Οι πατέρες μας είναι άνθρωποι

Η πληγή του πατέρα είναι μια από τις βαθύτερες πληγές που μπορούμε να κουβαλάμε ως άνθρωποι. Είναι μια πληγή που περνά μέσα από τις γενιές, μια αλυσίδα τραύματος που συχνά παραμένει αθέατη αλλά επηρεάζει τη ζωή μας με τρόπους που δεν μπορούμε πάντα να κατανοήσουμε. Οι πατέρες μας, ως άνθρωποι με τις δικές τους δυσκολίες, τους δικούς τους πόνους και άλυτα τραύματα, γίνονται καθρέφτες μιας πραγματικότητας που κληροδοτείται από τον έναν στον άλλο.

Στα παιδικά μας χρόνια, η εικόνα του πατέρα μας είναι συνυφασμένη με την αίσθηση της ασφάλειας, της αγάπης και της κατεύθυνσης. Όμως, όταν ένας πατέρας δυσκολεύεται να συνδεθεί συναισθηματικά, όταν τα δικά του τραύματα τον κάνουν να φωνάζει, να επικρίνει, να απομακρύνεται ή να καταφεύγει σε εθισμούς, τότε εμείς, ως παιδιά, βιώνουμε τη συμπεριφορά του αυτή μέσα από το πρίσμα της δικής μας ευθύνης. Πιστεύουμε ότι φταίμε εμείς. Ότι κάτι μέσα μας είναι λάθος. Ότι δεν αξίζουμε την αγάπη και τη σύνδεση που τόσο λαχταρούμε.

Αυτή η πεποίθηση ριζώνει βαθιά. Δεν μπορούμε να δούμε τον πατέρα μας ως έναν άνθρωπο που παλεύει με το δικό του φορτίο. Δεν έχουμε ακόμη την ωριμότητα να κατανοήσουμε ότι η συμπεριφορά του είναι αποτέλεσμα δικών του τραυμάτων και όχι δικής μας ανεπάρκειας. Στο εγωκεντρικό στάδιο της παιδικής μας ανάπτυξης, όλα φαντάζουν προσωπικά. Όταν εκείνος είναι απόμακρος, νιώθουμε εγκατάλειψη. Όταν είναι θυμωμένος, νιώθουμε πως δεν αξίζουμε την αποδοχή. Όταν δεν μας βλέπει, πιστεύουμε ότι είμαστε αόρατοι, ότι δεν έχουμε σημασία.

Αυτές οι πεποιθήσεις γίνονται ο θεμέλιος λίθος της προσωπικότητάς μας. Σχηματίζουν τις σχέσεις μας, τις επιλογές μας, ακόμα και τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε, ψάχνουμε παντού για τη σύνδεση που μας έλειψε. Προβάλλουμε τη λαχτάρα μας στους άλλους, ελπίζοντας να γεμίσουν το κενό που άφησε η σχέση με τον πατέρα μας. Και όταν η σύνδεση αυτή δεν επιτυγχάνεται, ο πόνος μας γίνεται αφόρητος. Είναι σαν να ξαναζούμε, ξανά και ξανά, τις στιγμές που πληγωθήκαμε ως παιδιά.

Αλλά υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει η δυνατότητα για θεραπεία. Καθώς αρχίζουμε να βλέπουμε τα μοτίβα που διέπουν τη συμπεριφορά μας, αρχίζουμε να κατανοούμε και να επουλώνουμε το τραύμα. Σταδιακά, αντιλαμβανόμαστε ότι ο πόνος που κουβαλήσαμε δεν ήταν ποτέ δικός μας. Ήταν η αντανάκλαση ενός πόνου που ανήκε στους γονείς μας, στους παππούδες μας, σε γενιές ανθρώπων που δεν είχαν τα εργαλεία να τον επεξεργαστούν και να τον θεραπεύσουν.

Με την αυτογνωσία και την αποδοχή, μπορούμε να απελευθερωθούμε. Μπορούμε να δούμε τον πατέρα μας, όχι μέσα από το πρίσμα της παιδικής απογοήτευσης, αλλά ως έναν άνθρωπο που πάλεψε με ό,τι είχε στη διάθεσή του. Μπορούμε να του δώσουμε την ανθρωπιά του και, μέσα από αυτή τη διαδικασία, να επιστρέψουμε τη δική μας. Να ξαναχτίσουμε την ταυτότητά μας, όχι πάνω στις ελλείψεις αλλά στη δύναμη της συνειδητής επιλογής.

Η θεραπεία από την πληγή του πατέρα είναι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που μας καλεί να αναγνωρίσουμε τον πόνο, να τον αποδεχτούμε και, τελικά, να τον αφήσουμε πίσω. Είναι η ευκαιρία μας να σταματήσουμε την αλυσίδα του τραύματος, να ξαναγράψουμε την ιστορία μας και να προχωρήσουμε με αγάπη – για τον εαυτό μας, για τον πατέρα μας, για όλους όσοι έρχονται μετά από εμάς.

Αγγελική Μπολουδάκη