Η αποδοχή του πόνου ελευθερώνει, ελευθερώνει και το ίδιο το συναίσθημα

Ο πόνος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης, μια εμπειρία που όλοι βιώνουμε με διαφορετικούς τρόπους. Είναι ένας αθέατος σύντροφος που μας καλεί να σταθούμε με θάρρος απέναντί ​​του, να τον αναγνωρίσουμε, να τον αφουγκραστούμε. Ο πόνος δεν έρχεται για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας μιλήσει, να μας δείξει κάτι που χρειαζόμαστε να κατανοήσουμε, να θεραπεύσουμε ή να αλλάξουμε.

Όταν λέμε «φταίω που νιώθω έτσι», ουσιαστικά κρίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, προσθέτοντας βάρος στην ήδη δύσκολη στιγμή. Όμως τα συναισθήματα δεν είναι λάθη. Είναι μηνύματα, μικροί φάροι μέσα μας που προσπαθούν να μας καθοδηγήσουν. Το πρώτο βήμα είναι να σταματήσουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Δεν είσαι λάθος επειδή πονάς. Είσαι άνθρωπος.

Ο πόνος μάς διδάσκει ότι δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε ή να τον αποφύγουμε. Όσο προσπαθούμε να γυρίσουμε την πλάτη, τόσο περισσότερο επιμένει, απαιτώντας την προσοχή μας. Όταν τον αποδεχόμαστε ως μέρος της εμπειρίας μας, όταν τον αναγνωρίζουμε ως έναν αγγελιαφόρο που φέρνει πολύτιμα μηνύματα για την εσωτερική μας ζωή, τότε αρχίζουμε να βλέπουμε τη μεταμορφωτική του δύναμη.

Ο σωματικός πόνος μας καλεί να φροντίσουμε το σώμα μας, να το ακούσουμε. Μας θυμίζει ότι ίσως το παραμελήσαμε, ότι κάτι χρειάζεται προσοχή. Αντί να τον θεωρούμε εχθρό, καθώς τον βλέπουμε ως σύμμαχο που μας καθοδηγεί στην αυτοφροντίδα και την αυτοσυνειδησία.

Ο ψυχικός πόνος, από την άλλη, μας οδηγεί σε πιο βαθιές αλήθειες. Συχνά πηγάζει από ενοχές, φόβους, πεποιθήσεις που δεν μας εξυπηρετούν. Έρχεται να μας δείξει τις πληγές μας, να μας ωθήσει να ασχοληθούμε με αυτές. Αντί να τον αποδοκιμάζουμε, μπορούμε να τον καλωσορίσουμε σαν φίλο που μας βοηθά να εξελιχθούμε. Να αναρωτηθούμε: Τι προσπαθεί να μου πει; Τι χρειάζεται να αφήσω; Τι να συγχωρέσω;

Όταν αγκαλιάζουμε τον πόνο μας χωρίς κριτική, όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να τον νιώσει και να τον κατανοήσει, γινόμαστε πιο δυνατοί. Δεν είναι αδυναμία να πονάς· είναι ένδειξη ότι ζεις, ότι νιώθεις, ότι αναζητάς. Και όταν τον αντιμετωπίζουμε με αγάπη και κατανόηση, όταν δίνουμε χώρο να εκφραστεί και να υπάρξει, τότε αυτός, σαν καλός φίλος που έχει εκπληρώσει τον σκοπό του, μας αποχαιρετά.

Ο πόνος δεν είναι εχθρός, ούτε τιμωρία. Είναι ένας καθρέφτης που μας δείχνει πώς να αγαπάμε τον εαυτό μας βαθύτερα, πώς να τον αποδεχόμαστε στην ολότητά του. Όταν σταματάμε να παλεύουμε μαζί του, όταν τον βλέπουμε ως μέρος του ταξιδιού μας, τότε βρίσκουμε την ελευθερία, την εναρμόνιση και, τελικά, την ειρήνη.

Αγγελική Μπολουδάκη