Παρατηρώ τη ζωή των παιδιών μου να εξελίσσεται, να γίνεται αυτόνομη και στα μάτια μου ολοένα και πιο μυστηριώδης

Παρατηρώ τη ζωή των παιδιών μου να εξελίσσεται, να γίνεται αυτόνομη και στα μάτια μου ολοένα και πιο μυστηριώδης. Σκέφτομαι πως αυτό το μυστήριο είναι η σφραγίδα μιας διαφοράς που πρέπει να διατηρείται και να αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού, ακόμα και όταν μπορεί να φαίνεται πως προκαλεί αμηχανία. Μένω πάντα έκπληκτος μπροστά στην ομορφιά τους και στη λάμψη τους, όπως μπροστά στην αταξία και στη ραθυμία τους. Απείρως διαφορετικά από το πως εγώ θυμάμαι τη δική μου κατάσταση ως γιου. Και όμως τόσο ασύλληπτα όμοια. Δεν αξιώνω να ξέρω ή να κατανοώ τίποτα από τη ζωή τους, που σωστά μου διαφεύγει και με ξεπερνάει. Στο να περπατούμε πλάι πλάι -στη σιωπή των κορμιών μας που βρίσκονται κοντά – αντιλαμβάνομαι τον ήχο της αναπνοής τους ως μια μη εκφράσιμη διαφορά. Είναι γεγονός. Κάθε παιδί φέρει μαζί του -στην αναπνοή του ακόμα- ένα μη προσβάσιμο μυστικό. Καμία ψευδαίσθηση ενσυναισθητικού συμμερισμού δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει πλήρως αυτή την παράξενη εγγύτητα. Η χαρά ανάμεσά μας έρχεται ακριβώς όταν αυτό που δεν μπορούμε να συμμεριστούμε και το οποίο μας χωρίζει δημιουργεί μια εγγύτητα χωρίς καμία ψευδαίσθηση κοινωνίας. Τα παιδιά μας βρίσκονται στον κόσμο – εκτεθειμένα στην ομορφιά και στην αγριότητά του – χωρίς προστασία. Είναι εκτεθειμένα – όπως όλοι μας – στους τέσσερις ανέμους της ζωής, παρόλο ή χάρη στην αγάπη που τρέφουμε για αυτά.

Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τίποτα για τη ζωή των παιδιών μου, αλλά τ’ αγαπάω ακριβώς για αυτό. Πάντα στην πόρτα μου να τα περιμένω χωρίς ποτέ να τους ζητώ να επιστρέψουν. Κοντά τους όχι γιατί τα καταλαβαίνω, αλλά γιατί εκτιμώ το μυστικό τους.

Massimo Recalcati – Το μυστικό του παιδιού, κέλευθος