Όταν η σκέψη μας για όσα δεν έγιναν από ενοχή γίνεται έγνοια…

Όταν η σκέψη μας για όσα δεν έγιναν από ενοχή γίνεται έγνοια, ζούμε το σήμερα όπως είναι και το εκτιμάμε για αυτό που είναι.
Δεν επιμένουμε να ζήσουμε το παρελθόν μας στο σήμερα: την ευτυχία που ζήσαμε με τον τρόπο που τη ζήσαμε, ή τη δυστυχία με τον τρόπο που την νιώσαμε. Νιώθουμε ελεύθεροι να ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε στο σήμερα, σε αρμονία με αυτό που είμαστε σήμερα.

Όταν ο πόνος μας για όσα δεν έγιναν από ενοχή γίνεται έγνοια,
παρόλο που συνειδητοποιούμε ότι ήταν πολλά, η οδύνη μοιάζει περισσότερο με ωδίνες, με γέννα που μας σώζει τη ζωή. Όταν συνειδητοποιούμε πως δεν θα τα ζήσουμε ποτέ, ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή που μας απομένει.

Όταν κάνουμε τον απολογισμό μας για όσα δεν κάναμε, πονάμε,
γιατί ανακαλύπτουμε ότι ο χρόνος πέρασε με τον εαυτό μας μακριά από την αλήθειά μας. Αν όμως αναζητήσουμε μαγικές λύσεις για να κρυφτούμε από τα συναισθήματά μας, απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας. Αν συμφιλιωθούμε με αυτά, όπως και με κάθε κομμάτι του εαυτού μας, αξιοποιούμε με γνησιότητα τις στιγμές που μας περιμένουν.

Όταν το “γιατί σε μένα;” για όσα δεν έγιναν από ενοχή γίνεται έγνοια,
δεν ζητάμε από τις στιγμές μας να μας δικαιώσουν για αυτά που χάσαμε, ούτε τις εξιδανικεύουμε προσδοκώντας να μας δώσουν τον εαυτό μας πίσω. Τις χαιρόμαστε για αυτό που είναι, σεβόμαστε τον εαυτό μας σε αυτές και νιώθουμε ευγνωμοσύνη για την αξία που έχουν στη ζωή μας.

Όταν το παράπονό μας για όσα δεν έγιναν από ενοχή γίνεται έγνοια,
δεν έχουμε προσδοκίες να ζήσουμε ό,τι δεν ολοκληρώθηκε μέσω των άλλων. Δεν απαιτούμε να μας δώσουν αυτά που χρειαζόμαστε, ούτε και αντιδράμε θεωρώντας ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας εξασφαλίσουν τη χαρά που θέλουμε. Σεβόμαστε τη διαφορετικότητά τους και προσπαθούμε να τους καταλάβουμε.

Όταν η πικρία μας για όσα δεν έγιναν από ενοχή γίνεται έγνοια,
δεν νιώθουμε ενοχές για ό,τι έγινε, όπως και για ό,τι δεν έγινε. Μας προστατεύουμε από την επίκρισή μας και από επιλογές που μας πικραίνουν. Όταν μας συγχωρούμε, δημιουργούμε ψυχικό χώρο για ό,τι αξίζει να συμπεριλάβουμε στη ζωή μας.

Όταν η υποτίμησή μας για όσα δεν έγιναν από ενοχή γίνεται έγνοια,
δεν αναζητάμε διαρκή επιβεβαίωση για να φαινόμαστε καλοί στα μάτια των άλλων, νομίζοντας κατά βάθος πως είμαστε κακοί. Δεν θεωρούμε ότι έπρεπε να προβλέψουμε, να ελέγξουμε ή να είχαμε προλάβει όλα όσα μας στενοχώρησαν. Όταν νιώθουμε καλοί στη δική μας ματιά, δεν μας διαχωρίζουμε. Μας εκτιμάμε, θεωρώντας πως κάναμε το καλύτερο δυνατό που μπορούσαμε. Και, χάρη στις εμπειρίες μας, μαθαίνουμε να αφήνουμε ό,τι πρέπει να αφήσουμε και να κρατάμε ό,τι αξίζει να κρατηθεί.

Όταν η απογοήτευσή μας για όσα δεν έγιναν από ενοχή γίνεται έγνοια,
ελευθερώνουμε τον εαυτό μας από τις προσδοκίες να είμαστε τέλειοι. Ελευθερώνουμε και τους άλλους από τις προσδοκίες μας να αλλάξουν, για να έχουμε παρέα στην αλλαγή μας, από φόβο πως δεν θα τα καταφέρουμε μόνοι μας. Όταν αναγνωρίζουμε τα όρια και τις δυνατότητές μας, συνειδητοποιούμε πως νιώθουμε δυνατοί να αλλάξουμε ό,τι μπορούμε και να συμφιλιωθούμε με ό,τι δεν μπορούμε.

Όταν ο θυμός μας για όσα δεν έγιναν από ενοχή γίνεται έγνοια,
επαναπροσδιορίζουμε τα όριά μας. Η εμπιστοσύνη στην κρίση μας γίνεται πυξίδα και οδηγός μας. Το ερώτημα «γιατί σε μένα;» γίνεται «τι ήρθε να μου μάθει;». Η θέση του «δεν το άξιζα να μου τύχει αυτό» μεταμορφώνεται σε «για να μου τύχει αυτό, η ζωή με μετακινεί σε κάτι που πρέπει να δω και να αναλάβω». Η αμφιβολία «μήπως έκανα λάθος» αλλάζει σε «τι πρέπει να αλλάξω στον εαυτό μου, ώστε να με σέβομαι και να με εκτιμώ». Η άποψη «τι μου στέρησε;» μετατρέπεται σε «τι μάθημα ζωής πήρα από αυτό τελικά».

Όταν η σκέψη μας για όσα δεν έγιναν από ενοχή γίνεται έγνοια,
δεν ελπίζουμε σε ένα καλύτερο παρελθόν, γιατί αξιοποιούμε τα δώρα του. Δεχόμαστε τα μαθήματά του, εκτιμάμε την ποιότητα, την αλήθεια και την εγκυρότητα των αξιών της ζωής. Η ενοχή γίνεται έγνοια και ευθύνη για τον εαυτό μας, τη δημιουργικότητά μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε. Χάρη στον τρόπο που αξιοποιούμε τα δώρα του παρελθόντος, είμαστε αυτό που είμαστε σήμερα, αυτό το τόσο μοναδικό.

Αγγελική Μπολουδάκη