σχετιζόμαστε με ποιότητα, τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους άλλους.

Οι εμπειρίες μας είναι οι καθρέφτες της ψυχής μας. Μέσα από αυτές, ανακαλύπτουμε αν οι πράξεις μας εκφράζουν ευγνωμοσύνη ή απαίτηση, αν λειτουργούμε με επίγνωση ή μέσα από συνήθεια. Είναι αυτές που μας καλούν να δούμε την αλήθεια μας, να επιλέξουμε να εξελιχθούμε, να ζούμε με περισσότερη αγάπη, αποδοχή και αυθεντικότητα.

Ας επιτρέψουμε στις εμπειρίες να μας διδάξουν. Ας αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας με κατανόηση και ας τον αφήσουμε να ανθίσει μέσα από τη σοφία της ζωής. Στο τέλος, κάθε μάθημα είναι ένα βήμα πιο κοντά στην ουσιαστική σύνδεση με αυτό που πραγματικά είμαστε.

Μέσα μας ζει ένα παιδί, ένα μέρος του εαυτού μας που εξακολουθεί να κουβαλά τις ανάγκες και τις επιθυμίες του παρελθόντος. Ένα παιδί που πολλές φορές νιώθει άπληστο, απαιτητικό, ευάλωτο. Αντί να το κατακρίνουμε, μπορούμε να το αφουγκραστούμε. Τι μας λέει αυτό το παιδί; Τι αναζητά; Τι του λείπει; Όταν το ακούμε, με υπομονή και τρυφερότητα, τότε κατανοούμε βαθύτερα όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους. Γιατί αυτό το παιδί ζει και στους γύρω μας. Η δική μας αδυναμία καθρεφτίζεται στις δικές τους, όπως και το αντίστροφο.

Αυτός ο καθρέφτης είναι πολύτιμος. Μέσα από τις σχέσεις μας, μέσα από τις συγκρούσεις και τις συνδέσεις, ανακαλύπτουμε ποιοι είμαστε. Μας βοηθά να δούμε αν οι αντιδράσεις μας εκφράζουν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη που νιώθουμε ή αν κρύβουν φόβο και ανικανοποίητες ανάγκες. Αντί να ζητάμε από τους άλλους να αλλάξουν για να μας προσφέρουν ασφάλεια, μπορούμε να στραφούμε μέσα μας και να πάρουμε την ευθύνη για τη δική μας αλλαγή.

Η ευθύνη αυτή είναι απελευθερωτική. Όταν πάψουμε να επικρίνουμε και να κατηγορούμε, ανοίγουμε χώρο για εξέταση και κατανόηση. Τι μας λείπει; Τι χρειάζεται να αναπτύξουμε; Πώς μπορούμε να συνδεθούμε με ποιότητα, με αληθινό ενδιαφέρον και ενσυναίσθηση, τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους άλλους;

Η αλλαγή αυτή δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται θάρρος, επιμονή και, πάνω απ’ όλα, πίστη ότι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Κάθε φορά που επιλέγουμε να δούμε μια δυσκολία ως ευκαιρία, κάθε φορά που προσπαθούμε να αντιδράσουμε διαφορετικά, κάνουμε ένα βήμα προς την ωριμότητα. Και αυτό το βήμα, όσο μικρό κι αν φαίνεται, έχει τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή μας.

Η αλληλεξάρτηση μας με τους άλλους είναι θεμελιώδης. Η ζωή δεν είναι μια μοναχική πορεία αλλά μια συνεχής αλληλεπίδραση. Μαζί μαθαίνουμε, μαζί εξελισσόμαστε, μαζί δημιουργούμε έναν κόσμο πιο αλληλέγγυο και πιο ενωμένο. Κάθε φορά που συνδεόμαστε ισότιμα, κάθε φορά που επιλέγουμε να συμπορευτούμε αντί να αντιπαρατεθούμε, ενισχύουμε αυτή την αίσθηση της ενότητας.

Η ζωή είναι μια πρόσκληση να μεγαλώσουμε, όχι μόνο προς τα έξω αλλά και προς τα μέσα. Να αναγνωρίσουμε τη δύναμη και την ευαλωτότητά μας, να γίνουμε καλύτεροι όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή μπορούμε. Και κάθε στιγμή που το επιλέγουμε, όχι μόνο αλλάζουμε τη δική μας ζωή αλλά και προσφέρουμε στον κόσμο κάτι πολύτιμο: ένα παράδειγμα κατανόησης, σεβασμού και αληθινής σύνδεσης.

Ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ στα….κορωνοϊικά!

Συμβουλές για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού

Μαθήματα από τις εμπειρίες

Αγγελική Μπολουδάκη

Σχετικά άρθρα

Η Ουσία της Αληθινής Σχέσης: Από την Ψευδαίσθηση στην Ειλικρίνεια

Η αντίληψη της δέσμευσης και η εσωτερική σύγκρουση