Η εικόνα ενός μπαμπά με την κόρη του. Ενός μπαμπά που προσεγγίζει την κόρη του με την δεκτική του πλευρά για να μπορέσει να την συναντήσει σε αυτό που είναι η ίδια.

Η εικόνα ενός μπαμπά με την κόρη του. Ενός μπαμπά που προσεγγίζει την κόρη του με την θηλυκή δεκτική του πλευρά για να μπορέσει να την συναντήσει σε αυτό που είναι η ίδια.

Αγάπη σημαίνει υπέρβαση, δεκτικότητα, μετακίνησή μου γιατί μόνο έτσι μπορώ να σε καταλάβω. Μόνο αν μετακινηθώ από αυτό που έχω συνηθίσει να είμαι, αν ζυμωθώ μαζί σου, θα μπορέσω να νιώσω αυτό που είσαι εσύ, να γίνω λίγο αυτό που είσαι εσύ. Είναι άβολη θέση όμως αυτή. Έχουμε μάθει όλοι μας να κινούμαστε σε κουτάκια, σε στερεότυπα, σε πλαίσια όπου χάνουμε μεν τον αυθορμητισμό μας και την αλήθεια μας, αλλά είναι  αυτό που γνωρίζουμε.

Αγάπη όμως σημαίνει βγαίνω από το κλειστό μου πλαίσιο, γιατί μόνο  τότε μπορώ να αγαπήσω αυτό που είσαι εσύ, μια που για αυτό σε προσεγγίζω. Δεν σε προσεγγίζω για αυτό που κάνεις για μένα, ούτε για  αυτό που θα γίνεις για μένα ώστε να αισθανθώ αυτά που χρειάζομαι για τον εαυτό μου αλλά με ενδιαφέρει αυτό που είσαι εσύ. Τσαλακώνω την εικόνα μου αν χρειαστεί, για να αισθανθείς την ασφάλεια που χρειάζεσαι για να είσαι ο εαυτός σου. Γιατί είναι και η μοναδική ασφάλεια που μπορώ να σου δώσω, άλλωστε. Το μοναδικό πράγμα που μπορώ να σου δώσω είναι να είσαι ο ελεύθερος εαυτός σου μαζί μου, ανεξάρτητα από το πως νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι.

Αν τσαλακωθώ, αν γίνω λίγο εσύ, σε βοηθώ να καταλάβεις την αλήθεια της αγάπης. Αν αλλάξω και έρθω σε επαφή με την θηλυκή μου πλευρά, θα γνωρίσεις το αγόρι που η κατανόησή του για σένα και η αποδοχή του για αυτό που είσαι τον ανοίγει στην τρυφερότητά του, ανοίγει και σένα στην δική σου τρυφερότητα. Θα καταλάβεις μέσα από μένα ότι αγάπη σημαίνει υπέρβαση:

“Κάνω κάτι για σένα που δεν θα έκανα ποτέ για κανέναν άλλον. Σε αφήνω να ζωγραφίσεις πάνω μου τα δικά σου χρώματα. Αν το επιτρέψω εγώ, δεν θα γυρεύεις στους άλλους αυτά που δεν σου έδωσα εγώ, διαχωρίζοντας τον κόσμο σε καλό και σε κακό, σύμφωνα με αυτά που θα έπρεπε να σου έδινα εγώ ο πατέρας σου. Αυτό που θα επιθυμείς στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους που επιλέγεις είναι απλά ‘να είσαι’ γνωρίζοντας ότι θα είναι κατανοητό και αποδεκτό, όπως θα αναγνωρίζεις κι εσύ εκείνους που το πνεύμα σας για τη ζωή είναι κοινό, ο τρόπος που νιώθετε υπεύθυνοι για την αγάπη ίδιος. Αν εγώ σε αγαπήσω χωρίς όρους, θα κάνεις επιλογές σύμφωνα με την επιθυμία σου και όχι σύμφωνα με αυτό που χρειάζεσαι ή νομίζεις ότι χρειάζεσαι. Δεν θα προσπαθείς να αναβιώσεις στις σχέσεις σου το παιδικό όνειρο της αγάπης χωρίς όρους, μια που θα το έχεις ζήσει μαζί μου, ούτε θα προβάλεις συναισθήματα που νιώθεις για μένα σε άλλους. Θα βλέπεις τους ανθρώπους όπως είναι, θα έχεις εμπιστοσύνη στις αισθήσεις σου, στην κρίση σου, στη λογική σου. Θα αγαπάς και τους άλλους όπως επιθυμούν να αγαπηθούν.”

Οι αλήθειες είναι δυο. Δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε τα στερεότυπα στο μυαλό μας. Μεγαλώσαμε όλοι μας με αυτά, με συγκεκριμένες εικόνες για το ποιο είναι το σωστό και ποιο όχι. Χρειάζεται ειδική γνώση για να γνωρίσει κάποιος τον εαυτό του, πόσο μάλλον ένα διαφορετικό άνθρωπο, ακόμα κι αν αυτό είναι το παιδί του. Η άλλη αλήθεια είναι ότι όσο επικρίνουμε την επανάληψη των στερεοτύπων  δεν αναλαμβάνουμε με υπεύθυνο τρόπο το να γίνουμε αυτό που είμαστε, την υπέρβασή μας, το άνοιγμα στην αλήθειά μας και επομένως στην αγάπη.

Ομοφυλόφιλος δεν γίνεται ένας άνθρωπος επειδή ο μπαμπάς ή η μαμά του ταυτίστηκε σε ένα παιγνίδι μαζί του. Ομοφυλόφιλος γίνεται γιατί ένας γονιός δεν μπόρεσε, δεν γνώριζε, αδυνατούσε να βοηθήσει το παιδί του να ταυτιστεί με το δικό του φύλο ή ο άλλος γονιός υποσυνείδητα δεν λειτούργησε με τρόπο που η ταύτιση να μπορέσει να γίνει. Η απομάκρυνση προκαλεί τραύματα, όχι η προσέγγιση. Ο εγκλωβισμός στην εξιδανικευμένη εικόνα πληγώνει, ενώ η ψυχική συνάντηση με τρόπο που να επιθυμούν και οι δυο λυτρώνει. Ο μπαμπάς που είναι κοντά στην κόρη του, που τσαλακώνει την εικόνα του για να την συναντήσει, την βοηθά να αγαπήσει τη θηλυκότητα της και να προσεγγίσει έναν άνθρωπο που αλλάζει για να είναι μαζί της. Ο μπαμπάς που μένει εγκλωβισμένος στην εικόνα του αγαπά την εικόνα της κόρης του και όχι την ίδια, με αποτέλεσμα η κόρη να επενδύει στην εικόνα της και όχι στην ίδια, να νιώθει μόνη σε σχέσεις που δεν αναγνωρίζεται η ίδια και δεν εκτιμάται η αξία της. Ο πατέρας που αφενός τσαλακώνεται από την άλλη βάζει όρια και ενισχύει το κορίτσι του να πιστέψει στην αξία της, δημιουργεί ένα ισχυρό αίσθημα ασφάλειας στο παιδί του, την ασφάλεια να είναι ο εαυτός της. Οι κανόνες που έχει είναι να βαδίζει στον δικό της δρόμο, ένα δρόμο αξίας και περηφάνιας, με δέσμευση, με ευθύνη, με αγάπη.

Αγγελική Μπολουδάκη

Στη φωτογραφία ο ηθοποιός Ντουέιν Τζόνσον με την κόρη του που τον ζωγραφίζει