Οι πατέρες μας είναι άνθρωποι

Όταν έχουμε έναν πατέρα που δεν μπορεί να συνδεθεί συναισθηματικά (να μοιραστεί συναισθηματικές καταστάσεις χωρίς επίκριση ή ελεγκτικό τρόπο), έναν πατέρα που δεν μπορεί να ρυθμίσει τα συναισθήματά του (ουρλιάζει, επικρίνει, αποσύρεται) ή έναν πατέρα που δεν δεσμεύεται με την πραγματικότητα αλλά καταφεύγει στη φαντασίωση μέσα από πράξεις (εθισμός, απουσία / αποφυγή, ή παράλληλες σχέσεις) εσωτερικεύουμε αυτές τις εικόνες που νοηματοδοτούν αυτό που είμαστε.

Ως παιδιά, βρισκόμαστε σε μια εγωκεντρική κατάσταση. Σε αυτήν την περίοδο ανάπτυξης του εγώ σημαίνει ότι δεν έχουμε πλήρη αντίληψη για το ποιοι είμαστε. Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου, πιστεύουμε ότι όλα συμβαίνουν εξαιτίας μας. Οπότε, αν έχουμε έναν πατέρα που είναι απρόβλεπτος, κακοποιητικός, μνησίκακος ή δεν δεσμεύεται με τις υποχρεώσεις του, έναν πατέρα, δηλαδή, τραυματισμένο, εσωτερικεύουμε την πεποίθηση ότι εμείς προκαλέσαμε τη συμπεριφορά του. Το εγώ μας δεν ήταν αρκετά ανεπτυγμένο για να τον δούμε σαν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο με το δικό του τραύμα και με τα δικά του ζητήματα που καθοδηγούν τη συμπεριφορά του. Η βασική μας πεποίθηση γίνεται: κάτι δεν πάει καλά με μένα / κάτι μέσα μου δεν αξίζει να αγαπηθεί.

Παίρνουμε προσωπικά τη συμπεριφορά του και μέχρι να εργαστούμε για να αναπτύξουμε το εγώ μας και να γίνουμε πιο συνειδητοί, θα περάσουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να αποκτήσουμε τη σύνδεση που δεν πήραμε ποτέ από εκείνον, σχεδόν από όλους όσους συναντάμε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όταν δεν έχουμε αυτή τη συγκεκριμένη σύνδεση που επιζητά το τραύμα μας είναι τόσο επώδυνο. Βιώνουμε τα παιδικά τραύματα του παρελθόντος στο παρόν.

Καθώς δουλεύουμε ώστε να δούμε τα μοτίβα που καθοδηγούν τις συμπεριφορές μας, αρχίζουμε να θεραπευόμαστε. Όπως θεραπευόμαστε, μετουσιώνουμε τον πόνο που προβλήθηκε σε μας και φυσικά δεν προοριζόταν για να τον κουβαλήσουμε.

The Holistic Psychologist