Σύνδεση ή υπερπροστασία;

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που νιώθεις την ανάγκη για έναν άνθρωπο να είναι πάντα εκεί. Να σε φροντίζει, να σε νοιάζεται, να σου δίνει την ασφάλεια πως όλα θα πάνε καλά. Αυτή η ανάγκη, βαθιά ριζωμένη, μοιάζει σαν μια αγκαλιά που ποτέ δεν φτάνει. – “Με αγαπάει,” σκέφτεσαι.

Και ίσως σε αγαπάει. Αλλά η αγάπη δεν είναι πάντα η υπερπροστασία που νιώθεις. Η υπερπροστασία δεν είναι σύνδεση. Δεν είναι η ουσία της σχέσης. Είναι μια ασπίδα, ένας τοίχος που σε κρατάει μακριά από την ευθύνη του εαυτού σου. Όταν δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις, γιατί κάποιος άλλος προσπαθεί για σένα, χάνεις την ευκαιρία να ωριμάσεις, να αναπτυχθείς, να γίνεις ολόκληρος.

Η ανάγκη σου αυτή δεν είναι άδικη. Είναι το αίτημα του παιδιού που κρύβεις μέσα σου. Το παιδί αυτό ζητάει τον γονιό του δίπλα του, πάντα εκεί, πάντα πρόθυμο να το προστατέψει. Όμως τώρα είσαι ενήλικας. Και κάθε φορά που κάποιος σε υπερπροστατεύει – είτε το κάνει συνειδητά είτε όχι – σου στερεί κάτι πολύτιμο: την ευκαιρία να αναλάβεις τη ζωή σου. Σε κρατά μικρό. Και όσο παραμένεις μικρός, νιώθεις ανήμπορος να πάρεις την ευθύνη για το ποιος είσαι και τι θέλεις να γίνεις.

Η πραγματική σύνδεση δεν μοιάζει έτσι. Η πραγματική σύνδεση είναι να υπάρχει ένας άνθρωπος που σε βλέπει. Που μπορεί να νιώσει τον κόσμο σου και να τον επικοινωνήσει πίσω σε σένα με τρόπο που σε βοηθά να δεις τον εαυτό σου καθαρά. Δεν σου προσφέρει έτοιμες λύσεις ούτε σε προστατεύει υπερβολικά. Αντίθετα, σου προσφέρει αλήθειες – δύσκολες, όμορφες, μερικές φορές επώδυνες – που σε βοηθούν να σταθείς στα δικά σου πόδια.

Αυτός ο άνθρωπος δεν προσπαθεί να ζήσει τη ζωή για σένα. Σου αφήνει τον χώρο να ζήσεις εσύ. Σου δίνει την εμπιστοσύνη πως μπορείς. Και με τον τρόπο του, σε εμπνέει να φροντίσεις τον εαυτό σου. Να νιώσεις χαρά και πληρότητα επειδή αναλαμβάνεις την ευθύνη για σένα. Στις στιγμές αυτές, η σχέση σας γίνεται αυθεντική. Αποκτά ποιότητα, βάθος, ειλικρίνεια. Είναι μια σχέση που δεν σε κρατά μικρό, αλλά σε βοηθά να μεγαλώσεις.

Η αλήθεια που επικοινωνεί αυτός ο άνθρωπος δεν έρχεται για να σε αλλάξει. Έρχεται για να σε συμπληρώσει. Σε κάνει να νιώθεις πληρότητα, όχι επειδή καλύπτει ένα κενό, αλλά επειδή σου δίνει τη δύναμη να γεμίσεις αυτό το κενό μόνος σου. Και όταν το κάνεις, δεν αισθάνεσαι απλώς καλά – αισθάνεσαι ο εαυτός σου, αυθεντικός, δυνατός, ώριμος.

Η αποδοχή αυτής της αλήθειας απαιτεί θάρρος. Θάρρος να εγκαταλείψεις την ανάγκη να σε προστατεύουν και να λειτουργείς αυτόνομα. Να εκτιμάς τη διαδικασία της ωρίμανσης, όχι ως κάτι που σου επιβάλλεται, αλλά ως δικό σου δώρο στον εαυτό σου. Και όταν βρίσκεσαι με κάποιον που σε βοηθά να γίνεις ο καλύτερος σου εαυτός, η σχέση αυτή δεν είναι απλώς σημαντική – είναι λυτρωτική.

Στο τέλος, η πραγματική σύνδεση δεν είναι να βασίζεσαι σε κάποιον. Είναι να ανακαλύπτεις, μαζί του, τον τρόπο να βασίζεσαι στον εαυτό σου. Και αυτό είναι το πιο βαθύ δώρο που μπορείς να λάβεις – και να προσφέρεις.

Αγγελική Μπολουδάκη