Όλα τα καλά πράγματα που δίνουμε καθρεφτίζονται σε αυτά που έχουμε δεχτεί και εκτιμήσει

…Ο θεραπευτής μου ζήτησε να κάνω μια άσκηση. Έπρεπε να φτιάξω δύο στήλες με την ιστορία της παιδικής μου ηλικίας. Στη μία στήλη έπρεπε να κάνω τη λίστα με ό,τι “είχα πάρει” όταν ήμουν παιδί,  και στην άλλη τη λίστα με ό,τι “είχα στερηθεί”. Κατάλαβα ξαφνικά από εκείνη την πρώτη συνάντηση, με ποιόν τρόπο όλα όσα μου είχαν λείψει καθόρισαν την πρόωρη και ανώριμη αναζήτησή μου για κάποιον άνθρωπο-οποιονδήποτε- που θα ήταν ικανός να μου δώσει κάτι απ’ όλα εκείνα που είχα στερηθεί.

Εγώ όμως δεν ήμουν πια κανένα κοριτσάκι, κι εκείνη η ατυχής διάθεση διαφυγής ήταν αποκλειστικά δική μου ευθύνη.

Εκεί, στη λίστα όσων “είχα πάρει”, εγώ πήγα κι έγραψα: “Τίποτα” Αυτό ήταν που με θύμωσε, και πράγματι, για μια στιγμή σε θεώρησα υπεύθυνη, μητέρα, για αυτό… Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων και ειδικά αφότου έγινα μητέρα, άρχισα να νιώθω πως μερικές φορές ούτε κι εγώ έδινα τόσα, και πως ζούσα απαιτώντας πάρα πολλά. Τότε ήταν που ένιωσα την  ανάγκη να επιστρέψω στις λίστες μου και να προσθέσω κι άλλα στην πρώτη στήλη. Σταδιακά κατάλαβα πως όλα τα καλά πράγματα -πολλά ή λίγα- που έχω δώσει σ’ εκείνους που αγαπώ, καθρεφτίζονται σε κάποια απ’ αυτά που εσύ- με γενναιοδωρία και τρομερή προσπάθεια- μου έδωσες εκείνα τα φρικτά για σένα χρόνια. Όλοι μας με τον καιρό συναντάμε τυχαία, ανακαλύπτουμε ή επινοούμε νέες μεθόδους για να δώσουμε αυτά που έχουμε πάρει, ή βρίσκουμε κάποιον ιδιαίτερο τρόπο προκειμένου να δώσουμε ό,τι ποτέ κανείς δεν μας έδωσε.”

Χόρχε Μπουκάι, Μια ιστορία λυπητερή όχι και τόσο λυπητερή, opera