Ψίθυροι καρδιάς

“Ο άνθρωπος είναι πάντα διπλός:

 εκείνος που πράττει, 

κι εκείνος που βλέπει τον εαυτό του να πράττει,

 εκείνος που υποφέρει,

 κι εκείνος που βλέπει τον εαυτό του να υποφέρει,

 εκείνος που αισθάνεται,

 κι εκείνος που παρατηρεί τον εαυτό του να αισθάνεται.

 Όταν λέω εγώ, 

τι εννοώ,

 το Α ή το Β εγώ μου;”

Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Α, Ίκαρος

Παιδικές πληγές και οι ψίθυροι της καρδιάς

Ποια ήταν τα παράπονά σας ως παιδιά; Είναι μια ερώτηση που κουβαλάει βάρος, σαν να ανοίγει την πόρτα σε μια γωνιά του εαυτού σας που μπορεί να έχετε ξεχάσει, κρύψει ή απλά δεν έχετε επισκεφτεί για καιρό. Αυτή η γωνιά είναι γεμάτη συναισθήματα που κάποτε σας συντρόφευαν, μικρά παιδιά που προσπαθούσαν να βρουν τη φωνή τους, την αγκαλιά τους, την αποδοχή τους.

Μπορεί τότε να νιώθατε απόγνωση. Η ανάγκη για αποδοχή ήταν σαν ένας φάρος στο σκοτάδι, και όμως, συχνά, το φως δεν έφτανε σε εσάς. Ίσως αισθανόσασταν ότι δεν σας κατανοούσαν, ότι ήσασταν μόνοι με τις ανασφάλειές σας. Ο θυμός μπορεί να έκαιγε μέσα σας γιατί κανείς δεν σεβόταν τις ανάγκες σας, κανείς δεν έδινε προσοχή στον αληθινό σας εαυτό. Ίσως να νιώθατε δυσφορία όταν σας επέκριναν, όταν σας ζητούσαν να είστε κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ήσασταν. Και η στενοχώρια… η στενοχώρια για τις στιγμές που δεν υπήρχε σύνδεση, όταν η καρδιά σας φώναζε για κατανόηση και έμενε ανείπωτη.

Αυτά τα συναισθήματα δεν σας εγκατέλειψαν ποτέ. Είναι ακόμα εκεί, σαν μικροί φύλακες του παρελθόντος σας, σαν μηνύματα από εκείνη την παιδική σας ψυχή. Σας χρειάζονται. Χρειάζονται την προσοχή σας, την αποδοχή σας, τη φροντίδα σας. Όταν τα νιώθετε, όταν ξαναζείτε την απόγνωση, τον θυμό, τη δυσφορία, τη στενοχώρια, μην τα διώχνετε. Μην τα κρύβετε. Αγκαλιάστε τα. Ακούστε τα. Δώστε τους τον χώρο που τους αξίζει. Είναι κομμάτια σας, πολύτιμα κομμάτια που σας καλούν να τα θεραπεύσετε.

Συχνά, τα συναισθήματα του τότε ξυπνούν στο τώρα. Κάθε φορά που νιώθετε πως κάποιος δεν σας αποδέχεται, εκείνη η ίδια απόγνωση ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Όχι η απόγνωση του παρόντος, αλλά εκείνη του παιδιού που ήσασταν. Εκείνο το παιδί μέσα σας αντιδρά. Θέλει την αποδοχή, όχι από τον άνθρωπο που στέκεται μπροστά σας, αλλά από τον γονιό, από τον κόσμο που τότε του την αρνήθηκε. Αν όμως, εκείνη τη στιγμή, σταματήσετε και κοιτάξετε βαθιά μέσα σας, αν κατανοήσετε αυτό το παιδί και το αγκαλιάσετε, η απόγνωση δεν θα είναι πλέον εχθρός. Θα γίνει μια υπενθύμιση για να επιστρέψετε στον εαυτό σας, για να επικοινωνήσετε αυτό που νιώθετε με αλήθεια και διαφάνεια.

Το ίδιο ισχύει και για τον θυμό. Πόσες φορές ο θυμός σας ήταν κραυγή για ανάγκες που δεν ικανοποιήθηκαν; Και όμως, αντί να τον εκφράσετε με τρόπο που θα χτίσει γέφυρες, ίσως τον κάνατε όπλο ή τον καταπιέσατε, κρατώντας τον μέσα σας σαν πυρκαγιά. Ο θυμός, όταν τον αγκαλιάσετε, δεν χρειάζεται να είναι καταστροφή. Μπορεί να γίνει δύναμη για αλλαγή, για επικοινωνία, για κατανόηση.

Η επίκριση, κι αυτή έχει ρίζες στο παρελθόν. Εκείνες οι στιγμές που νιώθατε μικροί, ανεπαρκείς, όταν κάποιος σας έκρινε σκληρά. Ίσως από τότε μάθατε να κρίνετε κι εσείς τον εαυτό σας με την ίδια αυστηρότητα. Μα η επίκριση δεν είναι ανάγκη να είναι η μόνιμη φωνή στο μυαλό σας. Αν αρχίσετε να αθωώνετε τον εαυτό σας, να του δίνετε χώρο για λάθη, για προσπάθεια, τότε και η επίκριση των άλλων δεν θα έχει το ίδιο βάρος. Θα μάθετε να διακρίνετε την κριτική που σας βοηθά από εκείνη που σας πληγώνει, και να επικοινωνείτε την ανάγκη σας για σεβασμό και κατανόηση.

Όταν αγαπάτε τον εαυτό σας, όταν του δίνετε χώρο να είναι αυτό που είναι, τότε μαθαίνετε να αγαπάτε και τους άλλους. Δεν έχετε ανάγκη να τους αλλάξετε, ούτε να τους προσαρμόσετε στις δικές σας ανάγκες. Συνδέεστε εκεί που υπάρχει δυνατότητα, εκεί που οι καρδιές σας μπορούν να βρουν κοινό έδαφος. Η επικοινωνία σας γίνεται ένα ρεύμα που ρέει φυσικά, χωρίς εμπόδια, χωρίς προσδοκίες που βαραίνουν.

Ο εαυτός σας είναι ένας κόσμος. Πολύπλοκος, γεμάτος βάθη και κορυφές, αλλά και απλός στην ουσία του. Μια καρδιά που θέλει να αγαπηθεί. Όταν την ακούτε, όταν την κατανοείτε, όταν την αγκαλιάζετε, τότε ο κόσμος γύρω σας γίνεται πιο φωτεινός, πιο οικείος. Μην φοβάστε να επιστρέψετε σε αυτό το παιδί που ήσασταν, να του δώσετε τη φροντίδα που του έλειπε. Είναι το πρώτο βήμα για να βρείτε την ειρήνη μέσα σας.

Η αυτογνωσία, η αγάπη και η ενσυναίσθηση είναι το κλειδί για την εσωτερική ελευθερία. Με μικρά βήματα, η ζωή γεμίζει σύνδεση, αποδοχή και ευγνωμοσύνη.

Αγγελική Μπολουδάκη