Όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου, ξέρω πως είμαι αληθινός. Όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου, με αναγνωρίζω ελεύθερο

Το ν’ αποδέχεται κανείς τον εαυτό του αποτελεί, όπως ξέρουμε όλοι εμείς οι θεραπευτές, μια από τις προκλήσεις στον αγώνα για την διατήρηση ή την αποκατάσταση της υγείας. Σημαίνει ότι σταματώ να αντιμάχομαι τον ίδιο μου τον εαυτό, δεν θυμώνω μ’ εμένα που δεν είμαι όπως με θέλουν οι άλλοι να είμαι, δεν με τιμωρώ που δεν είμαι προς τον παρόν όπως θα ήθελα. Πολλές φορές, το να μην είσαι όπως περιμένουν οι άλλοι να είσαι, είναι το καλύτερο που μπορεί να σου συμβαίνει

Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε πως η διαπαιδαγώγηση δεν είναι δημοκρατική διαδικασία. Έτσι φερθήκαμε εμείς στα παιδιά μας κι έτσι φέρθηκαν σ’ εμάς οι δικοί μας γονείς. Ο κίνδυνος είναι άλλος: ότι μ’ αυτό το σύστημα της φροντίδας και της αγωγής περνάει σ’ εμάς έμμεσα το μήνυμα ότι πρέπει να υπάρχουμε μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο για να αξίζουμε, κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποβάλλουμε από τη σκέψη μας. Δεν χρειάζεται να υπάρχουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο για να αξίζουμε. Για να αξίζουμε πραγματικά, έχει πρωταρχική σημασία να είμαστε ακριβώς και μόνο όπως είμαστε.

Αν έρθει στη ζωή μου μια αλλαγή, θα μου βγει σε καλό μόνο αν έχω προηγουμένως αποδεχτεί τον ίδιο μου τον εαυτό.

Αν είναι ν’ αλλάξουμε αυτό θα το κάνουμε με αφετηρία την απόφασή μας να βελτιωθούμε, κι όχι επειδή θεωρούμε ότι την παρούσα στιγμή δεν αξίζουμε τίποτα, και μόνο μετά την αλλαγή θ’ αξίζουμε, ότι είναι απαράδεκτο να είμαστε έτσι ή έχουμε υποχρέωση να γίνουμε αλλιώς.

Ο καλύτερος τρόπος για να κάνει κάποιος την προσωπική του υπέρβαση, δεν μπορεί να πατάει πάνω στην απαξίωση και την απόρριψη..

Όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου, ξέρω πως είμαι αληθινός.

Όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου, με αναγνωρίζω ελεύθερο.

Αναφερόμενοι στην αυτοεκτίμηση, η ελευθερία για την οποία μιλάμε έχει να κάνει λιγότερο με μια ελευθερία “στην πράξη”, και περισσότερο με μια ελευθερία που άπτεται των αρχών και κανόνων που διέπουν τις αποφάσεις μας.

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ,  opera