Τρυφερότητα και ευγένεια

Σε ένα άνθρωπο που έχει τραυματιστεί ψυχικά, μην του θυμίζετε τη δύναμή του. Υπενθυμίστε του την τρυφερότητα του. Και καλέστε τον να είναι ευγενικός με τον εαυτό του καθώς προσπαθεί να θεραπευτεί.

~ Τζεφ Μπράουν

Σε έναν άνθρωπο που έχει τραυματιστεί ψυχικά, η ψυχή του μοιάζει με ένα εύθραυστο λουλούδι που έχει περάσει μέσα από καταιγίδες και ισχυρούς ανέμους. Είναι εύκολο να σκεφτούμε ότι πρέπει να του υπενθυμίσουμε τη δύναμή του, να τον πείσουμε ότι μπορεί να ξεπεράσει το οτιδήποτε. Όμως, η πραγματική ανάγκη του εκείνη τη στιγμή δεν είναι η πίεση να φανεί δυνατός. Είναι κάτι πιο απαλό, πιο βαθιά ανθρώπινο: η τρυφερότητα.

Τρυφερότητα που τον προσκαλεί να αναγνωρίσει τα κομμάτια του που πόνεσαν και έσπασαν, χωρίς να τα κρύψει ή να τα αρνηθεί. Η τρυφερότητα αυτή είναι σαν ένα ζεστό φως που του ψιθυρίζει: «Είναι εντάξει να είσαι ευάλωτος. Είναι εντάξει να μην έχεις όλες τις απαντήσεις. Είναι εντάξει να πονάς.» Μέσα σε αυτό το φως, αρχίζει να καταλαβαίνει πως η θεραπεία δεν είναι αγώνας για να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, ούτε καν στον εαυτό του. Είναι μια πράξη αγάπης για τον εαυτό του.

Η ευγένεια, λοιπόν, γίνεται το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του. Να του πει με πράξεις, όχι μόνο με λόγια: «Σε βλέπω. Σε νιώθω. Είμαι εδώ για εσένα.» Να αφήσει χώρο για τις αδυναμίες του, για τα δάκρυα, για την αργή πορεία προς την ανάρρωση. Η θεραπεία δεν είναι ευθεία γραμμή, είναι μια διαδρομή γεμάτη στροφές, αλλά κάθε βήμα αξίζει όταν γίνεται με ευγένεια και αποδοχή.

Υπενθυμίζοντάς του την τρυφερότητά του, του δίνουμε άδεια να είναι ανθρώπινος. Του δείχνουμε ότι το να γιατρεύεται σημαίνει να αγαπά και να φροντίζει τις πληγές του σαν να ήταν θησαυρός. Και μέσα από αυτό, ανακαλύπτει ότι η πραγματική δύναμη δεν είναι η αντοχή, αλλά η ικανότητα να αγαπάς τον εαυτό σου, ακόμη και στις πιο εύθραυστες στιγμές του.

Αγγελική Μπολουδάκη