Ελεύθερη μετάφραση: Αγγελική Μπολουδάκη
Η συνάντηση με έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο είναι, πράγματι, μια εμπειρία που μας υπερβαίνει και μας αφυπνίζει. Δεν είναι συνηθισμένη, καθώς το να φτάσει κανείς σε αυτή την κατάσταση απαιτεί μια βαθιά δέσμευση, έναν αγώνα που λίγοι επιλέγουν να δώσουν. Δεν είναι μόνο ένα μονοπάτι προς τη φώτιση, είναι ένας αγώνας να είσαι αυθεντικός, γενναίος και απόλυτα ευάλωτος μπροστά στη ζωή.
Για να φτάσει κάποιος να γίνει πλήρης, πρέπει να εγκαταλείψει το βολικό καταφύγιο της ασφάλειας. Αυτό δεν είναι απλή υπόθεση. Η αναζήτηση της ασφάλειας μάς τυλίγει σαν κουβέρτα στις κρύες νύχτες του φόβου μας. Πώς να την αποχωριστείς και να σταθείς στα δικά σου χέρια, γνωρίζοντας ότι μπορεί να πέσεις; Είναι μια πράξη πίστης στον εαυτό σου και στο άγνωστο.
Να αγκαλιάσεις τον κόσμο σαν εραστής, όπως λέει το κείμενο, απαιτεί το θάρρος να τον δεχτείς όπως είναι: σκληρό, ατελή, μα και γεμάτο ομορφιά. Αυτή η αγκαλιά δεν είναι ιδιοτελής. Είναι μια πράξη αγάπης που δε ζητά εγγυήσεις. Το να κατανοήσεις ότι η σύνδεση με τον κόσμο και τους ανθρώπους δεν γίνεται με συμβάσεις αλλά με αληθινή αμοιβαιότητα, είναι δύσκολο. Είμαστε ευάλωτοι, και συχνά φοβόμαστε αυτή την ευαλωτότητα. Όμως μέσα από αυτή τη σύνδεση βρίσκουμε αληθινά το νόημα.
Ο πόνος, αυτός ο αναπόφευκτος συνοδοιπόρος της ύπαρξης, δεν είναι εύκολο να γίνει δεκτός. Πρέπει να τον κοιτάξεις κατάματα, να τον αφήσεις να σε διδάξει και να σε σμιλέψει. Είναι μια πράξη θάρρους να πεις «Ναι, σε αποδέχομαι», γνωρίζοντας ότι η άρνηση του πόνου είναι και άρνηση της ίδιας της ζωής.
Η αμφιβολία και το σκοτάδι είναι τρομακτικά, αλλά και αναγκαία. Πώς να βρεις γνώση χωρίς να περάσεις μέσα από τη σύγχυση; Πώς να βρεις φως χωρίς να διασχίσεις το σκοτάδι; Η αποδοχή αυτών των στιγμών είναι μια πράξη αλήθειας, μια υπενθύμιση ότι η γνώση δεν είναι ποτέ δωρεάν.
Να αντιπαρατίθεσαι με πείσμα, αλλά ταυτόχρονα να παραμένεις ανοιχτός: αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο παράδοξο και το δυσκολότερο μάθημα. Να αγωνίζεσαι για τη δική σου αλήθεια, αλλά να έχεις τη σοφία να δεχτείς τη ζωή και τον θάνατο με όλες τους τις συνέπειες. Να αποδέχεσαι τα λάθη, τις απώλειες, τα δώρα και τις καταιγίδες ως μέρος της ανθρώπινης κατάστασης.
Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν είναι τέλειος, μα ζωντανός. Έχει κλείσει συμφωνία με την ευθραυστότητα του, έχει αφήσει πίσω του τα προσωπεία και ζει την κάθε στιγμή με πληρότητα, με την καρδιά του ανοιχτή. Μας υπενθυμίζει ότι ο δρόμος της ολοκλήρωσης είναι σκληρός, αλλά γεμάτος αληθινή ζωή. Μια ζωή που αξίζει να ζήσεις, όχι με φόβο αλλά με πάθος.
Αγγελική Μπολουδάκη