Οι πόρτες του αυθεντικού εαυτού
22 Σεπτεμβρίου 2020
Εάν θέλετε να δώσετε στα παιδιά σας την καλύτερη κληρονομιά, δώστε τους ένα καθαρό υποσυνείδητο
24 Σεπτεμβρίου 2020

Η αποδοχή της ευτυχίας στη ζωή μας

Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας κανόνες που μας προστάτεψαν και μας οργάνωσαν, αλλά συχνά μέσα σε αυτούς τους κανόνες ξεχάσαμε πώς να ακούμε τις αληθινές μας ανάγκες. Η ευχαρίστηση έγινε μια έννοια ξένη, κάτι που πρέπει να κερδίσουμε με κόπο ή να αποδείξουμε ότι αξίζουμε. Κι όμως, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να είναι ευτυχισμένος, να ζει τη ζωή του με πληρότητα και να νιώθει την ελευθερία να είναι ο εαυτός του.

Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε: “Πώς νιώθω πραγματικά με αυτό που κάνω;” ή “Μπορώ να είμαι ο εαυτός μου εδώ;” Συχνά η απάντηση είναι θολή, γεμάτη ανασφάλεια και φόβο. Νιώθουμε ότι η δική μας ευτυχία μπορεί να κοστίσει κάτι στους άλλους, ότι θα θεωρηθούμε εγωιστές αν διεκδικήσουμε όσα χρειαζόμαστε. Ζούμε με το βάρος της ενοχής, φοβούμενοι ότι θα τιμωρηθούμε αν αφήσουμε τον εαυτό μας να χαρεί.

Όμως, αν τολμήσουμε να δούμε βαθύτερα, θα καταλάβουμε ότι το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας την ευτυχία δεν αφαιρεί τίποτα από τους άλλους. Αντίθετα, όταν φροντίζουμε την ψυχή μας, τους δίνουμε το χώρο να είναι κι αυτοί αληθινοί. Οι σχέσεις μας αποκτούν νόημα όταν πηγάζουν από αυθεντική σύνδεση και όχι από την ανάγκη να ανταποκριθούμε σε προσδοκίες ή να κερδίσουμε αποδοχή.

Το να μην βάζουμε όρια, το να λέμε συνεχώς “ναι” ενώ μέσα μας φωνάζουμε “όχι”, μας αποξενώνει από τον εαυτό μας και από τους άλλους. Και όταν επιτέλους ξεσπάσουμε, βάζοντας όρια παρορμητικά και με θυμό, ο κύκλος ενοχών και φόβου συνεχίζεται.

Η επιθυμία μας δεν είναι εγωιστική. Είναι ο πυρήνας της ύπαρξής μας, η φωνή που μας καλεί να ζήσουμε με αλήθεια και δημιουργικότητα. Όταν ακούμε την επιθυμία μας, γινόμαστε οι άνθρωποι που πραγματικά είμαστε. Μαθαίνουμε να εκτιμάμε τις δικές μας ανάγκες και ταυτόχρονα να σεβόμαστε τις ανάγκες των άλλων. Δεν ζούμε πια για να ανταποκρινόμαστε σε στερεότυπα ή να αποδεικνύουμε την αξία μας. Ζούμε γιατί αγαπάμε τη ζωή, τον εαυτό μας, και τους ανθρώπους γύρω μας.

Όταν λέμε “ναι” σε ό,τι μας γεμίζει, μαθαίνουμε να λέμε “όχι” σε ό,τι μας αδειάζει. Αυτό δεν σημαίνει απόρριψη ή εγωισμό, αλλά έναν δυναμικό τρόπο να ζούμε με σεβασμό προς τον εαυτό μας και τους άλλους.

Ας φανταστούμε για λίγο ότι ο Σίσυφος, όπως μας προτρέπει ο Καμύ, είναι ευτυχισμένος. Όχι γιατί η ζωή του είναι εύκολη ή ανέμελη, αλλά γιατί έχει συμφιλιωθεί με το φορτίο του. Έχει δει την αλήθεια του και την έχει αποδεχτεί. Αν εμείς επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αναγνωρίσει την επιθυμία του, να τη σεβαστεί και να τη διεκδικήσει, μπορούμε να ζήσουμε με έναν τρόπο που δεν θα είναι απλώς επιβίωση, αλλά γνήσια δημιουργία.

Ας κάνουμε κάθε μας επιλογή με αγάπη, ελευθερία και αλήθεια. Ας επιλέξουμε σχέσεις που μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί, που μας καλούν να εξελιχθούμε, που στηρίζουν τη δημιουργικότητά μας. Ας θυμηθούμε ότι η δική μας ευτυχία δεν είναι βάρος για κανέναν, αλλά πηγή φωτός που ακουμπά και τους γύρω μας.

Ας είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί το αξίζουμε. Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας, για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε πραγματικά τους άλλους.

Αγγελική Μπολουδάκη