Όταν δεν έχουμε ανάγκη τους ρόλους μας, αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας

Είμαστε ο αληθινός μας εαυτός, είμαστε όμως και οι ρόλοι μας. Ρόλοι που μας υπαγορεύουν πως να σκεφτούμε, πως να αισθανθούμε, πως να συμπεριφερθούμε. Τους υιοθετήσαμε νομίζοντας ότι αν τους έχουμε θα μας αγαπούν αληθινά.

Προσπαθούμε εν αγνοία μας να δικαιώσουμε τους ρόλους μας, με τρόπους που υπονομεύουν τελικά την αλήθειά μας.

Αν έμαθες να είσαι χρήσιμος με το ρόλο του σωτήρα, προσεγγίζεις τους άλλους ελπίζοντας πως αν τους σώσεις, θα δουν την αξία τους και τη δική σου. Η ιδέα να αφεθείς, να εκφράσεις την ευαλωτότητά σου, να αποκαλύψεις τις αδυναμίες σου σε φοβίζει.

«Αν είμαι εγώ, θα με δεχτούν; Αξίζω για αυτό που είμαι;»

Όσο είσαι ο ρόλος σου ελκύεις και ελκύεσαι από ανθρώπους που σε βλέπουν για τον ρόλο σου, προσπαθώντας να καλυφθούν οι ανάγκες των δικών τους ρόλων.

Όταν αρχίζεις να σε αγαπάς και ο ρόλος χάνει το νόημα να υπάρχει, προχωράς σε μια άγνωστη περιοχή. Ένας ρόλος σε κάνει να νιώθεις παντοδύναμος, χωρίς εκείνον αποκαλύπτεται ένας απογυμνωμένος εαυτός. Ένας εαυτός με ανάγκες, με ατέλειες, με αδυναμίες, με ελλείψεις. Πώς να συνδεθείς με σένα, πως να σε αποκαλύψεις, όταν έχεις μάθει να σε φαντάζεσαι αλλιώς; Όταν έχεις συνηθίσει ότι ασφάλεια σημαίνει ανασφάλεια; Αυτός ο τρόπος σκέψης έγινε άμυνα και προστασία σου. Τώρα πρέπει να ανακαλύψεις νέους τρόπους να λειτουργείς, να συνδέεσαι, να μοιράζεσαι. Πρέπει να δώσεις προτεραιότητα σε ό,τι χρειάζεσαι αληθινά σύμφωνα με αυτό που είσαι και όχι σύμφωνα με αυτό που ήταν ο ρόλος σου. Να εκτιμάς τι είναι καλό για σένα και όχι τι εξυπηρετεί το ρόλο σου. Να μην επιδιώκεις να σου κάνουν τα χατίρια άνθρωποι που σε βλέπουν για τον ρόλο σου, αλλά να βάζεις προτεραιότητες, να αναλαμβάνεις ευθύνες, να δεσμεύεσαι με ό,τι σε ενδιαφέρει, να εμπιστεύεσαι αξιόπιστους ανθρώπους. Κι όλα αυτά συνειδητοποιώντας πως δεν είσαι πια παιδί για να πάρει κάποιος άλλος την ευθύνη σου.

Μπορεί να συνήθισες να λυπάσαι τον εαυτό σου, να λειτουργείς σαν θύμα. Κάθε συναίσθημα, κάθε σκέψη και πράξη σου προσδιορίζεται από αυτόν τον ρόλο. Ο ρόλος σου σου υπαγορεύει να εκφράζεις τα αιτήματά σου για να σε λυπηθούν, να αισθάνεσαι για να σε λυπηθούν, να σκέπτεσαι για να σε λυπηθούν. “Όταν με λυπάσαι, με αγαπάς. Όταν με εμπιστεύεσαι, όταν με εκτιμάς, όταν πιστεύεις σε μένα και στις δυνατότητές μου, βάζοντας μου όρια κάθε φορά που σου ζητώ να με λυπηθείς, όσο ασχολείσαι με την αξία σου και κινητοποιώντας με με εκτίμηση να ασχοληθώ με την δική μου, δεν με αγαπάς.”. Βλέπεις και τους άλλους έτσι. Όσο περισσότερο τους λυπάσαι τόσο περισσότερο τους “αγαπάς”. “Κοίτα πόσο σε λυπάμαι, τους λες, γιατί δεν καταλαβαίνεις πόσο σε αγαπάω; Θα σε αγαπάω όσο σε λυπάμαι, θα με αγαπάς όσο με λυπάσαι, ακινητοποιημένοι και οι δυο στους ρόλους μας, εξαρτημένοι από τις ανάγκες μας και όχι από την ώθηση που δίνουμε ο ένας στον άλλον να προχωράμε ο καθένας μας στον δικό του δρόμο, εκτιμώντας ο ένας τη διαδρομή του άλλου, ώστε η επικοινωνία μας να έχει αξία, αλήθεια και ουσία”. Το να λυπάσαι τον εαυτό σου και να λειτουργείς σαν θύμα ήταν μια άμυνά σου, μια άμυνα που χρειαζόσουν, γιατί είχες ανάγκη να επιβεβαιώσεις ένα συναίσθημα που ένιωθες στο παρελθόν. “Λυπάμαι”. Όταν έρχεσαι σε επαφή με το συναίσθημά σου, δεν ζητάς από τους άλλους να σε ποτίσουν από αυτό το συναίσθημα με τις συμπεριφορές τους προς εσένα για να επιβεβαιώσεις ότι είχες το δικαίωμα να το νιώσεις, χωρίς όμως να λυπάσαι τον εαυτό σου για αυτό. Κατανοώντας σε, ο δρόμος για την θεραπεία είναι ανοιχτός.

Όταν δεν είσαι ο ρόλος σου, έχεις ανάγκη από εσένα. Κάθε κομμάτι της αλήθειάς σου γίνεται δημιουργικό για σένα, γιατί κάθε κομμάτι σου σε εκφράζει.

Εκτιμώντας σε, δεν έχεις ανάγκη τον ρόλο σου. Δεν σχετίζεσαι προσπαθώντας να σε πείσεις ότι τον χρειάζεσαι, αλλά σέβεσαι την ανάγκη σου για σύνδεση, ειλικρίνεια και αμοιβαιότητα. Αναγνωρίζεις αν οι άλλοι άνθρωποι έρχονται κοντά σου με τους ρολους τους, ζητώντας υποσυνείδητα να τους ικανοποιήσεις για να παραμείνουν σε αυτούς ή προσεγγίζετε ο ένας τον άλλον γιατί η αλήθεια σας σας φέρνει μαζί. Όταν ο ρόλος χάνει την εξουσία του, δεν ανέχεσαι, ούτε δικαιολογείς, ούτε κάνεις συμβιβασμούς εις βάρος της αξίας σου. Δεν καταφεύγεις στην φαντασίωση ώστε να εξιδανικεύεις αυτό που δεν υπάρχει, αλλά δημιουργείς με αξία σε αυτό που είσαι και εκτιμάς κάθε άνθρωπο που με το δικό του δημιουργικό τρόπο δίνει μορφή στην δική του αλήθεια.

Όταν δεν είσαι ο ρόλος σου, δεν φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου. Σέβεσαι και αγαπάς τον εαυτό σου, γνωρίζοντας πως μόνο αν σε εκτιμάς μπορείς να εκτιμήσεις αληθινά και τους άλλους. Νιώθεις ευγνωμοσύνη για ό,τι έχεις στη ζωή σου, για την ίδια τη ζωή.

Αγγελική Μπολουδάκη