Όταν αγκαλιάζουμε το τραυματισμένο παιδί μέσα μας, αγκαλιάζουμε όλα τα τραυματισμένα παιδιά των προηγούμενων γενεών

Με την πρακτική, μπορούμε να δούμε ότι το τραυματισμένο παιδί μέσα μας δεν είμαστε μόνο εμείς. Το τραυματισμένο μας παιδί μπορεί να αντιπροσωπεύει πολλές γενιές. Η μητέρα μας ίσως υπέφερε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της. Ο πατέρας μας ίσως υπέφερε. Ίσως οι γονείς μας δεν κατάφεραν να φροντίσουν το τραυματισμένο παιδί μέσα τους. Έτσι, όταν αγκαλιάζουμε το τραυματισμένο παιδί μέσα μας, αγκαλιάζουμε όλα τα τραυματισμένα παιδιά των προηγούμενων γενεών. Αυτή η πρακτική δεν είναι μόνο για εμάς, αλλά για αμέτρητες γενιές προγόνων και απογόνων.

Thich Nhat Hanh

Το τραύμα που κουβαλάμε δεν είναι μόνο δικό μας· είναι ένα φορτίο πόνου που διαπερνά τις γενιές. Το «τραυματισμένο παιδί» συμβολίζει το ευάλωτο κομμάτι μέσα μας, που φέρει το ψυχικό βάρος τραυμάτων και πόνου από το παρελθόν. Αναγνωρίζοντας και φροντίζοντας αυτό το κομμάτι, είναι σαν να αγκαλιάζουμε όχι μόνο τις δικές μας πληγές αλλά και τις πληγές των ανθρώπων που προηγήθηκαν. Αν νιώσαμε απόρριψη, αυτό το αίσθημα ήταν κι ο πόνος των προγόνων μας· και όταν το αντιμετωπίζουμε, λειτουργούμε θεραπευτικά, προσφέροντας ανακούφιση και για τις μελλοντικές γενιές, καθώς τους απαλλάσσουμε από βάρη που αλλιώς θα κουβαλούσαν και εκείνοι.

Κάθε φορά που προσφέρουμε χώρο στη θλίψη και στον πόνο μας, χωρίς να τα αποφεύγουμε ή να τα καταπιέζουμε, θεραπεύουμε τον εαυτό μας. Αγκαλιάζοντας τον πόνο μας, ενδυναμώνουμε την ικανότητά μας να συγχωρούμε και να αποδεχόμαστε όχι μόνο εμάς τους ίδιους, αλλά και τις ρίζες μας. Φροντίζοντας τον δικό μας πόνο, απαλύνουμε τις ψυχές των προγόνων μας, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να γιατρέψουν τον πόνο τους, με αποτέλεσμα να τον μεταφέρουν στις επόμενες γενιές.

Αγκαλιάζοντας το τραύμα μας και θεραπεύοντάς το, δίνουμε την ευκαιρία στους απογόνους μας να ζήσουν απαλλαγμένοι από αυτό το φορτίο. Η θεραπεία μας είναι μια προσφορά σε όλους εκείνους που ήταν πριν από εμάς και σε εκείνους που θα έρθουν μετά. Είναι μια πράξη συλλογικής αγάπης και ευθύνης.

Αγγελική Μπολουδάκη