Όρια και σχέσεις

Η αγάπη χωρίς όρια δεν είναι πάντα το ασφαλές λιμάνι που φανταζόμαστε. Μια σχέση που στερείται αφοσίωσης, εντιμότητας, κοινού στόχου και εμπιστοσύνης δεν μπορεί να προχωρήσει. Όταν κάποιος δεν ανταποκρίνεται ισότιμα και απαιτεί από τον άλλον να τον καταλάβει, συχνά επιζητά μια ψυχολογική εξάρτηση που έχει τις ρίζες της στα πρώτα χρόνια της ζωής του.

Στην παιδική ηλικία, ένα βρέφος λαχταρά την απόλυτη αποδοχή από τη μητέρα ή τον φροντιστή του, ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του. Αυτή η ανάγκη δεν είναι συνειδητή επιλογή αλλά μια ζωτική προϋπόθεση για την επιβίωση. Όταν, όμως, αυτή η απαίτηση μεταφέρεται στην ενήλικη ζωή, χωρίς να έχει μετασχηματιστεί, δεν αποτελεί ένδειξη ωριμότητας. Αντίθετα, εκφράζει μια προσπάθεια επαναφοράς της ψευδαίσθησης της απόλυτης ασφάλειας.

Εδώ ακριβώς γεννιέται η δυσφορία. Παρόλο που η αγάπη χωρίς όρια μπορεί να μοιάζει δελεαστική, συχνά αποτυγχάνει να προσφέρει την αίσθηση ασφάλειας που κάποιος προσδοκά. Γιατί; Επειδή λείπει μια βαθύτερη αμοιβαιότητα, ένας κοινός χώρος συμφωνίας και κατανόησης—το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζονται και ανθούν οι υγιείς σχέσεις ενηλίκων.

Οι σχέσεις που βασίζονται αποκλειστικά στην άνευ ορίων αποδοχή ενδέχεται να φαίνονται ασφαλείς, αλλά στην πραγματικότητα αφήνουν τους ανθρώπους ανασφαλείς, αναρωτώμενους αν είναι πραγματικά ορατοί ή απλώς «καλυμμένοι».

Στις σχέσεις ενηλίκων, τα όρια δεν είναι περιορισμοί. Είναι συνειδητοί και αμοιβαίοι κανόνες που δημιουργούνται με αγάπη και σεβασμό, ενισχύοντας την εμπιστοσύνη και την ουσιαστική εγγύτητα. Αυτά τα όρια δείχνουν ότι και οι δύο πλευρές επιλέγουν να είναι μαζί όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το θέλουν. Παρόλο που μπορεί να μοιάζουν περιοριστικά, είναι στην πραγματικότητα ο χάρτης που οδηγεί προς μια βαθύτερη και αυθεντική σύνδεση.

Μια σχέση ενηλίκων είναι ένα κοινό ταξίδι. Έχει όρια, αλλά αυτά δεν λειτουργούν ως τοίχοι. Είναι δρόμοι που χαράζονται από κοινού. Όταν οι όροι της σχέσης δεν επιβάλλονται, αλλά συμφωνούνται, όταν εκφράζονται με ειλικρίνεια και ενσυναίσθηση, τότε γίνονται τα θεμέλια για την πιο βαθιά αίσθηση ασφάλειας: αυτή που πηγάζει από την αμοιβαία κατανόηση, τη σεβαστή αυτονομία και τη συνειδητή επιλογή της εγγύτητας.

Η αγάπη που χτίζεται μέσα από τέτοιους όρους δεν είναι λιγότερο σημαντική ούτε λιγότερο δυνατή. Αντιθέτως, είναι πιο ώριμη. Πρόκειται για μια αγάπη που δεν βασίζεται στον φόβο της απώλειας ή στην ανάγκη της επιβεβαίωσης, αλλά στη βαθιά επιθυμία να φροντίσεις και να φροντίζεσαι με τρόπους που τιμούν και αναγνωρίζουν την ατομικότητα του άλλου.

Αυτή η αγάπη αποτελεί το πραγματικό καταφύγιο, όπου η ασφάλεια δεν προκύπτει από την έλλειψη ορίων, αλλά από την κοινή δέσμευση να δημιουργηθεί κάτι αυθεντικό και βαθύ.

Αγγελική Μπολουδάκη