Κάθε φορά που πίνουμε ή τρώμε κάτι είτε πολεμάμε μια ασθένεια είτε την τρέφουμε
12 Μαΐου 2020
Εγώ είμαι εγώ κι αυτός είναι αυτός
15 Μαΐου 2020

Αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί

Όταν αρχίζω να κατανοώ τον εαυτό μου, να αφουγκράζομαι τις ανάγκες και τις δυνατότητές μου, τότε σιγά-σιγά αναδύεται μέσα μου η αποδοχή. Μια αποδοχή που δεν είναι παθητική, αλλά γεμάτη αγάπη και αναγνώριση. Αναγνωρίζω ότι δεν είμαι τέλειος και ότι δεν χρειάζεται να είμαι. Αντί να κυνηγώ το ανέφικτο, αγκαλιάζω αυτό που μπορώ να κάνω, επενδύω στις δυνάμεις μου και επιτρέπω στον εαυτό μου να εξελίσσεται, βήμα-βήμα, χωρίς να με συγκρίνω με κανέναν άλλο.

Όταν εναρμονίζομαι με τη δημιουργικότητά μου, νιώθω πως ζω. Κάθε φορά που αφήνω τη φαντασία μου να εκφραστεί, κάθε φορά που δημιουργώ, είναι σαν να απαντώ στο κάλεσμα της ίδιας της ζωής. Είναι τότε που βλέπω το φως μέσα μου, αναγνωρίζω την αξία μου και χαίρομαι γι’ αυτό που είμαι. Δεν χρειάζεται να κρυφτώ, δεν χρειάζεται να γίνω κάτι άλλο. Απλά υπάρχω, και αυτό αρκεί.

Οι στόχοι μου είναι σαν παιδιά. Τους δίνω φροντίδα, χρόνο, προσοχή. Γίνομαι ένα με αυτούς, τους αγκαλιάζω με τρυφερότητα, σαν να είναι κομμάτι της ψυχής μου. Και όντως είναι. Αν χάσω το δρόμο μου, αν νιώσω ότι παρεκκλίνω, δεν κατηγορώ τον κόσμο γύρω μου. Κοιτάζω μέσα μου, αναζητώ τι με μπέρδεψε, τι χρειάζομαι για να ξαναβρώ την πορεία μου. Με καθοδηγώ με υπομονή, σαν να κρατάω το χέρι ενός φίλου που χρειάζεται ενθάρρυνση.

Κάθε πράξη μου έχει συνέπειες. Δεν φοβάμαι να τις αντικρίσω. Αντί να γεμίζω ενοχές, τις βλέπω σαν πολύτιμα μαθήματα. Κάθε συνέπεια είναι ένα μήνυμα, μια υπενθύμιση για το πώς να ζω πιο αυθεντικά, πιο κοντά σε αυτό που είμαι πραγματικά. Κάθε λάθος είναι ένα δώρο, μια ευκαιρία να μάθω, να μεγαλώσω, να γίνω ένας άνθρωπος γεμάτος κατανόηση και αγάπη.

Και όταν έρχονται δυσκολίες, προσπαθώ να μη χάνομαι στη στεναχώρια. Αναρωτιέμαι: Τι είναι αυτό που χρειάζομαι πραγματικά; Τι μου ζητάει η ψυχή μου για να νιώσει ενωμένη; Όταν βρίσκω την απάντηση, η δυσκολία παύει να είναι απειλή. Γίνεται πρόκληση, μια ευκαιρία για να προχωρήσω μπροστά, να φτάσω πιο κοντά σε αυτό που επιθυμώ.

Όταν κάτι δεν πάει καλά, δεν μένω στο “γιατί σε μένα”. Στρέφομαι στο “τι έχει να μου διδάξει;”. Μέσα από κάθε εμπόδιο, κάθε πόνο, αναζητώ πώς μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και έτσι, ο κόσμος γύρω μου γίνεται πιο φωτεινός, πιο γεμάτος νόημα.

Μαθαίνω να εκπαιδεύω τη σκέψη και τα συναισθήματά μου. Σε κάθε εμπειρία, βλέπω μια πιθανή έκφραση της επιθυμίας μου. Ακόμα κι αν δεν μοιάζει ακριβώς όπως θα ήθελα, προσπαθώ να νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό που έχω. Η ευγνωμοσύνη γίνεται η γέφυρα που ενώνει την καρδιά μου με τον κόσμο.

Όταν συντονίζομαι με τη χαρά μέσα μου, η ζωή μου την καθρεφτίζει. Όταν με αποδέχομαι, αναγνωρίζω την αποδοχή γύρω μου. Όταν εκτιμώ τον εαυτό μου, οι άνθρωποι γύρω μου το αντικατοπτρίζουν. Μα πάνω απ’ όλα, όταν καταλαβαίνω ότι οι καταστάσεις που ζω είναι ακριβώς ό,τι χρειάζομαι για να εξελιχθώ, γίνεται πιο ξεκάθαρο τι είναι σημαντικό και τι όχι. Εστιάζω σε ό,τι με θεραπεύει, σε ό,τι με κάνει πιο αληθινό.

Κανείς δεν μπορεί να μου δώσει όσα μου έλειψαν. Αυτό το ταξίδι είναι δικό μου. Κάθε φορά που θυμώνω ή λυπάμαι, κάθε φορά που ρίχνω την ευθύνη αλλού, καταλαβαίνω ότι η προσοχή μου έχει απομακρυνθεί από την επιθυμία μου. Γυρίζω πίσω, επικεντρώνομαι, ξαναβρίσκω την αφοσίωσή μου.

Δεν μπορώ να ελέγξω τα πάντα. Αλλά μπορώ να ελέγξω πώς διαχειρίζομαι τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Μπορώ να αναλάβω την ευθύνη μου. Και κάθε φορά που το κάνω, αισθάνομαι πιο δυνατός, πιο ελεύθερος.

Δεν χρειάζομαι ολόκληρο τον κόσμο. Μπορώ όμως να δω όλο τον κόσμο μέσα σε αυτά που αγαπώ. Κάθε φορά που αναλαμβάνω την ευθύνη για ό,τι μου ανήκει, γεμίζω με νόημα. Όταν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, τη στιγμή που ζω, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, τότε είμαι ελεύθερος. Και μέσα σε αυτή την ελευθερία, βρίσκω την πληρότητα.

 

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας